Management lessen van een oud-voetballer

Waar zijn de tijden gebleven dat je als ex-profvoetballer respectabel middenstander werd? Nu ben je rond je twintigste binnen, maar vroeger investeerde je het verdiende geld in een eigen zaak. U weet wel, Bennie Muller (Ajax) dreef/drijft een sigarenwinkel, Coen Moulijn (Feyenoord) een herenmodezaak in Rotterdam en je had ook voetballers die in snackbars belegden (Ruud Krol/Ajax) of actief werden in de schoonmaak-branche en relatiemarketing (R. en W. van der Kerkhof/PSV). Wat zou een Duitse ex-prof uit de jaren zeventig dan beginnen? U kunt het raden: die begint een…..worstfabriek! Uli Hoeneß van Bayern Munchen en de 'Mannschaft' over zijn bedrijf, dat een groei van 10% groei per jaar kent en inmiddels € 30,-- miljoen omzet heeft, alsmede over zijn managementfilosofie.

Eigenlijk is Uli Hoeneß (54) een beetje Nederlander, zonder dat hij het zelf weet overigens. In 1976 mist hij in de EK-finale tegen Tsjecho-Slowakije (u weet wel, van die beroemde penalty van Antonin Panenka) de beslissende strafschop, de enige keer dat een Duitser een dergelijk belangrijke strafschop voor zijn land mist. Kijk, zo iemand zou Verdonk direct moeten naturaliseren! (foto: Hoeneß mist beslissende penalty tegen Tsjecho-Slowakije)

Alle gekheid op een stokje, Uli Hoeneß is een van de meest succesvolle Duitse voetballers ooit. In 250 Bundesliga wedstrijden scoorde hij 86 keer en hij won met Bayern München driemaal de Europa Cup 1, de wereldcup voor teams (1976) en natuurlijk het wereld kampioenschap 1974 tegen Oranje. En dat terwijl een knieblessure zijn carrière op 27 jarige leeftijd (Van Basten!) beëindigde.

Hoeneß staat in Duitsland bekend als iemand die de sop noch de kool spaart. Naast zijn bedrijf, dat hij inmiddels als een soort patriarch leidt, is hij ook manager van Bayern München. In die hoedanigheid is hij bijvoorbeeld de man geweest die de nieuw aangewezen bondscoach (Christophe Daum) van Duitsland betichtte van cocaïne gebruik. Na veel publiciteit en zelfs een haartest (!) werd dit bewezen waarna de benoeming niet door ging waarna Daum in in Turkije als trainer een goed heenkomen zocht.

Na zijn actieve carrière start hij tezamen met een vriend een worstfabriek, genaamd HoWe. Het bedrijf is nu geheel in zijn handen. In de Deutsche Financial Times een aardig artikel over hem in het kader van de ' 101 grootste houwdegens van de Duitse Economie'. Zijn managementfilosofie is typisch die van een ondernemer, van een patriarch en van iemand die het zelf allemaal wel regelt. Voor het runnen van een bedrijf heb je in Hoeneß ogen daarom geen diploma nodig, wel eerzucht, betrouwbaarheid en plichtsbewustzijn. Hij is ook iemand die af en toe gevoelsmatig de kant van de werknemers kiest.

Zo is Hoeneß tegen het opknippen van bedrijven om de afzonderlijke onderdelen met winst te verkopen. Dat vindt hij asociaal. “Ondernemers, die door onmenselijkheid en hardheid tot aan brutaliteit proberen winsten te maken, veracht ik diep???, aldus Hoeneß. Maar hij is ook tegen vakbonden. Die waren na de oorlog dan misschien hard nodig, inmiddels zijn ze volgens hem alleen maar bezig de werktijden te verkorten en de lonen te verhogen. ‘Dat heeft onze economie in crisis gebracht’. Ondanks meer dan 150 medewerkers heeft HoWe dan ook nog geen ondernemingsraad. ‘Er heeft zich nog niemand gemeld’, aldus Hoeneß, ‘als de chef zich correct gedraagt, heb je er tenslotte geen nodig’. Zijn eigen motto luidt : ‘De beste belangenvertegenwoordiger voor mijn bedrijf ben ik zelf’. Het begin van zijn bedrijf? Hoeneß hoorde van de behoefte van grootinkoper Aldi naar bratwursten. Zonder fabriek of machines kreeg hij de order binnen, binnen zes weken leverde hij. Hoe ziet de ideale medewerker er volgens hem uit? ‘Die is productief, betrouwbaar, en solidair met zijn werkgever en de onderneming. En alleen thuisblijven, als hij echt ziek is.’ Het bedrijf moet tenslotte zorgen voor medewerkers die echt niet meer mee kunnen.

1minutemanager stelt: een mooi en typisch voorbeeld van een MKB’er, die alles zelf heeft opgebouwd. Of je het overal mee eens moet zijn, is de vraag, maar het is wel uiterst herkenbaar. De negatieve houding van ondernemers tegen OR' s is natuurlijk van alle tijden. Maar ja, wie bepaalt bij HoWe nou of iemand echt ziek is of niet meer mee kan?