Olympische Spelen: individualisme boven teamgeest

De verschillen in beleving van de Olympische Spelen tussen de momenteel meest succesvolle landen Duitsland en Amerika is bijzonder groot. Het zoals altijd succesvolle Duitsland jubelt over de successen en ‘Bild’ heeft weer eens de ´luidste´ kop: ‘Wir sind die Nr. 1 der Welt’. Wellicht wat voorbarig, nu de Spelen net over de helft zijn. Heel anders is de beleving in Amerika, waar de kijkcijfers lager zijn dan ooit, zoals de USA Today bericht. (foto Shani Davis)

Het individualistische optreden van Shani Davis lijkt veel in Amerika te hebben losgemaakt. Ter info: Hij besluit niet mee te doen aan de teamachtervolging om zich te concentreren op de 1000 meter, zijn favoriete afstand die hij later ook wint. Amerika verliest hierdoor wellicht een (gouden?) medaille in de achtervolging. Een reactie van het Amerikaans Olympisch Comite kon niet uitblijven: ‘Het Olympische team is een weergave van ons land en waar ons land voor staat, en een van de meest belangrijke idealen waar ons land voor staat is de mogelijkheid jezelf te kunnen uiten’, aldus voorlichter Darryl Seibel. Dat kan zo zijn, maar de Amerikanen voelen toch meer voor het ‘kan zijn, maar je vertegenwoordigt wel je land’. (foto: het gedoemde Nederlands team tijdens de achtervolging)

Amerikanen houden meer van teamsport. Iedereen in Amerika herinnert zich de gouden overwinning in 1980 van het ijshockeyteam tegen Rusland, weinigen de vijf gouden medailles van Eric Heiden in datzelfde jaar. Maar juist teamsporten zijn zeldzaam in Turijn, waar individuele sporten regeren en sporten als curling en snowboard niet tot de verbeelding spreken. Dit soort sporten jaagt oude kijkers weg van de buis, terwijl het geen nieuwe toeschouwers trekt. In plaats van meer sporten, zou het Olymisch Comité beter minder sporten kunnen opnemen, aldus USA Today.

Olympisch geschiedkundige David Wallechinsky stelt: ‘Wanneer je betrokken bent bij een teamsport op de Olympische Spelen, dan gaat dit verder dan de betrokken individuen, het gaat over het hele land.’ Feit blijft dat de Spelen grotendeels aan Amerika voorbijgaan. Zoals Bode Miller, de flamboyante skiër zegt: ‘Het is onvoorstelbaar frustrerend te weten dat de mensen in de VS naar de medaillestand kijken om te yien of  we een ander land hebben verslagen en dat men geen enkel gevoel van trots heeft over wat hun medeburgers aan het doen zijn. Ze denken simpelweg dat ze beter zijn dan het andere land omdat we meer medailles hebben.’

Zender NBC hoopt nog op succes bij de kijkcijfers met het kunstrijden op de schaats voor vrouwen, ooit een van de meest bekeken programma’s in de VS. Maar dat was ten tijde van de Tonya Harding – Nancy Kerrigan ‘oorlog’ (U weet wel, het ene schaatstertje probeerde de ander uit te schakelen door een slag op haar benen met een ijzeren staaf). De kans dat dit succes wordt herhaald is echter uiterst gering, want hebben de Amerikanen geen favoriet. Kortom, de kans dat de Spelen (commercieel) mislukken in de VS, ondanks veel medailles, is groot.

1minutemanager meent: Ik vind het opmerkelijk dat je juist in het land van ´ieder voor zich, God voor ons allen´ je je eigenlijk niet individualistisch mag opstellen, maar dat plots patriottisme en vaderlandsliefde hoogtij dienen te vieren.