Zoals u zich blijkbaar groen en geel geërgerd heeft aan uw spreker, erger ik mij aan mensen die blogs publiceren met, zo lijkt, slechts 1 doel: uiting geven aan hun zelfingenomenheid en eigen veronderstelde deskundigheid. Overigens, voor de duidelijkheid: ik was noch aanwezig tijdens de conferentie, noch weet ik wie de spreker was. De uiterst negatieve, zure toon van uw blog viel mij echter op.

Bloggen ten koste van een ander en ten faveure van jezelf is zo gemakkelijk. Probeer de rollen een volgende keer eens om te draaien, zou ik adviseren. De ander 'dienen' en zelf met eigen kennis en kunde op de achtergrond blijven. Volgens mij dien je daar, zeker op de langere termijn, je online reputatie meer mee dan met bovenstaande aanpak.

En over 'bevlogenheid' gesproken, want daar wilde u het toch over hebben? Bevlogen lijkt u zeker te zijn. Maar dan voornamelijk, misschien wel slechts alleen over uzelf. Beetje jammer, zeker op uw leeftijd.

Wow! Durf te dansen en jezelf spontaan als een kind te geven in het moment.

Jammer dat deze blije boodschap zo gediskwalificeerd wordt in het artikel. Als ik niet naar een voorstelling wil en toch plichtmatig besluit te gaan, dan is het ook voor mijn ego soms lastig om oprecht positief naar de voorstelling te kijken. Maar het blijft wel mijn eigen keuze om te gaan, nobody else to blame. Zeker niet die man zich bevlogen voor jou staat te geven! Met respect.

Oh ja, om dan maar eens de zo gewenste laatste ontwikkelingen mee te geven. De laatste neurologische onderzoeken geven weer dat structureel klagen of zelfs structureel in de buurt van klagers aanwezig zijn (gelijk second hand smoking), fysieke schade toebrengt aan onze hersenen. Over gif gesproken. Dus een dubbel chapeau aan de betreffende spreker, om bevlogen te blijven in een dergelijke toxische omgeving (in ieder geval zoutig)

Is het in dat kader niet veel interessanter te schrijven over waarom je daar toch naar toe bent gegaan? En hoe had je er zelf voor kunnen zorgen toch met een glimlach naar buiten te gaan? It's all a matter of perspective. Neem serieus waar en met wie je bent, en als dat niet klopt, vertrek dan ook inderdaad.

Beste Esther,

Sorry, maar wat zit jij er naast.

Ik kan niemand dwingen om mijn toon leuk te vinden, maar de boodschap is onomwonden duidelijk en mag je niet reduceren tot een soort mannelijke catfight.

Ik erger me aan de opvatting dat medewerkers in overgrote meerderheid niet bevlogen en ongemotiveerd zijn. Alsof dat een aangeboren gebrek is. Mijn mensbeeld is anders en mijn praktische ervaring ook.

Ik heb daarom in mijn lange ervaring als manager van grote bedrijven en instellingen steeds en onverkort gekozen voor de autonomie en werkvreugde van de medewerker en alles wat daaraan in de weg stond getracht op te ruimen. Bij dat laatste moet je denken aan de niet aflatende druk van regels, staven en uiteraard het management zelf. Die druk put mensen uit en ontneemt hen de bevlogenheid die hen als sollicitant nog voortdreef.

Zelden kom ik op conferenties waar sprekers de 'fout' bij de organisatie en haar instituties zoeken. Het zijn de medewerkers die niet bevlogen zijn en daar gaat men een mouw aan passen.

In dat opzicht is het bevlogenheidsconcept een managementrucje.

Paul Verburgt

Beste Branko,

Ik snap werkelijk niet waarom (ook) jij mijn betoog terugbrengt tot persoonlijke manco's aan mijn kant.

Kijk even wat ik zeg. Ik verzet me tegen de breed aangehangen stelling dat medewerkers in meerderheid niet bevlogen zijn. Nooit ligt dat aan de organisatie, het management, de regeldruk en de rest van het bureaucratisch repertoire. Nee, de medewerker is het probleem en die moet veranderd worden. Het mensbeeld waarop dat stoelt, is niet het mijne. Integendeel. Ik geloof heilig in de volwassenheid en intrinsieke betrokkenheid van medewerkers.

