Mag je je collega laten ‘vallen’?

Er bestaat een ongeschreven regel die zegt: ‘Een collega is je kameraad; die laat je in zijn waarde.’ Dit gaat wel eens zo ver dat mensen alles van elkaar accepteren. Je vrienden laat je niet in de steek, is de norm dan. De relatie gaat voor alles. Ik noem dit ook wel eens het Winnetou-principe. De vraag is echter of je iemand er altijd een dienst bewijst met hem door dik en dun te steunen...

Er bestaat een ongeschreven regel die zegt: ‘Een collega is je kameraad; die laat je in zijn waarde.’ Dit gaat wel eens zo ver dat mensen alles van elkaar accepteren. Je vrienden laat je niet in de steek, is de norm dan. De relatie gaat voor alles.
Ik noem dit ook wel eens het Winnetou-principe. In de wildwest-verhalen over Winnetou en Old Shatterhand werd een eed gezworden, die bezegeld werd met bloed. Het was een ‘mannen’-belofte van eeuwige trouw. Jongensboeken zijn doortrokken van dit soort loyaliteit. Kennelijk spreekt het mannen nogal tot de verbeelding, waarmee niet gezegd is dat vrouwen dit ‘door dik en dun’ niet kennen. Ik ken een paar management-assistentes die elkaar nooit zullen ‘afvallen’, wat er ook gebeurt.
Door dik en dun. De vraag is of je iemand er altijd een dienst bewijst met hem door dik en dun te steunen. Er zijn voorbeelden van mensen die zichzelf dood dronken omdat hun vrienden ze ‘in hun waarde lieten’, dat wil zeggen: hun drinkgedrag onbesproken lieten. Wat voor ‘dik en dun’ is dat? Soms geef je een collega zijn waarde terug door hem aan te spreken. Je helpt hem vooruit. Hij leert van je. Mag je hem dat onthouden onder het mom van het excuus dat je maatjes bent?
Er zijn begrijpelijke motieven om mensen je feedback te onthouden.  Maar er zou veel gewonnen zijn als we gaan begrijpen dat het geven van feedback iedereen verder helpt. En in de eerste plaats de collega die het betreft. Toch?