Robuust

Het kan aan mij liggen, maar steeds vaker hoor ik het woord ‘robuust’. Intuïtief denk ik dan aan een koffieboon (de ‘robusta’) of, als de avond nadert, aan een prettige Margeaux. Fout! En goed ook. Het gaat om maatregelen die genomen zijn. Bijna altijd van overheidswege, soms zijn het bedrijven die iets robuust te melden hebben. De inzet van zulke krachttermen doet vermoeden dat men wat te verbergen heeft. Onkunde, onwil, onzin, onwaar, enfin, in ieder geval iets met ‘on’. Wie gewoon doet wat er moet gebeuren, heeft zelden de behoefte om zijn normale daad bij te lichten. Dus kennelijk doet de overheid niet wat ze moet doen. En heeft ze eindelijk in de gaten gekregen dat anderen dat door hebben. Dus is Adviesbureau Robuust ingeschakeld om de boel met communicatieve middelen in nevelen te hullen. 
Op zich is dat allemaal niet nieuw, ware het niet dat het nu epidemische vormen begint aan te nemen. Het door een expert van overheidswege sonoor uitgesproken ‘er is geen gevaar voor de Volksgezondheid’ was na twee keer al koddig. Kilometershoge roetwolken en mannen in witte pakken die naarstig de warrelende asbestdeeltjes verzamelen als decor voor een koddebeier in pak die met stalen gezicht zegt ‘er is geen gevaar voor de Volksgezondheid’, dat is koddig. Maar structureel maatschappelijke problemen die niet worden opgelost maar slechts afgedekt, dat is niet koddig. Problemen die worden aangehouden door een zoveelste onderzoek van een zoveelste adviescommissie onder leiding van het rondreizende circus Experts, en dat dan het etiket ‘robuuste maatregel’ opplakken, dat is misleiding. Op zijn minst. Temeer omdat het alles onthullend decor hier vaak ontbreekt. Een premier die spreekt van een robuust pakket aan maatregelen tegen een kamerachtergrond vol wijsheid en autoriteit, biedt geen zicht op de realiteit. Een CEO van een multinational die geflankeerd door allerlei andere C’s in geruststellend krijt de aandeelhouder bezweert het lek te hebben gedicht met een robuust pakket aan maatregelen, biedt ook al geen zicht op de werkelijkheid.

Toch gloort er licht. Robuust is een adjectief dat aangeeft dat het ergens om gaat. Zeker wanneer overheden dit woord bezigen. Na een langdurige periode van kunstmatige geruststelling, culminerend in het steeds nietszeggender ‘er is geen gevaar voor de Volksgezondheid’, blijken de zaken nu toch wat complexer te liggen. Zo complex dat er minimaal robuust moet worden ingegrepen. In woorden tenminste. En dat is winst. Brrrr. Weer zo’n woord dat niets zegt, en tegelijk alles over de staat van de maatschappelijke gezondheid.

Bovendien is tegenwoordig alles robuust, dus het inflatiespook waart rond. Zoals óp de markt je euro een daalder waard is, zo is ín de markt elke robuuste maatregel een halfzachte poging om iedereen het zicht op wat er werkelijk gebeurt en op wat er werkelijk moet gebeuren, te ontnemen. Er is wel degelijk gevaar voor de Volksgezondheid, en de noodzaak van robuuste maatregelen is evident.