Over de Dood, Sterfhuizen, Sterfhuisconstructies, OGEM, ver van mijn (sterf)bed, Galgenhumor, Kanker

Over de dood, sterfhuizen, sterfhuisconstructies, OGEM, ver van mijn (sterf)bed, galgenhumor, kanker en het op handen zijnde verlies van mijn vrouw Jannie.

Ondergetekende vond een jaar of 15 geleden "Als ik morgen dood ben, dan is het goed". Dit zei en schreef ik na een gesprek met mijn vrouw Jannie. We konden in 2005 al terugkijken op een mooi en boeiend leven. Die ervaringen (onze kinderen, reizen, onze ontmoetingen, boeken, magazines, Alto in Amsterdam, Seabottom Jazz Festival, concerten, (top) restaurants en hotels, mooie wijnen en muziek, kunst en cultuur enz.) nemen ze ons nooit meer af. En dan heb ik het nog niet eens over het gegeven, dat we op dat moment al 20 jaar in reservetijd leefden. Mijn vrouw kreeg namelijk in 1985 borstkanker.

Ondergetekende schreef over sterfhuisconstructies (was gesprekspartner van de curator bij de eerste sterfhuisconstructie in Nederland (OGEM in het Pluspointgebouw in Rotterdam), schreef over Covey en diens visie op sterfbedden en maakte grappen over mensen die in een ver land een fatale hartinfarct kregen "was dat na of voor hun rondreis",-).

Over mijn eigen visie op de dood schreef ik Passie Pensioneert Nooit.

Verder feliciteer ik mijn jarige relaties standaard met "Beste xxx, van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Geniet er van, want het leven kan ik een paar seconden veranderen". Die paar seconden hadden mijn vrouw Jannie begin 2017 te pakken. "Uitgezaaide longkanker, niet te genezen, wel te behandelen". Nu komt het allemaal heel erg dicht bij. Geen ver van mijn (sterf)bed meer. We zijn nu bijna 3 1/2 jaar verder en mijn vrouw Jannie is helaas bezig met haar laatste dagen.

Zondagnacht 8 juni 2020 is ze wegens ondraaglijke pijnen per ambulance naar het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis (AvL) in Amsterdam gebracht. Uitbehandeld. Ze kan eigenlijk niks meer. Vrijdag 12 juni is ze thuis gekomen om de laatste weken van haar leven thuis, met zicht op haar geliefde tuin (Op haar rouwkaart komt te staan "ik ben in de tuin") afscheid te nemen van onze kinderen, kleinkinderen, familie en een paar goede vriendinnen en vrienden.

Wat is het dan rustgevend en comfortabel, dat je zonder “gedoe” en ambtenarij de benodigde zaken in huis krijgt. Veel dank aan Medipoint. Over de ingeschakelde verpleegkundigen van Allerzorg, alle lof. Jannie zei op enig moment na letterlijk van top tot teen gewassen te zijn ”Ik ben gelukkig”. Zonder af te doen aan alle artsen, verpleegkundigen, medewerkers van ondersteunende diensten en vrijwilligers van de andere ziekenhuizen waar we mee te maken hadden: We zijn 70 x in het AvL geweest. Ik heb het wel 100 x gezegd "Wat zijn wij blij dat we bij het AvL waren. Je komt er liever niet, maar als je er moet zijn, kom je in een warm bad". Ik maak een diepe buiging voor ALLE medewerkers en vrijwilligers van het AvL. We waren in goede handen!

Jannie en ik zijn diep geraakt door alle hartverwarmende reacties op onze situatie. We krijgen veel kaarten, brieven en bloemen. Daar zijn we blij mee en dankbaar voor. Nu is er bij ons thuis een ware, onstuimige bloemenzee ontstaan. We zien a.h.w. door de bloemen het huis niet meer. Daarom ons verzoek: stuur s.v.p. geen bloemen, maar maak het bedrag wat je anders aan bloemen had willen uitgeven (meer mag natuurlijk altijd ;-)) over naar de AVL Foundation. Alvast erg bedankt namens Jannie en Koos Groenewoud, met dank aan Emmy Soplantilla en Marcel Kolder voor het meedenken en redigeren.

Koos Groenewoud 22 juni 2020