Toch maar even de oorlog en dan ook het testosteron, want hormonen...

Soms lijken mannen mazzelaars. Als vader van een dochter, als broer van een zus en als man met de nodige goede vriendinnen, weet ik intussen wel een beetje waar vrouwen mee te maken krijgen, simpelweg omdat de biologie zo nodig de baas wil zijn.Waar wij mannen in het pronte bezit zijn van testosteron dat onze kwetsbaarheid en onzekerheid afknijpt, hebben vrouwen zich vanaf betrekkelijk jonge leeftijd door een oerwoud van stemming beïnvloedende zorghormonen heen te slepen. Zodra de puberteit zich aandient begint hun lichaam drastisch te veranderen met de menstruatie als het onontkoombare maandelijkse vlaggetje. Ondertussen kunnen hun mannelijke leeftijdsgenoten zich wentelen in de vrolijkheid van de eerste signalen van hun geslachtsrijpheid. Voor hen geen vuiltje aan de lucht

Vrouwen zeggen altijd dat het wel meevalt, maar dat jokken ze. Ze kunnen het gewoon beter dragen, omdat ze mentaal sterker zijn dan wij, hun stoere mannelijke tegenhangers, die wel op brommers en later op motoren rondsjezen alsof we de wereld beheersen, maar bij het eerste het beste verkoudheidje jammeren alsof ze door de giftigste slang ter wereld  gebeten zijn.

Het valt natuurlijk gewoon niet mee voor vrouwen. Het ontregelt de stabiliteit. Het maakt ziek. Hoofdpijn, buikpijn, op niets concreets gebaseerd verdriet. Niet iedereen wordt er heel beroerd van, maar ik heb nog nooit een vrouw gehoord, die zei: ‘Oh, wat heerlijk, ik heb zo’n fijne ongesteldheid deze maand’. Zouden wij mannen een fractie moeten ondergaan van het lichamelijk ongemak van vrouwen, dan zouden we in ernstige depressies terecht komen; ik ben daar behoorlijk zeker van. De ziekenhuizen zouden het niet kunnen verwerken; de wereld ging per ommegaande in een eeuwig voortdurende lockdown.

Hormonen hebben een slechte naam. Je kunt je een retirade op de hals halen als je gedrag verklaart met een zin als ‘het zullen de hormonen zijn’. Een vriend van mij riskeert een paar keer per jaar een uit de hand lopende discussie met zijn vrouw, omdat hij in alle oprechtheid vraagt of ze ongesteld moet worden. Hij bedoelt dat trouwens goed. Hij wil haar helpen. Hij denkt: ze vergeet altijd weer dat ze gaat menstrueren, en dan wordt ze onstabiel en dan denkt ze dat het door het leven komt. Niet maar één klein dingetje, nee, het HELE LEVEN. Alles is een tranendal, alles zal verkeerd aflopen. Ze kan daar enorm emotioneel van worden, en dat vind hij dan zielig. Dus denkt het mannelijke reddertje inhem: als ik haar nou herinner aan haar cyclus, dan kan ze opluchten en zeggen: ‘Oh ja, dat is waar. Nou, geef dan maar een reepje chocola’.

Soms neemt hij dat uit aardigheid mee, maar dat kan helemaal verkeerd uitpakken. Zelfs als hij haar lievelingschocola haalt, die onverteerbaar bitter en puur is. Ze heeft hem onlangs uitgelegd dat ze het liefst 92% cacao in de chocola wil. Zelf houdt hij van witte chocola en van romige melkchocola met hazelnoten, met zo min mogelijk cacao. Dus als iets een bewijs van zijn integriteit en genegenheid is, dan is het wel de aankoop  van een reep chocola met 92%.

‘Je denkt zeker weer dat ik ongesteld moet worden’ zegt ze dan soms ineens met een verwijtende ondertoon. Maar alleen als ze ongesteld moet worden. Wat hij dan weet, maar net doet alsof hij het vergeten is, wat zij niet gelooft en terecht.

