Over niet-verplaatsbare bomen

Columns

Of ik niet een stukje over overheidscultuur kon schrijven. Aandrang van diverse trouwe lezers. Over rare taal en vreemde besluiten. Met een paar handige tips voor de lezers natuurlijk. ‘Vinden ze altijd leuk.’ De lezers dus.

Ja zeg! Ik ben een onafhankelijk publicist en doe niks in opdracht, hoe beleefd ook geformuleerd. Aan de andere kant, een schrijver wil gelezen worden en de trouwe lezers wisten zeker dat u dit leuk zou vinden.

Hum, nou goed. Daar gaan we.

Ik woon in een dorp van nog geen vijfduizend inwoners. We maken deel uit van een soort gemeentelijke federatie met een fantasienaam, maar daar trekken we ons niks van aan. We zijn (van) ons eigen.

Op dit moment staan ruim 70 woningen te koop. Dat worden er alleen maar meer. Crisis en vooral vergrijzing of sterfte, zo u wilt.

Toen kwa...

Martin
Ik begrijp dat de boom "slechts" een illustratie is van overheidshandelen. Daarom is de naam van de gemeente niet relevant. Maar is dat wel terecht? Teveel bestuurders komen te gemakkelijk weg met het verwoesten van natuur en waardevolle sociale structuren. Publicisten kunnen daar wat aan doen. Ik zou zegen: name and shame them. Dan worden hun collega-bestuurders wellicht wat terughoudender. Nu hoeft niemand zich wat van de column aan te trekken.
Paul Verburgt
Beste Martin,

Met een beetje speurwerk kun je achter 'mijn' gemeente komen. Dus dat is geen geheim.

Ik geloof helemaal niet in de werking van 'naming and shaming', want telkens weer zal de discussie verzanden in talloze details. En daarmee wordt een column pas echt gevaarloos.

Ik denk dat 'story telling' - om een voormalig modieus begrip te gebruiken - veel meer werkt. Liever heb ik dat 'niet-verplaatsbare bomen' of 'kleinschalige binnenstedelijke verdichting' zich ontwikkelen tot symbolen van ontspoorde dadendrang dan een wethouder met een bord om zijn nek.

Paul Verburgt

Meer over Leiderschap