Mooie blog Rijk. De vraag die bij me opkomt naar aanleiding van jouw stuk, is waar verliezen we de connectie tussen wat we vroeger droomden wat we later wilden worden en waar we uiteindelijk komen te werken. Wat vindt er plaats dat we niet meer onze droom volgen, maar iets totaal anders gaan doen? Zou die vraag van bezieling en zingeving toch uiteindelijk aan ons gaan knagen, omdat we ons hart niet volgen? Of zijn we wel ons hart gaan volgen, maar hebben andere factoren ervoor gezorgd dat de focus lag op een sterkere, onbewuste behoefte en zijn we de essentie waarvoor we datgene zijn gaan doen wat we nu doen vergeten in de zoektocht naar macht, geld, waardering, erkenning of iets dergelijks.
Bezieling is meer dan een kwestie van doen. Je gaat bij bezieling terug naar je essentie waarom je iets doet wat je doet. Als je het toch hebt over het doen, zou dat zijn om niet meer met je ratio te redeneren, maar vanuit gevoel of onderbuikgevoel of dat waar je een blij gevoel van krijgt.

Dank voor je reactie Jeanet. Ik denk dat het maar weinigen gegeven is direct na studie of opleiding bezielt van start te kunnen gaan. En bezieling moeten we hier niet verwarren met enthousiasme, bezieling is wat mij betreft veel dieper. Aan het maken van echt bezielde keuzes wordt op veel scholen ook geen aandacht geschonken. We willen immers leerlingen/studenten zo snel als mogelijk en zonder te veel problemen naar een diploma brengen. En eenmaal afgestudeerd of van school hoop je een baan te vinden en rol je het arbeidsleven in. Voor je het weet ben je vele jaren verder en ontdek je (vaak midlifecrisis) dat je ergens, long the way, jezelf bent kwijtgeraakt. Of zoals jij schrijft, is de bezieling en zingeving toch ergens gaan knagen. Om te vinden wat je bezielt moet je stilstaan, zoals ik al schreef. En stilstaan is in onze neo-liberale samenleving geen vanzelfsprekendheid. Daarvoor is de concurrentie te groot.

Mijn idee is dat wij onze bezieling kwijtraken in "volwassen" worden, doen zoals het hoort en wij geleerd hebben in NL. Normaal doen, de rest volgen in standaard "veiligheid" opbouwen met gezinnetje- huisje-boompje-beestje. Dat alles draagt niet bij in de ontwikkeling van onze unieke bezieling die voor iedereen anders is. Het wordt dan overleven i.p.v. leven. Met het weer op zoek gaan naar je eigen dromen, stilstaan bij wat jou je hele leven al blij heeft gemaakt, leren wat jouw aangeleerde en ingesleten overlevingspatronen zijn geworden kun je weer terug komen bij je werkelijk zelf en opnieuw voor bezieling, passie, vrijheid en geluk kiezen door elke dag oude patronen los te laten en elke dag te kiezen voor wat je blij maakt. Het zou toch zonde zijn als je bij je overlijden er achter komt dat je dromen onder het stof zijn blijven liggen? Stof je dromen af, hervindt je zelf en leef met volle teugen.