Ze is overigens echt erg leuk, zijn vrouw, en heeft er alleen maar last van als de boel hormonaal aan de gang gaat. En hij zegt dan dat dit maandelijkse ruzietje niet opweegt tegen alle vreugde die wij mannen te danken hebben aan onze hormonen. Daardoor hoeven wij mannen niet zo vaak te huilen, bijvoorbeeld, al beweerde de dichter Hendrik de Vries (wie kent hem nog?) dat mannen echt wel kunnen huilen, bijvoorbeeld als het gaat om alcohol, tabak of voetbal.

Dat is goed gezien van de dichter. Mannen zoeken roes. Niet alle mannen, maar toch nog best veel. Krijgen ze die niet, dan gaan ze gekke dingen doen. Ik ken weinig mannen, die niet ergens aan verslaafd zijn. Ze nemen, ook volgens de onderzoeken, veel meer risico’s dan vrouwen. Blijkt uit hun internetgedrag. Ze denken kennelijk dat het het koninkrijk der hemelen dichterbij brengt als ze gokken, op schreeuwende motoren rijden, te veel drinken, veel porno kijken, vuurwerk gooien op voetbaltribunes of gewoon ongeconcentreerd over de rand van het toilet heen plassen.

De valkuil van testostoronisch zijn is roekeloosheid. Daarbij zijn er ook mannen die, bij afwezigheid van maandelijkse menstruatie, voortdurend strijden om de status van alfa-aap. Dat kan leiden tot van alles, ook al omdat het menselijk talent voor empathie afgeknepen kan worden. Voorbeelden te over van wat daardoor kan ontstaan. Elkaar intellectueel de loef afsteken. Of gewoon matten, vooral als er de kans is om te winnen.

Of oorlog voeren. Met bommen, want tja, daar horen doden bij. Dat is een risico dat je neemt. En er zijn mannen die het 'kunnen'.  95% van de moorden in de wereld wordt door mannen gepleegd. Voor volk, vaderland en het heerlijk ego van het alfamannetje. Er is een muziekclip van Frankie Goes To Hollywood uit de jaren 80, waarbij we de Russische en Amerikaanse regeringsleider elkaar in een boksring te lijf zien gaan. Dat beeld past weer goed bij de actualiteit. En trouwens ook bij het verleden. Egyptenaren, Romeinen en Mesopotamiërs konden er namelijk ook wat van. Geen groter genoegen dan een buurstad of -land aanvallen en met het hoofd van de leider op een steel een lange triomfprocessie houden. Met euforisch gejubel langs de kant. En dan kreeg je een standbeeld. Op je paard of in je voertuig. Ga maar eens een wandeling maken in Rome van het Forum naar het Vaticaan. Of het standbeeld van Nelson in Londen bekijken.

Ik weet het, de meeste mannen zijn echt aardig. En de meeste vrouwen kunnen prima uit de voeten met hun maandelijkse ongemak; zo'n ramp is het nu ook weer niet. Dus ik generaliseer en misschien overdrijf ik. Maar ik bekijk grote fenomenen graag vanuit hun kleine oorzaken. Stoerheid van mannen en vrouwen kan leuk zijn, zolang het zich beperkt tot de kleding en de houding, en zo lang het gepaard gaat met een groot hart.

Ruwe bolsters met een blanke pit? Graag. Maar die onberekenbare mannen, die hun empathie onderdrukken alsof het een trauma is, en dan aan het meppen en moorden slaan, daar moeten we toch eens wat aan doen. In het klein dan maar eerst, want alle grote dingen beginnen ooit klein. Hitler blijft een goed voorbeeld. In elkaar geslagen door een valse vader, miskend als kunstenaar en zo werd dit gevaar voor de mensheid geboren. Als  je je zonen iets wil leren, laat het dan empathie zijn. Meiden ontkomen niet aan hun kwetsbaarheid als ze jong zijn. Jongens juist wel. En daar kan veel ellende uit ontstaan. Dus maak er geen etterbakjes van, omdat je wil voorkomen dat het mietjes worden. Voor je het weet gooien ze bommen op een buurland.