Coaching is geen Vak

Van de column “Coaching; een professie om erbij te doen?” van Rolph Pagano kreeg ik de kriebels. Zoals van de zwart/wit plaatjes en -beweringen die steeds als tegenstellingen fungeren. Coaching als Professie tegenover Coaching ‘erbij doen’; Arbeidsproductiviteit tegenover Persoonlijke Ontwikkeling; Interne versus Externe Coaches; Loyaliteit aan Opdrachtgever versus Loyaliteit aan Cliënt; Performance Coaching tegenover Personal Coaching; Werk tegenover Privé. Dat is mij te simpel.

En van de bewering dat “van ‘leidinggevenden’ verwacht wordt dat zij coaching er maar even bij doen” (in plaats van dingen ‘anders’ doen). Dat is veel te generaliserend gesteld, ook al ervaren veel managers dit wel zo.
En de bewering (uit het essay): “De ouderwetse Baas met zijn ondergeschikten is verdwenen, … wer...

joke van galen
Beste heer Jansen,
Verrast en ook blij was ik met deze reactie. Maar mag ik opmerken, dat ik ook hierin weer de rol van de coachee mis (de regiefunctie) en dat het ook een manier van kijken is, al kan ik veel verder meegaan in deze opzet.
Ik heb onlangs coaching gehad volgens de oplossingsgerichte methode en ik kan u verzekeren, dat dit erg goed werkt.
Ik zal uw artikel doorsturen naar de betrokken coach en aan hem overlaten of hij hierop in wil gaan, oké?
Met vriendelijke groet,
Joke van Galen
Arjan.J.P. Oomen bc
Beste Paul,

Ik heb beide stukken gelezen.
Ik ben dan ook te mening toegedaan dat het aangeven van deze twee uitersten alleen gebruikt is voor een stukje bewustwoording.
Ik deze twee uitersten niet als zijnde hokjes ervaren.
Natuurlijk heb je gelijk dat uitersten en hokjes niet de juiste weg.
Dit geldt natuurlijk ook voor andere typologieen, zoals de gebruikte indelingen van bv Mintzberg. (adhocratie, bureaucratie enz), er zijn natuurlijk altijd tussen vormen.
Wel even verhelderend je schrijven dank hiervoor.

Met vriendelijke groeten,
Arjan.

Meer over Competentie management