Hype
Een golf van informatie over kritieke performance-indicatoren (KPI's) en resultaat-management rolt wereldwijd door de organisaties. Kaplan is een bekende guru geworden met internationale faam (Kaplan, Norton, 1997). Er zijn ook diverse publicaties van eigen bodem beschikbaar met methoden om resultaatsindicatoren op te stellen. Goede overzichten geven Kerklaan, e.a. (1995) en Croonen (1996).
De ervaringen tot dusver roepen de nodige vragen op. Hebben we hier met de zoveelste hype te maken? Het idee spreekt aan, maar werkt het wel in de praktijk? (Zie ook het artikel van Robin Janszen in ManagementSite.) Moeten we er misschien weer afstand van gaan nemen?
Ik denk het niet. Een van de ideeën uit deze benadering is namelijk vee...
Nadat we top down vanuit de strategie indicatoren voor de gehele locatie hebben vastgesteld en daar inmiddels volop mee werken ben ik nu bezig om met de afdelingen bottom up afdelingsindicatoren te ontwikkelen. Essentieel hierbij is dat daarmee de vertaalslag gemaakt wordt naar de praktijk en dat alle medewerkers meer focus krijgen op hun individuele bijdrage aan het bedrijfsresultaat. Het artikel is mij dus uit het hart gegrepen.
Het japanse voorbeeld vind ik wat minder gelukkig. Dit legt te veel de nadruk op het resultaat van de indicator i.p.v op verbeteracties.
Bij de valkuilen hoort m.i. ook nog te staan: Suboptimalisatie.
Een indicator is slechts een signaal. Daarna moet je gewoon met je boerenverstand kijken wat er aan de hand is en niet blind actie nemen om de indicator te verbeteren.
Verder zou ik graag nog meer informatie en voorbeelden hebben van manieren waarop de indicatoren in het bedrijf en met name op de productievloer worden gepresenteerd.