Ik ben geen aandelendeskundige, geen e-businessdeskundige, zelfs geen rekenkundig economisch wonder. Maar het lijkt mij als iemand die de afgelopen maanden het nieuws omtrent WOL en de ABN-AMRO heeft gevolgd dat de grote schuldige de aandeelhouders zelf zijn. Waarom wilde men zo graag aandelen van WOL? Omdat men verwachte binnen een zeer korte tijd een grote winst in de wacht te kunnen slepen. Een verdubbeling of meer op korte termijn was datgene waar men op hoopte of liever in geloofde. Wanneer men dit soort winsten denkt te kunnen incasseren kan het niet zo zijn dat dat zonder risico's is. Wanneer men hoop koestert op een verdubbeling van de waarde moet men tevens een daling of liever een halvering vrezen. Zo zijn de wetten van het spel. Wanneer men op safe wil spelen, dan had men andere aandelen gekocht met een naar alle waarschijnlijkheid lagere opbrengst.
Wie risico's wil nemen moet deze ook incasseren en niet alles afschuiven op WOL en de ABN-AMRO.

Bij de presentatie van de laatste jaarcijfers van ABN AMRO, een paar weken geleden, werd bekent gemaakt dat de bank zich veel meer zou gaan richten op het bankieren via internet, met als énige doel: veel winst. In enkele persberichten en intervieuws met voormannen van de bank kwamen geen enkele keer termen zoals de voordelen voor de klant, tonen van dienstbaarheid, efficiency, betere bereikbaarheid etc. aan de orde.
Het is net als bij WOL, het gaat de ABN AMRO maar om één ding en dat is geld, veel geld. En hoe het wordt binnengehaald doet niet ter zake, als het maar veel is.

Princiepskwestie

In deze tijden van desintermediatie zullen dit soort akkefietjes de mensen hopelijk aan het denken zetten: enkel een tussenpersoon met voldoende moreel gezag en een onafhankelijke positie is in staat om dit soort transacties tot een goed einde te brengen. De Griekse tragedie bestaat er juist in dat banken, omwille van de druk op hun intermediatiemarges steeds meer naar andere inkomsten zoeken die in feite het wezen en de bestaansreden van de intermediatiefunctie verder het putje in laten lopen.
Waar ik vandaan kom heet dat "belangenneming" en de grens met "belangenvermenging" is wel héél dun.

Bert Brijs