Ooit, ca 2500 jaar geleden, verzocht Dawa Sangpo, koning van het koninkrijk Shambhala in de Himalaya, de Boeddha om spirituele leiding. Hij wilde graag verlichting bereiken, maar vond dat hij als wereldlijk heerser de verantwoordelijkheid voor zijn volk niet kon opgeven. Boeddha verzekerde hem echter dat hij absoluut geen asceet of monnik hoefde te worden om verlichting te bereiken. Door sakyong te worden - aardebeschermer - zou hij zijn vele wereldse verantwoordelijkheden kunnen combineren met het spirituele pad.
Als aardebeschermer zou het Dawa Sangpo’s opdracht zijn om hemel en aarde in evenwicht te brengen.
Hiermee bedoelde de Boeddha dat hij de harde feiten van het bestaan (aarde) met wijsheid (hemel) zou moeten zien te vermengen. Dit zou het elixer zijn voor wereldlijk en spiritueel ...
Ik maakte toen op verzoek van het Trimbos-instituut een reportage van haar college over 'Herstel in de psychiatrie'. Eén uitspraak van haar herinner ik mij goed: ''Om mensen echt te begrijpen moet je kilometers in hun eigen soort schoenen met ze meelopen.'
Nog wat interessante bemerkingen vind je hierover op:
http://www.schrijfwerklauriergracht.nl/bloggum/archive_201112
Vervang het woord ''cliënten'' door ''medewerkers'' en je hebt nog een goede aanwijzing te pakken...
Succes!
Petra H. (schrijver/journalist)
De kern voor mij in je artikel is helder Alexandra.
Wat onvriendelijkheid en ongeduld teweeg kan brengen voor Mens en Organisatie.
Het gejaagde gedrag van ‘even dit’, ‘bij wijze van spreken’,’ hop met die geit’, ‘het moet kost wat kost zo’, en de vele ongewogen aannames. Kortom geen rekening houden met de diepere behoefte aan openheid en respect voor de onderlinge afhankelijkheid. Mensen durven niks meer te zeggen. Met alle risico’s en falende resultaten vandien. Schadelast zoals uitvalkosten, nasleepkosten, contactverlies, verwarring en andere gevolgen. Mensen gaan drinken, gaan vreemd, raar doen, om niet te hoeven voelen wat ze voelen. Het lijkt misschien overdreven, maar het erge is dat het echt gebeurt.
In mijn praktijk als re-integratiecoach ( psychosociale arbeidsbelasting met hoge risico's) kost het veel herstelinspanningen om- in tijdelijk beschermende condities- erachter te komen dat men met onvriendelijkheid en ongeduld overspoeld is, en daar zelf nog een schepje bovenop doet. . Mensen willen waardering en bemoediging en zijn ontroerend blij en dankbaar om weer vriendelijkheid en geduld te ervaren en vrijuit te kunnen spreken. Om samen een elegante en krachtige oplossing en uitweg te vinden uit iets wat door onvriendelijkheid en ongeduld ontspoort is. Naar een situatie die goed voor allen is.