Emancipatie en loonslavernij

Emancipatie van vrouwen stagneert, zo heet het deze dagen. Dat is de conclusie omdat ‘de arbeidsparticipatie van vrouwen marginaal is gestegen’. En met arbeidsparticipatie wordt dus loondienst bedoeld. Zo wordt de vrouw psychologisch gemanipuleerd: je bent pas geëmancipeerd als je je buitenshuis bezighoudt - voor geld. (En vrouwen leiden haast per definitie aan een intensere schuldbeleving dan mannen, dus dat werkt.) Kennelijk bestaat er een wezenlijk verschil tussen het in ruil voor het slijk der aarde achter de kassa zitten van een supermarkt en de streepjescodes over de leesplaat schuiven, en het onbetaald maatschappelijk relevant bezig zijn. Of dit laatste nu opvoeding van kinderen betreft of vrijwilligerswerk, dat maakt niet uit. 
Emancipatie is het streven naar gelijkgerechtigdheid, zelfstandigheid, eerlijker maatschappelijke verhoudingen (Wikipedia). Bevrijding van wettelijke, sociale, politieke, morele of intellectuele beperkingen, toekenning van gelijke rechten, gelijkstelling voor de wet (Van Dale, twaalfde druk). 

Iedereen moet kunnen doen waar hij of zij goed in is, in vrijheid en gelijkheid, met respect voor elkaar. Het impliciet gelijk stellen van emancipatie aan arbeidsparticipatie getuigt van een tunnelvisie. Maar kennelijk is het de tijdgeest die ons influistert dat een betaalde baan de ultieme levensvervulling is. Het helpt ons echter niet vooruit (lees het artikel Arme wij). 

Het zo gelauwerde Deense model is de volgende stap in de intensieve menshouderij: zowel mannen en vrouwen worden beiden geacht volledig deel te nemen aan het arbeidsproces. Het ontslagrecht is soepel. De Staat zorgt ervoor dat je snel weer een baan hebt. De Staat zorgt eveneens voor gratis kinderopvang. De echtelieden dumpen in alle vroegte kun kinderen bij de crèche of op school, halen ze rond zes uur ’s avonds weer op, voeden zich met een magnetronmaaltijd, verwennen de kinderen met een ‘quality hour’, dumpen ze in bed, kijken nog even televisie en liggen zelf ook tussen tien en elf uur op een oor, want: morgen weer vroeg op. 

Het is een doembeeld, een mix van Brave New World van Aldous Huxley en 1984 van George Orwell. Hij of zij die beweert dat dit model moet staan voor de volledig geëmancipeerde maatschappij, is een gevaar voor de samenleving.

(Deze mening is eerder gepostuleerd op HollandsGlorie.)