Mensen die niet lekker zitten, lekker laten zitten? Of hebben organisaties ook een verantwoordelijkheid om een situatie te scheppen, waardoor werknemers gemakkelijker van functie veranderen? De pogingen om het ontslagrecht te versoepelen, zijn stappen in een richting, maar is er misschien meer mogelijk?
Het komt nog steeds voor dat organisaties mensen op de verkeerde plaatsen laten zitten. En dat is jammer. Want je ziet de gevolgen. Weinig kwaliteit. Ontevreden gezichten. En een vervelende werksfeer.
De vraag hoe iemand op een verkeerde plaats terecht komt, is niet moeilijk te beantwoorden. De selectie en werving verloopt maar matig. Dat komt mede doordat we gebruik maken van luid bejubelde competentieprofielen. Die meten wel iets, maar nauwelijks objectief en bovendien onvolledig.
Organisaties gaan weinig creatief om dit soort zaken. Ze blijven een beetje hangen in kritiek op mensen die te lang blijven ´hangen´, maar bieden die mensen nauwelijks een alternatief.
Is dat alternatief er dan niet? Wij zijn benieuwd naar jullie antwoorden. Wij hebben er ook wel een paar want begeleiden mensen al een hele poos in dit soort zaken (www.pitchersupport.nl) Maar nu gaat het erom: hoe zien jullie dit soort zaken?
Begin 2025 goed!
Verbeter je persoonlijke effectiviteit en managementvaardigheden
50% korting op een Pro-abonnement
Upgrade nu voor €100 en krijg onbeperkt toegang tot alle artikelen en kennisbankpagina’s >>
Veranderen van functie vind ik wel een goede. Maar op de eerste plaats is de werknemer ook niet slim bezig. Ik bedoel, je gaat toch niet solliciteren op een functie wat totaal niet bij je past? Ja, sommige mensen wel. Maar moeten we de regels van uitkeringen en verplichte sollicitaties dan niet wijzigen?
De tweede mogelijkheid: haal die vent daar weg. Naar een andere functie (voor zover voorhanden) of biedt 'm een vertrekregeling aan. En daar wrikt natuurlijk de schoen, want dat kost geld (au!). Daarom laten veel bedrijven de persoon daar zitten, in de hoop dat hij uit zichzelf weg gaat. Maar ondertussen gaat dat wel ten koste van de effectiviteit.
Het "uitpraten" is in ieder geval een zéér nuttige eerst stap. De werknemer weet dat men op de hoogte is van zijn situatie. Bij een goede begeleiding en opvolging door het bedrijf/de manager zal dat zijn motivatie in ieder geval een extra boost geven. En 2 weten meer dan één: misschien weet de manager (of een collega van hem) wel een leuke stek, binnen of buiten de onderneming, en kom je tot een oplossing die voor iedereeen aanvaardbaar en betaalbaar is.
MvG
Bijkomend feit dat de productie en de effectiviteit van de werknemer nog steeds laag is?
We kunnen niet allemaal van onze hobby ons beroep maken, maar iedereen moet toch in staat zijn om een soort werk te vinden waar hij op een of ander manier een deel van zichzelf in kan leggen. De kunst is om dat naar boven te krijgen.
Ik denk dat je dan een verplicht traject moet afleggen als werknemer zijnde, en als wetgever alles wettelijk zwart op wit vastleggen. Tuurlijk wil iedereen het beste salaris, maar hebben die dat ook nodig dan? Kijk naar of ze kinderen hebben, of de partner werkt, hoe oud de kinderen zijn, etc. etc. Ik denk dat je dan al een hele zooi vragen over het traject kwijt bent. Mijn opzet is een nieuw plan/traject maken voor iedere werknemer die in het bedrijf zelf of in een van de vestigingen werkt.
Na de proeftijd ga je het traject bespreken.
Nu ga je het traject bespreken met de werknemer. Je vraagt wat zijn ambities zijn, wat zijn toekomstplannen zijn, etc. etc.
Vervolgens ga je een traject uitstippelen met de werknemer. Wat verwachten we van jou, en op welke wijze ga je jezelf opwerken in ons bedrijf?
Dit is een beetje een indicatie van mijn plan.
Als werkgever betaal je je mensen wat jij denkt dat ze waard zijn. Als je werknemers dat te veel vinden, geven ze het toch fijn aan een goed doel?
Mensen salaris betalen obv hun levensomstandigheden (wel / geen partner, wel / geen kinderen, huur of koophuis) lijkt me zinloos, betuttelend, plus een hoop bureaucratie. Zou jij zelf betaald wilen worden obv jouw prive omstandigheden?
Daarnaast zie ik een aanname, nl dat er iets is als een ideaal salaris voor een bepaalde functie. Helaas, het is een kwestie van vraag en aanbod. En daarom fluctuerend.
Je leven-traject is op zich niets nieuws. POP plannen zijn een hype de laatste jaren, en daarnaast zijn functioneringsgesprekken ook bedoeld om als werkgever en werknemer te kijken naar de toekomst.
Over de 'mensen op de verkeerde plekken": ach, voornamelijk een kwestie van slechte managers, die niet durven ingrijpen, en de boel maar de boel laten. En daarnaast teveel werknemers die niet hun eigen verantwoordelijkheid pakken mbt hun eigen functioneren. Daarom zijn er ook goede managers nodig.
Dat is NIET wat ik schreef...
Als meneer X op een verkeerde plek zit is dat de verantwoordelijkheid van
1) X zelf
2) zijn manager.
Van X omdat hij zelf verantwoordelijk is voor wat hij doet, inclusief zijn werk.
Van zijn manager omdat die verantwoordelijk is vanuit de organisatie.
Dus: die managers ruimen de rotzooi op van hun personeel. Naar mijn mening hebben managers wel iets beters te doen!