Men dient altijd het gezond verstand te gebruiken eer men methoden, modellen en instrumenten toepast. Zij zijn - per definitie - ongeschikt voor het begrijpen en oplossen van elk denkbaar probleem. Methode-, Model- en Instrumentbedenkers beroepen zich, om de aandacht van bovenstaand manco af te leiden veelal op de zogenaamde 80/20-regel.
Kunstenaars hanteren de 1/99-regel en zien de complexiteit van de wereld in omdat zij hun gezond verstand gebruiken. Al gauw beseffen zij dat het organiseren van complexiteit slechts voor God is weggelegd en zelfs voor hem geldt de 80/20-regel niet. Kijk maar eens naar al dat gedoe met Irak, Ahold en Princes Margarita...
Door de juiste hersencellen aan te spreken zijn de kunstenaars in staat om een klein gedeelte van de complexiteit het hoofd te bieden door zich te bekwamen op een klein gedeelte van de chaos. Kunstenaars worden derhalve boekhouder, danser, nieuwslezer, programmeur, conducteur, violist, bakker of astronoom.
Zij die niet in zien dat de mensheid en zeker de organisatie ervan van nature complex is, verzanden al gauw in pogingen tot modellering van de werkelijkheid met bijbehorende methoden en instrumenten. Door het frequent hanteren van termen als 'Kwaliteit' wordt de suggestie gewekt dat de modellen, methoden en instrumenten voltooid en bruikbaar zijn en het gezond verstand niet meer gebruikt hoeft te worden.
De kunstenaars met het gezond verstand, zullen uiteindelijk winnen van de facade die kennis heet en waarop men tot overmaat van ramp nu ineens een economie op wil baseren. Niemand zit te wachten op moeilijke kwesties en al helemaal niet op vergaderingen, stuurgroepen, business-alignment en IT-solutions. Uiteindelijk willen we gewoon lekker brood eten, naar een mooie film kijken en genieten van een uurtje enge monsters neerschieten in een computerspelletje en dit alles wordt slechts mogelijk gemaakt door noeste arbeid van kunstenaars.