Jonge managers willen alles

Jonge managers hebben weinig op met oudere medewerkers aan wie zij leiding geven, die minder presteren dan zij. Een beetje tempo, zeg, is het motto, anders zoek je maar wat anders. Weinig empathisch dus. Maar ligt hun eigen tempo niet te hoog? Steeds meer mensen raken voor hun 30ste opgebrand, eenderde van het verzuim is te wijten aan psychische klachten. De midlifecrisis is verschoven naar het eind van je 20ste. Even wat minder gas?

Jonge managers kunnen veel dingen tegelijk en leren graag. Ze zijn nieuwsgierig, creatief en sterk in projecten. Zijn wel vrij snel verveeld. Ze worden door Management Team, dat onderzoek deed onder en over zo’n 300 jonge managers, de ‘paradoxgeneratie’ genoemd. Want ze willen alles tegelijk, ook dingen die niet zo bij elkaar passen. Een dikke baan met een goed MD-programma, maar wel bij een bedrijf dat maatschappelijk verantwoord en duurzaam onderneemt. Peoplemanagement lukt niet best, netwerken wel. Hun communicatie is uitstekend maar wat slordig en kort door de bocht met weinig diepgang. Ze hebben een soort feedback-verslaving, willen steeds horen of ze het wel goed doen. De jonge manager wil baanflexibiliteit en zekerheid. En naast dat alles kinderen, een leuke partner met tuurlijk ook een goede baan (als de kinderen komen gaat de vrouwelijke partner minder werken, dat wel), een lekker huis en een ruime auto. Maar nee, echt materialistisch zijn ze niet, de jonge managers. Ze zijn trouwens ook niet zo bijster kritisch naar zichzelf.

Vermoeiend zeg. Daar zou je van opbranden. Niet zo gek dat half werkend Nederland een coach heeft. Je zult er maar een zijn, zo’n jonge manager. Of als oudere manager zo’n jonge manager in je kielzog hebben. Ik stel voor dat we weer wat gas terugnemen.