Is het waar? Hebben mannen van 30 te weinig aandacht voor hun gevoelens? Is succes op het werk het enige dat telt? Vergeten ze hun gezin? Is hun liefdesleven saai? Voelen ze zich uiteindelijk toch te verantwoordelijk voor de materiele kant van het gezinsbestaan? Hoe ver zijn we eigenlijk in werkelijkheid verwijderd van de jachtvelden van onze voorvaderen?
Vorige week schreef ik over een ontmoeting met 2 ‘meisjes van 30’ . Mede hierdoor belde ik met twee vrienden, die beiden 32 zijn. De een, Willem, is marketingmanager, de ander, Kemal, directeur van een middelgroot bedrijf. Beiden genieten van hun werk, maken veel uren, zijn constant onderweg en kunnen als geslaagd beschouwd worden, wist ik.
Al snel dreigde onze uitwisseling weer louter over successen te gaan; iets wat je vaker ziet bij mannen tussen 30 en 40. Het helpt om in die gesprekken zelf met komische voorbeelden te komen waarin je er minder heldhaftig van af komt, want dan kan er om gelachen worden, en als er om gelachen kan worden, dan vinden wij mannen dat, bij gebrek aan gemak met huilen, fijn. (Zie ook ' Een gevoelige man, daar heeft niemand behoefte aan', link: http://www.pitchersupport.nl/bertoverbeek/weblog/pivot/entry.php?id=10#body)
Achteraf, bijvoorbeeld bij een biertje in de schemering, uiten mannen wel eens respect voor elkaars openhartigheid en dan volgt er een soort onthulling. Onder vier ogen. Want mannen hebben ook gevoel, maar dat hoeft niet iedereen te weten. Willem en Kemal kreeg ik echter zo ver om het in mijn en elkaars aanwezigheid te doen.
Natuurlijk was het even aftasten. Toen Kemal iets kwetsbaars opvoerde, begon Willem het onmiddellijk te bagatelliseren en oplossingen aan te dragen. Maar Kemal vertelde. Hij kwam niet aan de liefde toe. Zag zijn kinderen te weinig. Vroeg zich soms ‘ergens’ af of hij niet iets miste. Werd af en toe moe van al die verantwoordelijkheden. Tijdens het praten relativeerde hij zichzelf steeds met een grap of met de geruststelling dat ‘niemand ons ooit een paradijs heeft beloofd’, maar troost bood het niet. Willem knikte instemmend. ‘Met mij is het precies zo. Soms sta ik ’s ochtends met mijn zilverkleurige mercedes in de file, en dan denk ik: nu ben je geslaagd, maar hoe kom je er weer uit?’
Iemand een tip voor Willem?
CyberSale, 50% korting op een Pro-abonnement
Verbeter je persoonlijke effectiviteit en managementvaardigheden. Begin het jaar goed en krijg toegang tot toepassingsgerichte kennis.
Upgrade uw gratis lidmaatschap, word een Pro
Wat verstaan jullie onder succes en als geslaagd beschouwd worden? Voordat ik iets verkeerd interpreteer en daarmee iets lees wat ik zelf wil lezen (hahaha)!
Ik versta in ieder geval onder succes anderen gelukkig maken en dienen door jezelf continue te blijven ontwikkelen!
Groeten uit Eijsden,
Patrick Spits
Tot zover ben ik het dus 100% met je eens.
Tweede vind ik knap dat je dat zo neerzet : dienen.
Ik zou iets verder willen gaan dan bij mezelf te blijven. Dienen in het algemeen, iets waardevols betekenen voor mijn omgeving. Let op : niet om mezelf te ontwikkelen; dat gaat dan vanzelf. Dat komt omdat je dan met goede dingen bezig bent.Dan ontwikkel je jezelf al! Sterker nog dan dwing je respect af....(heb je dat woord weer) Ook als jonge baas; nee, juist als jonge baas!!! Dan zijn woorden als : "toegevoegde waarde" en "ontwikkelde meerwaarde" of"maatschappelijk verantwoord ondernemen" en maar op, geen kreten, maar gemeende termen. Ben benieuwd hoe "spits" Bert dit vindt.
