De behoefte aan creativiteit is groot in Nederland. Wie discussies over vernieuwing en daadkracht in Nederland ziet beseft dat we achterlopen op gebieden als innovatie en vernieuwingskracht. We teren op oude industrieën en producten (melkproducten; bloemen en bollen; olie) terwijl de rest van de wereld van ons wegrent. Daarom gaan managers naar cursussen gericht op het vinden van creatieve oplossingen. Heeft dit effect? Of is het onzin?
Moeten managers wel creatief willen zijn? Of moeten managers juist niet creatief zijn? Het is een vraag die blijkbaar niet alleen mij bezighoudt. Zo staat op ‘zuster’-website managementpro te lezen: "Veel Nederlanders zijn ontevreden over hun baas. En niet geheel onterecht, (...) de Nederlandse manager bezig is met bloemschikken of herfstbladeren verzamelen, maar niet met leiding geven." Kern van het verhaal: targets halen en sfeer goed houden zijn belangrijk, maar wellicht al teveel gevraagd aan de managers. Met bloemschikken wordt in het stuk waarschijnlijk gedoeld op cursussen die in den lande worden georganiseerd om managers creatief te laten denken en werken. Veel negatiever kan je het niet neerzetten. Is dat wel terecht?
Een artikel in het zakenvriendelijke en behoorlijk rechtse Amerikaanse zakenblad Forbes (28 november 2005) laat zien dat creativiteit wel degelijk als positief wordt gezien. Zelfs op een onverwachte plek als Wall Street. Op de gerenommeerde Julliard School of Music in New York (afgestudeerden van deze school hebben tezamen 100 Grammys, 22 Oscars en 12 Pulitzer prijzen gewonnen) worden avondcursussen muziek gegeven á raison de $ 600,-- per sessie. Opmerkelijk is dat veel Wall Street toppers aan de school hebben gestudeerd, zoals Alan Greenspan (Federal Reserve voorzitter, klarinet) en James Wolfensohn (voormalig president Wereldbank, piano) alsmede tal van anderen. Is er een link tussen hun muzikale activiteiten en hun latere carrière?
Miljardair Bruce Kovner (hedge funds) nam al begin jaren zeventig cursussen, lang voordat hij geld ging verdienen op Wall Street. Het zorgt ervoor dat hij ‘los kan laten' (..) 'net als bij een spelletje schaak neemt pianospelen veel van de mentale ruimte in beslag, je kan je niet meer zorgen maken over andere dingen’. President Polisi van de Julliard School stelt, vrij naar de filosoof Boethius: 'Muziek is getallen hoorbaar maken’. Polisi leert de school deelnemers discipline, creativiteit en de mogelijkheid de grenzen van het falen te verkennen.
Helpt deelname managers? Brandon Fradd (hedge fund manager; $ 130 miljoen) stelt dat muziek maken zijn gevoel voor patronen heeft versterkt: ‘the rules of the market are always changing, and the job is to see new patterns.’
En Nederland? Zien wij weer direct het gevaar van 'bloemschikken voor managers' opdoemen of is muziek maken en creatief bezig zijn met managers ook hier mogelijk? Ik denk dat er in Nederland een schreeuwende behoefte aan durf, creativiteit en inspiratie is. Hoe creatiever de Nederlandse manager, hoe meer toekomst de organisaties waarvoor zij werken. Dat zou je althans denken. Toch zijn er ook tegengeluiden. Als manager moet je juist NIET creatief zijn! Voor je het weet ga je tenslotte creatief om met het verstrekken van hypotheken.
Maar, wat is uw mening?
CyberSale, 50% korting op een Pro-abonnement
Verbeter je persoonlijke effectiviteit en managementvaardigheden. Begin het jaar goed en krijg toegang tot toepassingsgerichte kennis.
Upgrade uw gratis lidmaatschap, word een Pro
Mooie reaktie en met de strekking eens. Dank ervoor, echter, je moet ergens beginnen! Wellicht dat het een tot het ander gaat leiden? Voordat mensen hun barrieres laten wegvallen, moeten al aardig wat stappen worden gezet. Het voorbeeld is wellicht een eerste stap. Ik ben overigens van mening dat de muzieksoort minder van belang is dan de wijze waarop er mee wordt omgegaan. Er zijn prachtige rocknummers met intensiteit en gevoel en verschrikkelijke moderne/klassieke werken zonder gevoel, en (wellicht iets vaker) vice-versa.
vriendelijke groet,
Gyuri
Alleen de echte toppers kunnen vaak met echte creativiteit omgaan. Het voorbeeld van New York vertelt ook van een opleiding die je persoonlijkheid en mogelijk je organisatie veranderd. Daarom wordt creativiteit ook zo vaak als bedreigend gezien. Alles kan erdoor veranderen. En alleen wie die prijs durft te betalen kan en zal creativiteit werkelijk kunnen inzetten. De rest kan er beter gezellig met elkaar popliedjes over gaan schrijven.
