Als interimmanager, werkzaam bij lokale overheden, loop ik vaak aan tegen het (te) lage tempo. Dit artikel inspireert: ik ga er eens mee aan de gang bij mijn huidige opdrachtgever!

Ik heb er geen onderzoek naar gedaan, dan maar een redelijke slag in de richting. Een groot deel van den ploeterenden Mensch (80%???) werkt voor z’n hypotheek, studerende kinderen, ex-vrouw of maitresse, 2e huis in Frankrijk (wordt druk in de Provence), de auto of de broodnodige nieuwe keuken (de oude is al 12 jaar oud). Je hebt een baan of je hebt er géén. Working for the European Dollar Bill dus. “Wees blij dat je werk hebt” zegt je Moeder en het helpt niet echt. Verveling slaat toe: eentonigheidsstress, men wordt ouder en het bedrijf geeft juist gas. Tegengestelde bewegingen. Groeiende eisen aan je functioneren en steeds minder inhoud (standaardisering, kwaliteithandboek en procesbeschrijving). Op een onbewaakt ogenblik struikel je over een losliggend roetje op het trappetje van Maslov. Veiligheid? Houdt niet over!. Dak boven het hoofd? Jawel. Warmte, licht, gas, water? Echt wel, alhoewel de tarrieven de pan uit vliegen. Sociale contacten op het werk? Ja, maar ik hoef ze niet zo nodig op mijn verjaardag te zien.

En dan komen in sommige gevallen (de bofkonten) prangende vragen: Is mijn werk zinvol? Voegt het iets toe aan de maatschappij?. Is there something people remember me by (uit nachtfilm?). Als het antwoord op dit soort vragen steeds “nee”is, dan gaan mensen zoeken naar iets zinvols (oerwet). Iets waardoor hun bestaan inhoud krijgt. Konten vegen in een ouden-van-dagenhuis? Nou, ja, het IDÉÉ. Invaliden rijden naar een activiteit? Zou kunnen, maar dan wil ik wel de kilometers vergoed hebben. Desnoods van de baas. Oh, die werden al vergoed? Dan de tijd. Oh, wordt die gewoon doorbetaald?. Nou, dan geef ik toch een beetje gas?

Kijk, dat in dit soort situaties mensen bereid zijn “iets” in te leveren bij de ruil van kwantiteit naar kwaliteit, dat snapt iedereen. Het mooie eraan is dat het mes aan twee kanten snijdt: zij die het nodig hebben krijgen het en zij die het hebben, hebben het nodig. Mooi he?

Ik heb de laatste twee jaar een aantal coachingstrajecten gedaan. Kwam zo uit. Wat me steeds meer ging tegenstaan is dat ik mensen moest helpen uit te vinden wat ze leuk vinden, waar hun hart sneller van gaat kloppen, waar ze MOEITE voor willen doen. Waar ze vrijwillig een uur eerder voor opstaan, waar ze geld of tijd voor willen inleveren. “Het levens-vlammetje vinden” noemde ik het.

De oplossing werd bijna altijd gevonden, maar . . . . de consequenties bevielen meestal niet.
Tandje terug? Hoezo? Minder salaris? Nou, JA! Kleinere auto? Onbespreekbaar.

Soms geef ik gas. Als ik me er over opwind. “Ga GVD iets doen wat je minstens LEUK vindt. Ik zal het even spellen: “L E U K”

Ik ben er klaar mee. Als iemand zichzelf zó in de strop wil hangen dat een van de meest primaire levensbehoeften (lol hebben in je werk) niet meer kunnen worden ingevuld, tenzij de baas het op een of andere wijze financiert, dan gaat bij mij het licht uit. Van mijn coaching-ruimte wel te verstaan. En niet voor iedereen, alleen voor dit soort cliënten. Da’s niet erg. Want met dit soort energie kunnen mensen heel makkelijk hun pensioen of VUT halen bij hun huidige sponsor, sorry, werkgever. Ik voel dan snel meer voor de arme werkgever die met dit soort half-of-minder-gemotiveerde mensen dóór moet.

Jos Steynebrugh
Change Enhancement, Zoetermeer