Van een groep jonge managers die ik laatst sprak, had een aantal zich tijdens een recente training zo ver uit hun comfortzone laten halen, dat ze blokkeerden. Tsja, gek genoeg overkwam het ze, zeiden ze. Misschien was het doel dat je je eigen kracht ontdekt als je tot het uiterste wordt gedreven. Pas als iemand je over het randje van de afgrond duwt, ontdek je dat je wel degelijk kunt vliegen. Of zoiets. En ze hadden zich mee laten voeren. Maar eenmaal in de afgrond konden ze hun vleugels niet meer vinden. Over hun eigen grens gegaan, helemaal bevroren.
Achteraf snapten ze niet meer hoe ze het zo ver hadden kunnen laten komen, want ‘er stond niemand met een pistool op mijn hoofd’. Ik kreeg niet de indruk dat ze veel van de training hadden opgestoken. Met leren is het net als met veranderen. Mensen willen wel veranderen, maar niet veranderd worden. Hoe moet dat nou met leren? Je moet toch wel een beetje kunnen prikkelen en uitdagen? Je hebt niks aan een training waarvan iedereen zich achteraf alleen nog het lekkere buffet en de diep nachtelijke borrel herinnert. Aan de andere kant heb je ook niks aan een training waarin je voor de groep zo wordt aangepakt dat ze alleen nog maar met grensbewaking bezig zijn. Ook al is het in een rollenspel. Dan sta je niet meer open, maar sla je dicht.
Hoe kan het nou dat mensen zelf hun stopknop niet meer vinden? Ze laten een trainer, acteur of collega ver over hun grenzen gaan, en waarom? Om als jonge manager niet af te gaan onder collega’s, omdat ze bang zijn dat iemand tegen de baas vertelt dat ze een doetje zijn of hebben ze het gewoon niet in de gaten? Daar moet wel wat aan gebeuren, anders zijn we verkeerd bezig. Weg leereffect, weg rendement van de training, weg bereidheid om verder te leren. Wat zou het toch zijn dat sommige mensen tijdens een training niet zeggen: ‘tot hier en niet verder’? En wat kunnen we daaraan doen?
CyberSale, 50% korting op een Pro-abonnement
Verbeter je persoonlijke effectiviteit en managementvaardigheden. Begin het jaar goed en krijg toegang tot toepassingsgerichte kennis.
Upgrade uw gratis lidmaatschap, word een Pro
Ik ben zelf 16 jaar actief als zelfstandig gevestigd trainer/consultant. Ik zie dat, zeker sinds het 'down' gaan van de economie iedereen weer angstig teruggrijpt naar het bekende en zoveel mogelijk zekerheden vastgrijpt.
Jammer , want de innovatieve en creatieve krachten komen juist bij twijfel over bekende oplossingen naar boven. Ik heb het hier niet over de risico averse twijfels, ik bedoel met name de twijfels waar wij onszelf afvragen of wat wij tot nu toe als beste oplossing hebben geaccepteerd wel zo goed is.
Veel collega's zijn het trainersvak ingegaan als instructeur omdat ze bepaalde kennis of een bepaalde vaardigheid goed beheerste. Mijn persoonlijke visie is dat het vak draait om processen, om veiligheid en vernieuwing tegelijk, om respect, om realiteit, om je/elkaars/bedrijfs grenzen als harde feiten onder ogen te zien en jezelf open te stellen voor elkaar en voor verandering.
Dit is een proces en dat laat zich niet inmetselen in een training van één, twee of drie dagen. Door het proces samen aan te gaan, krijgt iedereen lucht; de professional (het hoeft niet vandaag te gebeuren), de opdrachtgever weet dat de (realistisch gestelde) doelen bereikt gaan worden en de trainer/ het trainingsbureau heeft ruimte om deelnemers individueel te leren kennen met hun (vaak) waardevolle weerstanden.
Mijn ervaring is dat ruimte faciliteren inspirerend werkt en dat dat al is terug te zien in motivatie en output. Misschien hoeven we ons dan helemaal niet meer te verdiepen in de vraag die Marjan de Ruyter ons stelt:"Wat zou het toch zijn dat sommige mensen tijdens een training niet zeggen 'tot hier en niet verder'?".
De focus op het gezamenlijke belang bij het doel van de training prikkelt ons allen om ons op een natuurlijke wijze te ontwikkelen, Rotterdam, 30-05-2006, Frans Beskers.