Mee eens dat je een prijs moet betalen voor verandering en dat juist daardoor creativiteit stokt. Het verschil dat tussen klassieke muziek en popliedjes daarbij wordt gemaakt kan ik echter nooit zo begrijpen. Onze huidige wereld is juist tot stand gekomen door popmuziek, wat te denken van Elvis, Beatles, Bob Dylan en zelfs Madonna. Zij hebben de wereld meer veranderd dan klassieke musici in de afgelopen 50 jaar. Toch is het nog vaak zo: zet een violist voor een groep en men vindt het prachtig. Is dat ook niet status gericht en gedacht, want verandering en creativiteit kent toch geen grenzen?
vriendelijke groet,
Gyuri
In mijn ogen is het niet de creativiteit waar het aan ontbreekt, maar de voorwaarden die nodig zijn om tot vernieuwing te komen. Ideëen hebben of creëeren is niet het moeilijkste gedeelte. Maar de weg van idee naar een goed product is vele male lastiger. Waar we hier in Nederland behoefte aan hebben is managers, met een “open geest???. We hebben een manager nodig om van idee tot product te komen. Maar wat hier vaak gebeurd is dat een goed en levensvatbaar idee op voor hand al om zeep geholpen wordt. Waarom? Omdat we geen manager hebben die de levensvatbaarheid van zo’n idee herkent. Een voorwaarde voor inoveren is dat je niets raar vind en overal een mogelijkheid in ziet.
Dus inderdaad: doe maar gek, dan doe je al gewoon genoeg.
Het is echter niet zo dat "omdat iets mogelijk is" dat er dan ook een markt voor is.
Aan de andere kant zijn er legio voorbeelden van innovaties waarmee een markt is gecreeerd.
We horen en lezen slechts alleen de succes verhalen en weinig of nooit de missers. Juist van de missers kunnen we leren waar het precies fout ging.
Nogmaals "creativiteit alleen is dus niet genoeg".
Input kan op allerlei manieren verkregen worden: ideeen van anderen, observaties, experimenten, etc. en vergeet ook niet het toeval. Maar goed, toeval moet je opzoeken, door tot in het oneindige nieuwsgierig te zijn.........
En inderdaad, om de creativiteit in daden om te zetten moet je helaas wel altijd anderen zien te overtuigen van de toevoegende waarde van het bedachte....... Maar als het en creatief en van waarde is, dan hoeft dat toch niet zo moeilijk te zijn :)
Niettemin kan muziek maken, of intensief luisteren, wel zorgen voor een mindset die effectief kan zijn bij het oplossen van management vraagstukken en innovatie.
Creatief denken, en vooral innovatief denken, heeft te maken met het doorbreken van patronen en doelbewust (voor een poosje althans) de controle loslaten. Niet iedere manager heeft de tijd of gelegenheid om dagelijks te "musiceren". Daarom is het raadzaam nu en dan iemand in te huren die het innovatieve proces op gang kan brengen, intensiveren, versnellen en "acceptabel" maken.
De daadwerkelijke hit duurt zelden veel langer dan een paar minuten, het bedenken en uitentreure oefenen des te meer.
In plaats van met muziek kun je het met zwemmen vergelijken. Iedereen kan de vaardigheden leren, maar niet iedereen wordt kampioen op de vrije slag. De wedstrijd duurt niet lang. Het trainen en voorbereiden juist wel. En dat bepaalt de prijs.
Overigens is het van belang de jeugd al op jonge leeftijd te leren zwemmen en musiceren... Voor innovatie dient al op de basisscholen de kiem gelegd te worden.
Gyuri
Je laatste advies (laat kinderen zich vreselijk vervelend, dan komt creativiteit vanzelf) klinkt een beetje cynisch, maar dat bedoel je vast niet zo. Mijn verklaring voor de drang om creativiteiteit bij managers 'aan te leren' heeft naar mijn bescheiden mening ook te maken met de doorgeslagen controle cultuur. Mastenbroek noemt dat fijntje 'de hang naar fijnmazig controlesystemen". Managers verkrampen totaal en proberen angstvallig grip te krijgen. Minzberg heeft toch onderzocht dat managers eigenlijk niets anders doen dan 'brandjes blussen'. We kunnen het gauw eens zijn dat bloemschikken en herfstblaadjes rapen niet de meest postieve voorbeelden zijn, maar dat er iets moet worden gedaan aan de verkramping is voor mij zonneklaar. Managers moeten ook leren loslaten!
Groeten,
Richard