Een (h)eerlijk stuk. De snelle manager die nog snel wat spiritualiteit of authenticiteit toe wil voegen aan zijn toolbox. De zoveelste smarty-foob of competentie-hopeloze manager. Telkens weer vergetend dat het niet alleen gaat over de toolbox. De toolbox dient gedragen te worden door iemand die deskundig is om eerste te kijken wat er nodig is om daarna te kiezen welke tool het beste te gebruiken is. Je kunt namelijk niet met je vinger een spijker in de muur drukken.

Het vraagt aandacht rust en drang naar verdieping om de stap te maken naar zelfonderzoek en ontplooiing.

Een organisatie moet zijn grootste kapitaal, de medewerkers, beschermen tegen de karmaridders en ego-ryders. Wanneer je je medewerkers serieus neemt, het ondernemerschap serieus neemt is het mijns inziens noodzakelijk om jezelf serieus te nemen en geen turbo-cursus zielenroerselen uit de kast te trekken.

Ik ben het er dus helemaal mee eens.

Het is gemakkelijk (en zorgt voor leuk leesvoer, zoals ook hier) om badinerend te spreken over goeroes, navelstaarsessies, sneltrainingen instant spiritualiteit, karmaridders etcetera. Leuke woorden, grappig om te lezen. Maar waar wil je naartoe? Wat is nou je boodschap? Je kunt hier naar mijn idee twee verschillende conclusies trekken:

1. Spirituatliteit en bezinning zijn slechts modeverschijnselen voor de trendy manager, net zo oppervlakkig als het materialisme en egocentrisme waartegen ze het medicijn zeggen te zijn.

2. Als je het doet, doe het dan goed. Als je spiritualiteit en bezinning net zo instrumenteel en materialistisch benadert als de rest van de dingen die je doet, zul je er weinig aan hebben. In dit verband is het werk van Chogyam Trungpa interessant, die dit verschijnsel uitgebreid bestudeerd heeft. Zie bijvoorbeeld het boek 'Spiritueel materialisme doorsnijden', Chogyam Trungpa, Servire Uitgevers bv, 1990.

Met vriendelijke groet,

Koos de Heer
Van Aetsveld