Uitstekende stellingen, maar van de beschreven methode verwacht ik eerlijk gezegd weinig.

Het kan uiteraard nooit kwaad met elkaar in gesprek te gaan, met of zonder formulieren en structuur. Een nadeel van de methode zoals geschetst, hoe inhoudelijk plausibel ook, is echter dat ze qua vorm (nl.: "praten over"), stijl (nl.: formeel en normerend), benadering (nl: inhoudsgericht en probleemgestuurd), instrumentarium (nl.: formulieren invullen) en geactiveerde capaciteiten (nl.: hoofdzakelijk cognitief-mentaal) verdacht veel lijkt op de alledaagse gang van zaken in veel organisaties. Daardoor zal er voor betrokkenen nauwelijks een uitnodiging vanuit gaan - laat staan een onweerstaanbare verleiding daartoe - ander gedrag te laten zien.
Concreet: iedereen kan rustig gedurende de sessie communicatief correct mooi weer spelen, en onderwijl vanuit het fort van zijn eigen weerstand stilzwijgend volhouden dat de ellende allemaal door "de anderen" komt.

Als de onderlinge verstandhoudingen echt zijn aangetast, is met deze methode, sec toegepast, de kans op een doorbraak dus gering. Die doorbraak is wèl te verwachten van meer ervaringsgerichte interventies (spel, theater, opstellingen, etc.), waarin betrokkenen niet veilig op hun vertrouwde en geoefende gedragingen kunnen terugvallen. Elementen van de geschetste methode kunnen dan vervolgens een zeer zinvolle follow-up vormen. En ook dan hoef je in totaal niet meer dan een halve dag kwijt te zijn.

Als al dit moois niet werkt, kan er ook worden "opgeschaald".
Bij een grote multinational is een tijd met gele kaarten gewerkt.
Overal stonden standaardjes met blanco gele kaarten met voorgeformuleerde top-zoveel irritaties op de achterkant met een nummerje..

Te laat op een vergadering? Spullen niet voorbereid? Afspraak niet nagekomen? etc. etc.
Naam en nummertje erop en hoppa . . . . in de klachtenbus naar Personeels Zaken.

Gaf een hoop comotie en er veranderde niets. Behalve dan dat de sfeer tussen collegae er niet beter van werd.

Jos Steynebrugh

Beste Marck

Dat vorm en structuur van de methode vertrouwd en veilig overkomen zie ik juist als een voordeel. Een ander voordeel is dat mensen hier zelf mee uit de voeten kunnen. Ondersteuning is niet nodig of kan zeer beperkt blijven.

Inderdaad is het mogelijk dat mensen zichzelf zoveel mogelijk schuilhouden of zich niets van zo’n sessie aantrekken. Maar is dat niet met elke methode het geval? Niet voor niets meld ik ergens in de tekst: “Het begint met aandacht voor de effecten van de eigen communicatie”.

Je stipt aan dat we ook over andere methodes beschikken. Zeker en die kunnen inderdaad zeer krachtig zijn. Ons arsenaal aan mogelijkheden breidt zich nog steeds uit. Ervaringen en ideeen in de vorm van artikelen, columns of reacties zijn welkom op deze site.

Willem