De organisatietrainer en zijn hindernissen (7)

‘Overmatig serieus type; vermoedelijk een procesdenker die mensen ziet als schroeven in de machine van de organisatie. Begrijpt waarschijnlijk niet waarom mensen niet gewoon doen wat hij van ze vraagt. Terwijl hij zijn vraag zo formuleert, dat niemand er iets van snapt.'.

Het zevende deel van dit feuilleton. Organisatietrainer Job Steenstra geeft een training op de Learning Lane, maar het zit niet mee. Hij is vrij laat, de techniek laat hem in de steek, er is een opdringerige collega en hij krijgt moeilijk verbinding met de deelnemers. Hij is de zestig voorbij en neemt van alles aan over de wereld om hem heen, hoe zeer hij beseft dat een trainer dat niet zou moeten doen. En dan is er ook nog een co-trainster, die in zijn allergie zit.

'En toen dook Ada de Paradijsvogel op. Ada de roofvogel. Even was ze weggeweest uit zijn gedachten. Ineens stond ze weer in zijn gezichtsveld. Gelukkig niet in zijn territorium, maar ze stond iets voorovergebogen met haar handen aan de leuning achter een deelnemersstoel die niet bezet was en waar ze wilde gaan zitten. Hij stelde vast dat de deelnemers waren gaan zitten, iets wat hem ontgaan was toen hij over De Reis nadacht.

Kon zijn wraak nu nog wel doorgaan... ?

Kon zijn wraak wel doorgaan, nu de organisatie hem met deze vrouwelijke allergie had opgezadeld? Wie weet welke verborgen agenda mevrouw Ada had? Hij moest toch nog even peilen wie of wat haar gestuurd had. Dat kon bij Ada zelf, maar hij was niet gek. Hij kende die politieke geheimschrijvers! Als ze met een verborgen agenda kwamen, gingen ze natuurlijk niet vertellen wat daarin stond. Hij besloot om even te bellen te bellen met Dea van De Reis, die dit soort zaken regelde.

‘Ik moet nog even bellen’ zei hij tegen de deelnemers ‘maar dat zal niet lang duren. Kunnen jullie je een minuut of vijf zelf vermaken? Dan begin ik daarna.’

De deelnemers keken elkaar aan.

‘Kunnen wij dat?’ zei een mannelijke deelnemer van ongeveer dertig in een modern kostuum, die eerst de groep en daarna hem onderzoekend aankeek.

‘Een jonge oude man’, dacht hij en hij had er onmiddellijk weer een heel beeld bij, waarvan hij niet wist of het alleen maar op een boeketje verkeerde aannames was gebaseerd of dat het beeld juist heel erg klopte, omdat hij door ervaring met mensen gelouterd was. Hij wist wel dat trainers zich, juist als ze ouder worden, moesten blijven verwonderen, maar in de ochtendstress werkte dit idee eigenlijk niet zo best.

‘Op zijn dertigste gedraagt hij zich als een vijfenveertigjarige’ zei een stem in zijn hoofd, want zijn gedachten werden eigenaardig genoeg altijd direct woorden. ‘Overmatig serieus type; vermoedelijk een procesdenker die mensen ziet als schroeven in de machine van de organisatie. Als hij al empathie heeft, heeft hij het in een lade gestopt, die hij vol overtuiging op slot heeft gedraaid. Begrijpt waarschijnlijk niet waarom mensen niet gewoon doen wat hij van ze vraagt. Terwijl hij zijn vraag zo formuleert, dat niemand er iets van snapt. Als iemand die in het Italiaans opdrachten geeft aan Bulgaren en zich vervolgens afvraagt waarom die mensen niet gewoon Italiaans spreken’.

Hij liep de ruimte uit, de hal door en ging voor de deur staan bellen met De Reis. Zijn favoriete contact, de onlangs in dienst genomen Carlijn, was nog niet op haar werk, zei het secretariaat. Dea, zijn twee geliefde aanspreekpunt, was er de hele dag niet.  Ze had haar mamma-dag. Charlotte, leeftijdsgenoot en collega van Dea, zat er ook, maar die vermeed hij liever.

Dea zei altijd dat ze erg meeviel, maar hij vond haar afstandelijk, een beetje stiekem, en nogal star. Het had eigenlijk nooit zo gevlot met haar.  Zo werd hij van kastje naar de muur gestuurd en kreeg drie mensen te spreken, voordat hij Carlijn ineens toch aan de lijn kreeg.

‘Sorry, ik was even druk met mijn computer’

‘Geeft niet, Carlijn, maar ik wil even iets weten. Er loopt hier een of andere paradijsvogel rond…’

‘Een wàt?’

‘Een grijze mus met veel te opvallende kleding.’

Carlijn schoot in de lach.

‘Je bedoelt waarschijnlijk Ada.’

‘Precies, die bedoel ik’

‘Ik weet niet van de hoed en de rand, maar ik begreep uit een gesprek dat Charlotte met onze manager had dat Ada last minute ook naar de training ging die je geeft vandaag.’

‘En weet je ook waarom?’

‘Ik weet het niet precies, maar meestal doen ze dat als een trainer in de toekomst ook die training moet gaan geven. Zoiets zal nu ook wel aan de hand zijn.’

‘Vreemde zaak’ mompelde hij.

‘Ja, maar het gebeurt vaker, hoor’ vroeg Carlijn.

‘Waarom ben ik er niet van te voren over ingelicht, dat ik een concurrent in mijn training krijg, die het vak bij mij komt afkijken?’

‘Een concurrent?’

‘Ja. Hoe meer mensen deze training kunnen geven, des te minder kans heb ik dat ik hem geef.’

‘Ah, ik begrijp dat je je zorgen maakt, Job’ zei ze begripvol ‘maar het is nu eenmaal gebruikelijk bij De Reis om trainers het vak te laten leren door ze te laten meelopen met een collega.’

‘Correctie: met een concurrent.’

‘De Reis ziet het echt als collega’s.’

De Reis ‘ziet’ helemaal niets, dacht hij, De Reis ziet alleen nog maar penningen. Hoe meer trainers, hoe meer geld er binnenstroomt, zodat de mini-Elon Musk van de organisatie bitcoins kan stapelen. Niet omdat hij dit nodig heeft, maar just for fun.

‘Goed, ik laat het even hierbij’ mompelde hij ‘Meld je even dat ik dit liever even van tevoren had geweten.’

‘Ja, ik noteer het voor je.’

‘En laat ze gelijk maar weten dat ik nee wil kunnen zeggen tegen zo’n vraag.’

‘Ik weet niet of ze dat verzoek zullen inwilligen, maar ik geef het door. Is het verder goed met je?’

‘Ja, prima’

‘Ik heb echt veel gehad aan ons gesprek de laatste keer. Dank je wel nog. Wil je dat ik het verder voor je uitzoek?’

Geweldig mens, die Carlijn. Ze zei de goede dingen, maar het klonk allemaal nog wat robotesk en algoritmisch. Niet mechanisch, dat was door de techniek ingehaald, maar alsof het zich afspeelde in een door AI gemaakte reclame. Het zou de leeftijd zijn, want kil was ze zeker niet. Hij hing op en liep hij terug naar de ruimte.' (wordt vervolgd)