Narcisme

Jonge managers zijn narcisten. En ze zijn in goed gezelschap. Volgens de Volkskrant van zaterdag zijn mensen tussen de 20 en 40 helemaal niet meer bezig met zaken als vechten tegen een oudere generatie en bestaande rolpatronen. Zij hoeven alleen nog maar te vechten met zichzelf. Maakbare samenleving? Onzin. Tegenwoordig gaat het om de maakbare Ik.

Het artikel gaat vooral over over jonge werkende ambitieuze vrouwen. Zij vragen zich onder meer af waar dat glazen plafond-gedoe toch over gaat. Je bepaalt zelf je keuzes en je grenzen. Bijna alles is te koop als je een beetje hard werkt. Auto, kleren, je kunt je met bijna niks meer onderscheiden. Het klassieke onderscheid tussen rangen en standen, witte boorden en arbeiders, het is allemaal verdwenen. Je kunt je alleen nog onderscheiden met je lijf, met je taal en met je bravoure. Er onverzorgd bijlopen kan niet meer. Lichaamshaar, voor mannen en vrouwen, is taboe. Als teamuitje gaan we naar een beautyfarm met voor wie wil een liposuctie. Want het kan toch allemaal? Ik kan alles worden als ik maar wil. Het is een luxe en een kruis: ik kan kiezen wat ik wil, maar als ik verkeerd kies, kan ik naar niemand anders wijzen dan naar de spiegel. Mensen worden er niet zo’n beetje narcistisch van. Vroeger moest je knokken met je omgeving voor je autonomie. Nu moet je knokken met jezelf om je te willen en kunnen binden. Prima, denk ik, al verder lezend, ik wil graag een jonge manager die zich verantwoordelijk voelt voor zijn eigen keuzes. Maar een narcist? Nou nee. Alleen weet ik niet zeker waar de grens ligt, weet de jonge manager dat wel?