Ik kwam laatst -toen het nog kon- op een feestje een leidinggevende van een techbedrijf tegen. Zijn naam was Johan. We raakten aan de praat en hij vertelde me over de volgende uitdaging:
‘Ons bedrijf richt zich op het aanpakken van online fraude. Daarbij behandelen we cases. Het succes van ons bedrijf hangt af van het aantal behandelde cases per uur (productiviteit) en de hoeveelheid fouten die gemaakt wordt (effectiviteit). Nu zijn we onze leidinggevenden als een malle aan het trainen om duidelijke instructies te geven, maar de productiviteit wil maar niet omhoog.’
Mijn interesse was gewekt, dus ik antwoordde: ‘wat is dan de beste aanpak?’
Waarop hij zei: ‘Thijs, jij bent organisatiepsycholoog toch, vertel jij het maar’.
Een bijzonder experiment
Dit is een soortgelijke vraag die twee onde...
Bedankt voor deze boeiende bijdrage. Zou het mogelijk zijn om mij de referenties van het onderzoek te bezorgen waar u naar verwijst.
Alvast bedankt.
Joan
Is het mogelijk meer details te krijgen van onderzoeksopzet en -uitvoering?
Die Johan moet ontslagen worden, die twee onderzoekers bij die multinational moeten terug naar school. En van die honderden leidinggevenden kun je ook het merendeel missen. Mijn hemel! Is er nu werkelijk nog iets nieuws te melden over de eigen verantwoordelijkheid van medewerkers en de beperkte rol van management en regels in organisaties? Wie nu nog niet begrijpt hoe improductief (en vernederend!) het is om medewerkers als kleine kinderen te behandelen, loopt onoverkomelijk achter. Als die Johan een paar weken achtereen deze site bezoekt, is ie al op de hoogte.
En om de stemming helemaal te bederven: ik heb ook een enorme hekel aan de term werkgeluk. Het is zo’n echt ivorentoren-woord. Voor de meeste mensen, zeker in deze tijd, geldt een heel ander adagium: ik heb gelukkig (nog) werk.
Paul Verburgt