Leve de emoties op het werk!

Een van de dingen die mij in het bedrijfsleven hogelijk verbaast, is de emotionele censuur die velen op zichzelf toepassen. Ondanks hartinfarcten, assertiviteitstrainingen en ‘maak van je hart geen moordkuil’-aanmoedigingen, lopen de meeste mensen er in het bedrijfsleven nog behoorlijk afgeknepen bij

Verliefd op een collega? En? Is de ander ook verliefd? Leuk. Gefeliciteerd. En hebben jullie het je baas verteld? Collega’s ingelicht? Nee. Het moet ‘nog even’ geheim blijven. Zoals talrijke emoties op de werkplek ‘nog even’ verborgen moeten blijven.
Een van de dingen die mij in het bedrijfsleven hogelijk verbaast, is de emotionele censuur die velen op zichzelf toepassen. Ondanks hartinfarcten, assertiviteitstrainingen en ‘maak van je hart geen moordkuil’-aanmoedigingen, lopen de meeste mensen er in het bedrijfsleven nog behoorlijk afgeknepen bij.
Dat zie je overigens niet altijd onmiddellijk. Veel mensen zijn prettig in de omgang, zien er lekker uit of blinken uit in het spuien van opvattingen. Anderen doen erg serieus en belangrijk. Die worden dan wel eens ‘functioneel boos’. Met functioneel boos is het net zoiets als met functioneel naakt in films: doordat het functioneel is mag het.
In coachingsgesprekken met vrouwen én mannen heb ik gemerkt dat vooral huilen een ongewenste emotie is. Ongewenst voor degene die huilt, wel te verstaan. De omgeving ziet dat anders, mits het huilen geen permanente uitingsvorm is. Die vinden een traantje op zijn tijd wel prettig. Het breekt immers situaties open. Eindelijk kunnen we eens praten op relatieniveau.
Ik ben er erg voor dat er meer ruimte komt voor tranen in werksituaties. En boosheid mag ook wel eens in situaties dat het ‘minder functioneel’ is. En waarom? Omdat emoties altijd een functie hebben! Frijda beschreef dat al in zijn werk ‘De emoties’. Emoties hebben een signaalfunctie. En we begrijpen die vaak maar al te goed!
Kortom: leve de emotie in organisatieland. Beter dat dan al die gecontroleerde pseudo-professionals.