Laat ik de spreekwoordelijke knuppel eens in het hoenderhok werpen: hoe kun je anderen dienen of gelukkig maken als je niet gelukkig bent met/over jezelf? Wellicht een kip-ei discussie, maar voor mijzelf erg herkenbaar.
Ik herken de emotionele blokkade wel die Bert typeert. Misschien ook wel een beetje inherent aan de prestatiedrift en wens om als krachtig en succesvol gezien te worden. Misschien is dat dan ook wel het gekenschetste probleem: geslaagd zijn wordt in het stuk van Bert (maar ook in een groot deel vanmijn dagelijks leven) voor mij gekoppeld aan materiele zaken (en dat is herkenbaar westers en naar ik vermoed ook reden voor Patrick om de begrippen helder te krijgen....).
De mening, dat je slechts dan kunt spreken van succes als je MET anderen tot grotere hoogte komt deel ik overigens WEL. Succes maak je samen, echter welke invulling geeft ieder individu nu precies aan dat succes?
Mijn vrouw meet dat o.a. af aan de mate waarin ik haar liefde schenk, mijn leidinggevende meet dat af aan omzet, ziekteverzuim en verloop en mijn medewerker aan onwikkelingsmogelijkheden, loon en arbeidsvreugde. Maakt dat succes en geslaagd zijn daarom ook niet enorm lastig en meet je dus ook je het liefst met je eigen maten (lees: voor mannen is dat al snel de vorm van hard meetbare indicatoren)? In ieder geval maakt de impressie van een ander in grootte mate uit of je zelf kunt spreken van succes. Dat is wat mij betreft dus ook de kern van de discussie.
Michel
Om een antwoord te geven op je eerste vraag; ik denk dat er juist mensen zijn die anderen, behalve hunzelf, dienen of gelukkig maken. Dat is in mijn ogen niet zo moeilijk.
Bij mij komt ineens woorden als "zelfvertrouwen" en "sympathie" boven borrelen. Dat in combinatie met jezelf succesvol achten, kom je al een stuk verder. Blijft over alweer: communicatie en respekt.
Combineer die elementen en pas als de ander vindt dat je succesvol bent, ben je succesvol. En mag je ook trots zijn!
Ook al ben ik geen man rond de dertig heb ik toch wel een idee/mening over. Ik denk dat succesvol/geslaagd zijn best mogelijk is in je eentje (reactie Bas),maar dat je daar niet van kan genieten en je het gevoel niet als succesvol ervaart.
Niet iedereen zoekt hetzelfde in het leven, de ene is wel tevreden met zijn 60-uren werkweek en haalt juist daar zijn inspriratie etc. vandaan. Maar ik denk dat het dienen van mensen te idealistisch is. Men is toch ook op zoek naar resultaat(iets doen met die ontwikkeling wat Patrick aan gaf)en dit hoeft niet perse te resulteren in geld en materieel.
Maar ik kan alleen van mijn eigen succesgevoel en -beleving spreken.
Daarnaast ga ik ook met Björn dat als je zelf met jouw leven (genomen keuzes, acties, werk, prive ..) tevreden bent en je hebt je eigen doelen gehaald of je bent hard op weg om deze te halen/verwezenlijk ben je succesvol, zo is het toch ook bij organisaties?!
Om tevreden te zijn met je acties/keuzes etc. is het wel weer van belang dat jezelf accepteerd en achter jezelf staat, dus dat ligt er wel aan ten grondslag (Michel).
Een voorbeeld is de modewereld, daar wordt (bijna jaarlijks) een maatstaf bedacht wat modieus is. Iemand die aan dat beeld voldoet is succesvol in het modieus zijn, dit wordt bepaald door anderen en niet door jezelf.
