Ik kan me erg in deze zienswijze vinden. Toevalligerwijs heb ik net vorige week een korte tekst over vrijwel hetzelfde onderwerp gepubliceerd.
Zie: http://members.lycos.nl/markensteijn/controleterreur.htm
Op mijn leiderschapssite besteedt ik aandacht aan "nieuw" leiderschap. "Kunnen loslaten" is wat mij betreft een motiverende eigenschap. Zie hiervoor bijvoorbeeld:
http://www.geocities.com/markensteijn/leiderschap_3.htm.
Jammer dat veel managers alleen nog niet naar dit soort principes en ideeën handelt!

Als controle willen houden een psychologische basisstrategie is ligt daaronder de neurose, en wel de behoefte van veiligheid en zekerheid. Een onverwerkt deel vanuit je pubertijd.
Mensen die de controle willen houden vertonen tegelijkertijd een krachtig verzet tegen deze vastgeroeste houding. Vaak als je reflexteerd voelen ze zich stevig aangevallen en is discussie niet mogelijk en projecteerd hij of zij haar onmacht op de ander. En de resultaten kan een ieder bedenken, kijk maar naar het ziekte verzuim.
Ik wil hier alleen mee aangeven dat daadkracht om los te laten niet alleen voldoende is. Ook bewustwording en inzicht in je eigen functioneren is een belangrijke voorwaarden wil je de zware druk van managen aan kunnen. Ik pretendeer niet de antwoorden te hebben op deze grondvragen, maar signaleer dat er gezocht kan worden naar redelijke mangementgedragingen om creativiteit weer te kunnen ontmoeten binnen het bedrijf.

Zo ontzettend waar dat je met zoveel controle uiteindelijk zoveel kunt verknoeien. Het boekje van Rolph zal ik eerdaags eens voor een van mijn collegae aanschaffen bij wijze van Sintcadeau. 't Artikel was dus een prima tip voor mij.

Een inspirerend artikel, het bekende spanningsveld tussen ondernemen en beheren, ofwel leiderschap en management.
De meeste managers worden geconditioneerd, beoordeeld op hun vaardigheden om te beheren. KPI's worden afgesproken over bekende doelen. Nieuwe, creatieve en meer avontuurlijke initiatieven worden in het algemeen minder gewaardeerd. Die manager die toch zijn nek uit durft te steken moet dat vaak geheel voor eigen rekening doen.

Heel treffend daarbij vind ik de stap die Pagano maakt naar zingeving. Je nek uitsteken doe je immers alleen dan wanneer je een hoger ideaal ziet, wat een meer implicietere motivatie geeft om "out of the box" te denken en handelen.

Zelf ben ik in mijn persoonlijke ontwikkeling erg geïnsprireerd door Stephan Covey, auteur van het inmiddels klassieke "7 Habits of Highly Effective People".

Ik ga het boek van Rolph Pagano ook maar eens lezen.