De poes als middle manager

Nu iedereen zo interessanterig doet over het thema 'leiderschap' de laatste tijd, moet ik steeds maar aan onze poes Kees denken. Poezen zijn strategen-pur-sang. Dus wil ik jullie de volgende anekdote niet onthouden. Ik zie een parallel met operationeel management en ben benieuwd of jullie hetzelfde hebben. De poes en de middle manager, hoe vergelijkbaar is hun lot! 

Nu iedereen zo interessanterig doet over het thema 'leiderschap' de laatste tijd, moet ik steeds maar aan onze poes Kees denken. Poezen zijn strategen-pur-sang. Dus wil ik jullie de volgende anekdote niet onthouden. Ik zie een parallel met operationeel management en ben benieuwd of jullie hetzelfde hebben. De poes en de middle manager, hoe vergelijkbaar is hun lot!

Kees vertoont de laatste dagen teruggetrokken gedrag. Nu eens kijkt ze ons aan, droevig maar berustend, dan weer gaat ze een kwartier buiten zitten in de stromende regen met de rug naar ons toe.

Haar gedrag, dat ingetogen gedoe, geen openbare aanklacht, maar van die subtiele uitinkjes van quasi-verdrietige berusting, zo van ‘jullie-bieden-momenteel-absoluut-niet-wat-ik-zoek-maar-ik-heb-het-maar-met-jullie-te-doen-en-het-heeft-geen-zin-mij-te-verzetten' , dat geeft van alles aan. En er is dan ook wat aan de hand.

Het vrouwtje, dat volgens Kees toch al te weinig thuis is, dat vrouwtje heeft haar op dieet gezet. Ze krijgt wel brokken, maar geen blikvoer meer. ‘Dat maakt haar maar vet' vindt ze, en inderdaad is Kees een behoorlijke vadsige poes geworden. Dus moet er wat vanaf. Bovendien, licht de bazin toe, stappen steeds meer mensen van blikvoer af, dus waarom zouden wij dat niet doen?

Ik vind het best. Ook wel wat zielig, want Kees weet in stilte te lijden en wezens die in stilte lijden kunnen altijd volledig op mijn medelijden rekenen. Maar ik begrijp het doel van onze poes en leg haar dat als een echte consultant ook steeds aan haar uit in woorden waar ze niets van begrijpt, op een toon die haar iedere keer naar de voederbak doet lopen, waar ze met een vragende blik naar me gaat staren.

En nu is onze poes ontevreden over haar management, of haar personeel, want voor de mensen die het nog niet weten: een poes heeft personeel, ook als dat het management is. Ze is niet boos, maar verdrietig. En ze denkt daarbij, heel doelmatig, maar aan een ding: een gevuld bakje met blikvis. ‘Stom personeel'  denkt ze, als ze daar in de regen zit, met haar rug naar het huis. Ik weet het zeker.

Wie ziet de parallellen?