Omdat het een maatstaf is van anderen is het dus logisch dat je op een gegeven ogenblik daarover gaat nadenken (twijfelen). Tot die tijd was je het blijkbaar eens met die maatstaf. Als ik de verhalen lees wordt deze twijfel meestal ingegeven door veranderingen in iemands omgeving: vrienden gaan stappen maken (vast relaties, kinderen, etc) of misschien een drastische gebeurtenis (zwaar ongeluk). Hierdoor ga je aan de maatstaf twijfelen.
Mijn gevoel is dat je niet verkeerd kan kiezen. Elke keuze heeft zijn voordelen maar ook zijn nadelen. Veel mensen zijn echter ook niet in staat om de juiste keuze te nemen (scheidingen, vervreemding van kinderen, overspannen, etc).
Mijn onderbuik zegt dat tevreden hier dus wel mee te maken heeft. Hoe tevreden kan je zijn met de gemaakte keuze (inclusief voor- en nadelen). Ik kan het niet echt onderbouwen, het blijft een gevoel.
Nog even een annekdote: een succesvol rijke zakenman is op vakantie op een exotisch eiland en zit te vissen. Hij komt een lokale bewoner tegen die ook aan het vissen is en raakt in gesprek. Het gesprek komt op geld en de zakenman geeft aan dat de bewoner moet gaan samenwerken met anderen, dan kunnen ze meer vis vangen. De bewoner vraagt wat moet ik met meer vis. Verkopen zegt de zakenman en dan kan je een boot kopen, daar kan je dan meer vis mee vangen. Wat moet ik dan doen met al die vis?, vraagt de lokale bewoner. Met de opbrengst van de boot kan je je vloot uitbreiden en dan wordt je net zo succesvol als ik, zegt de zakenman. Wat doe je dan als je succesvol bent, vraagt de bewoner. Lekker op vakantie, vissen op een exotisch eiland zegt de zakenman.
Voorbeeld; Zelf ben ik bijna afgestudeerd en zal zodoende binnenkort echt de functie gaan beoefenen waar ik voor wordt opgeleid. Echter heb ik enkele persoonlijke belemmeringen (laag zelfbeeld/vertrouwen, ...) om de functie op dusdanig niveau uit voeren.
Ja, Janneke, ik denk dat dan juist een stuk ervaring om de hoek komt kijken. Ik denk dat dat de grootste belemmering is nu voor jou. Daarom ben je niet minder hoor!!! En ik bedoel dat zeker niet hautaine. Maar ervaring doe je op door af en toe je kop te stoten en op je gezicht te gaan, maar ook af en toe succes te hebben. De ervaren managers om je heen zijn het woord manager niet waardig als zij je niet helpen op te staan als je gevallen bent en te stimuleren om door te gaan. Dat heet niveau en respect voor de collega manager, of aspirant manager. Denk erom, je kan gestudeerd hebben en titels halen wat je wilt, daarmee heb je het niet en ben je het niet hoor; sterker nog: dan begint het pas.
Dan komt ook een stuk zelfvertrouwen om de hoek kijken. Ontwikkelen moet je dat. Schaam je niet om te vragen.
De ene manager zal je helpen en ondersteunen. En als het goed is leert ook hij van jou; de andere manager zal het leuk vinden om je onderuit te zien gaan. Hij zal zichzelf alleen maar gesterkt voelen en voor zichzelf de bevestiging krijgen dat het allemaal best moeilijk is, de managersrol.
Ik hoef je niet te vragen welke van de twee managers succesvol is.
Waar jij op doelt is de definitie van succesvol, wat is die definitie? Daar geef ik logischerwijs geen antwoord op, want dat is iets subjectiefs en zeer tijd- en context gebonden.
Die arrogante mensen waar jij het over hebt hanteren een totaal andere definitie van succesvol dan jij. Dat is het verschil. Ik geef ook aan dat reflectie van je zelf en van anderen op jouw 'succes' essentieel zijn om een realistische kijk op jouw situatie te hebben; een realistisch definitie te creeren, zeg maar.