Belangrijk pleidooi Mildred en Daan. Dat vraagt om scherpte in de boardroom en elkaar aanspreken. Mijn onderzoek laat zien hoe moeilijk dat is en wat kan helpen. Een artikel daarover in Goed Bestuur kun je terug vinden op https://www.succesvolaanspreken.nl/publicaties/

Ha Daan, terechte vraag. De reactie van de topbestuurders geeft aan, dat ook al zien zij de noodzaak voor verandering naar een circulaire economie, zij de korte termijn pressie niet voldoende kunnen weerstaan. Volgens Elizabeth Lyle (https://www.ted.com/talks/elizabeth_lyle_how_to_break_bad_management_habits_before_they_reach_the_next_generation_of_leaders/transcript) zijn het dan ook de veelbelovende managers net onder de top die de ruimte moeten krijgen om dit wel in gang te zetten. Zelf vraag ik me af of de antwoorden wel binnen de bedrijven zijn te vinden. Ze kunnen zichzelf niet aan hun haren omhoog trekken, op een enkele visionair als Hans Polman ex CEO Unilever, na. Bedrijven gaan pas reageren als de omgeving ze daartoe aanzet. Maatschappelijke, politieke en financiële druk is dus nodig. Kortom, jij en ik, via het stembureau of onze gele hesjes.

Ha Gytha, wat een bijzonder toeval dat ik doorklik op je link en het eerste artikel dat ik open gaat over jouw ervaring met het schrijven van een boek:-). (Vanochtend toevallig verder gewerkt aan mijn boek over persoonlijk leiderschap en de organisatie van de toekomst.) Ik neem dit weekend graag de tijd om jouw andere artikelen, over aanspreekgedrag, door te nemen en kom bij je terug.

Ha Anton, dank voor het delen van de Ted-talk, Elizabeth Lyle verhaalt het mooi, met in deze anekdote juist een vrouw (Jane) die directief en verstikkend regeert. Jane lijkt in dit verhaal de boosdoener, maar zij zal (vermoed ik) zelf ook iemand boven zich hebben (eigenaars / aandeelhouders) die haar kort houden omwille van het bewaken van de winstgevendheid en de aandelenkoers van de onderneming. En ook die aandeelhouders zullen ook een druk voelen (peer-pressure, de volgende quote-500-publicatie?) om hun eigen definitie van succes na te streven. Het grotere verhaal gaat daarom over onze definitie van succes (geld, status) en het paradigma dat we op aarde zijn om dit succes na te streven, of anders onszelf niet meer in de spiegel kunnen aankijken.
De vraag die ik aan het eind van mijn column stel is bedoeld als een verandering van paradigma. Door een (trage) vraag te stellen (in plaats van een smart-doel te stellen) komt de nadruk op "ontwikkeling" in plaats van prestaties. De valkuil is om een deadline te koppelen aan het beantwoorden van de vraag, want dan wordt het weer een prestatie. Er zijn voor dit vraagstuk (Hoe kunnen we onze organisatie een blijvende en eerlijke bijdrage laten leveren aan een gezonde en duurzame samenleving) geen snelle antwoorden, maar alsnog kunnen we deze vraag komend jaar stellen in alle bijeenkomsten. Met de focus op ontwikkeling komt er ook ruimte voor fouten mogen maken, juist voor die jonge managers die geïnspireerd raken door dit soort trage vraag en staan te trappelen om die antwoorden wel te vinden.