Ik heb daar als eindverantwoordelijke in menige zeer grote organisatie de consequenties uit getrokken die ik nog maar weinig ben tegengekomen: zelforganiserende teams op de werkvloer, een handjevol managers (die als eerste opdracht hadden om die zelforganisatie te versterken), nauwelijks staf en een voortdurende jacht op regels. Als je de moeite had gedaan om even in mijn cv te kijken had je het kunnen weten.

Dat overstijgt toch echt de vraag waarom ik naar een conferentie ga.

Paul Verburgt

Beste Paul,

Ik lees inderdaad wat jij schrijft. Wat ik dagelijks meen te zien in mijn directe omgeving, in onze maatschappij en ook bij medewerkers op welke positie dan ook, is allesbehalve bevlogen. En nog even vooruitlopend op de vraag wie daar dan het meest schuld aan zou hebben, is dat erg? Is het erg dat we niet bevlogen zijn? Of is het misschien een symptoom van iets anders, iets wat misschien helemaal niet erg is? En als het al erg zou zijn en we een schuldige nodig hebben, waarom niet allemaal? Jij, ik, wanneer was het bijvoorbeeld de laatste keer dat jij bevlogen was? Overigens, de enige die tot nu toe in het verhaal practiced what he preached is onze blonde adonis.

En ja bevlogenheid mep je er wel uit, als mensen langdurig aan teveel complexiteit, regels, onkunde, onzin, enz. worden blootgesteld. Veel medewerkers kunnen daar ook Oscar winnende scenes, sterker soms hele producties over opvoeren bij de koffieautomaat. En dat is uiteindelijk gewoon onze eigen schuld. Niet van de regels, want die hebben we toch echt zelf verzonnen. Niet van de organisatie, want die bestaat niet. Net als het concept file op zichzelf niet bestaat. Het is gewoon jij en ik in onze eigen auto wachtend achter elkaar op een stuk asfalt. Achteraf meestal voor helemaal niets. Iedereen en dus niemand is schuldig.

Dus ja, of je nu een manager bent, een medewerker, of hoe je het wil noemen. Ben je niet bevlogen en vind je dat een issue? Werk en speel dan vanuit je passie, zoek dat en diegene op die je inspireert en wakker schudt. Neem een mentor, vind je innerlijke levensenergie in een Tibetaans klooster. Of ga, what the hell, naar een conferentie en laat een blonde adonis voor je dansen. Pas echter inderdaad op voor self made guru's die of het eigen gelijk ten opzichte van het andere staan te prediken. Of het andere gelijk neer staan te halen om de eigen morele superioriteit te benadrukken.

Vriendelijke groet,
Branko Lastdrager

Paul Verburgt is gewoon een van de weinigen die durft te zeggen dat de keizer geen kleren draagt.

En wie de schoen past, trekke hem aan.

Bevlogenheid is niet iets wat ontstaat omdat een manager, beleidsmaker, politicus, zwelbast of dikdoener dat verzint. Bevlogenheid komt uit mensen zelf. Het wordt versterkt door onder andere een zekere mate van zelfstandigheid en doordat je ziet dat datgene wat jij produceert, bedenkt of vertelt resultaat heeft.

Ik ben geen manager maar (kleine) ondernemer en mijn vrienden en kennissen zijn over het algemeen vakmensen, of in elk geval mensen die zich inhoudelijk met de uitoefening van hun vak bezig willen houden. Ze werken in de zorg, het onderwijs of de techniek.
Bevlogen voor hun eigen vak zijn ze zeker. Maar door stroperigheid, druk van bovenaf, controles, procedures, voorschriften, machtsspelletjes, wantrouwen en oneerlijkheid wordt die bevlogenheid er zorgvuldig uit geslagen. Vaak door diezelfde mensen die 'bevlogenheid' willen.

Dansen doen ze in hun vrije tijd wel.