Mannen en huishouden (2): De geliefde als verzorgingsinstituut

Een bekende van mij, een journalist met moderne denkbeelden, kan zondermeer beschouwd worden als een hork. En zoals het een hork betaamt vindt hij niet dat hij zijn gedrag hoeft te veranderen. Dat gedrag heeft nu echter alweer tot een beëindigde liefdesrelatie geleid, maar hij leert er niet van. Hij vindt dat zijn partners hem maar gewoon moeten verzorgen. 

Een bekende van mij, een journalist met moderne denkbeelden, kan zondermeer beschouwd worden als een hork. En zoals het een hork betaamt vindt hij niet dat hij zijn gedrag hoeft te veranderen. Dat gedrag heeft nu echter alweer tot een beëindigde liefdesrelatie geleid, maar hij leert er niet van. Hij vindt dat zijn partners hem maar gewoon moeten verzorgen.

In het begin vinden die partners, meestal verzorgend van aard, dat nog wel leuk, maar na verloop van tijd gaan ze zich aan zijn gedrag storen. Hij doet dan ook helemaal niets. Na een werkdag (beiden werken) zijgt hij neer in een stoel en pakt een koud flesje bier uit de koelkast; zo ongeveer de enige huishoudelijke activiteit waar hij zich schuldig aan maakt. Terwijl zijn vriendin iets lekkers maakt, zapt hij wat langs de televisiezenders, waar hij -eenmaal aangeschoten in het café- interessante kritische opmerkingen over kan maken.

Als er visite is gaat hij ongeïnteresseerd onderuit zitten en begint een krantje te lezen. Als iemand iets tegen hem zegt, mompelt hij ‘huh' en pas na enig aandringen is hij bereid iets terug te zeggen. Hij vindt dat sjiek: het bevestigt het beeld van de non-conformist, dat hij zo graag neerzet om niet ‘burgerlijk' te lijken, want dat is in zijn kringen zo ongeveer de grootste doodzonde. Je praat alleen als je het zelf wil, niet omdat een ander het wil. Die ander kan zoveel willen!

Zijn gedrag rechtvaardigt hij ook zo. Aanpassen is burgerlijk. Een vorm van sociaal gewenst gedrag waar je je verre van hebt te houden. Dus zit hij als een vadsbalg in de stoel en laat zich verwennen door vriendinnen die dat in het begin leuk vinden, maar na verloop van tijd niet meer. Dan gooien ze hem, na enige maanden gekissebis, er maar uit.

Hij begrijpt dat niet. In het begin vond ze het nooit erg en nu maakt ze er ineens een probleem van, zegt hij sip. Ze wist toch waar ze aan begon? In het begin, in de kroeg, toen alles nog licht en vol belofte was, toen heeft hij het haar zelfs verteld. En toen moest ze er een beetje om lachen. Ze vond het wel mannelijk, dat gedrag.

Vervolgens stalkt hij ze nog een beetje. Zingt serenades onder hun raam, belt haar vrienden en ouders, gaat middenin de nacht in hun straat staan roepen hoeveel hij van ze houdt. De hele buurt wordt er wakker van; zeer genant. Tegen zijn bekenden rechtvaardigt hij dat gedrag met de opmerking dat het hem juist tot een held maakt: ‘Als je van iemand houdt, dan vecht je ervoor. Dan ben je pas wat waard.'

Zijn laatste ex lacht cynisch als je haar met die opmerking confronteert.

‘Hij houdt niet van iemand, maar van iets. Meneer houdt namelijk van verzorging. Mensen die de hele tijd heen en weer lopen, doen het dan ook goed.'

Waarom heb je dan ooit van hem gehouden, vraag je je dan harop af.

‘Moederkoekgevoelens' moppert ze ‘Hij kan zo lekker jongensachtig kijken. Daar werd ik in het begin helemaal wee van. Maar ik ben er na deze relatie helemaal klaar mee. Ach, wil jij even zelf een drankje pakken. De koelkast is daar.'