De organisatietrainer en zijn hindernissen (12)

Het twaalfde deel van dit feuilleton. Organisatietrainer Job Steenstra geeft een training op de Learning Lane, maar het zit allemaal niet mee. Hij is vrij laat, de techniek laat hem in de steek, er is een opdringerige collega en hij krijgt maar moeilijk verbinding met de deelnemers. Hij is de zestig voorbij en neemt van alles aan over de wereld om hem heen, hoe zeer hij beseft dat een trainer dat niet zou moeten doen. En dan is er ook nog een co-trainster, Ada, die in zijn allergie zit...en deelnemers die zich niet veilig voelen...of doen ze maar alsof? In het voorstelrondje probeert hij de situatie onder controle te krijgen, maar ja, ook de groepsdynamiek werkt niet helemaal mee...

Nadat René zich had voorgesteld was het de beurt aan de volgende.

‘Dank je wel, René. Mag ik jou nu vragen om iets over jezelf te vertellen, Sangeeta?’

‘Ze heet eigenlijk Wietske, hoor’ mompelde Antoon ertussendoor ‘Ze was de enige van ons die goed met Kurkuma kon.’

‘Geen wonder’ zei Lies ‘Ze had zijn zusje kunnen zijn’.

Antoon grijnsde.

‘Toch valt ze in het gebruik erg mee’

‘Hou eens op jullie’ zei Jolanda ‘Sangeeta is hartstikke lief’.

Sangeeta keek hen een moment vriendelijk glimlachend aan met haar lichtblauwe ogen. Ze schikte haar lange, met henna roodgeverfde krullen, waarschijnlijk om het begin van grijze lokken te verhullen. Job vermoedde dat ze van oorsprong blond was.

‘Het is waar. Wietske is de naam die mijn ouders voor me bedacht hebben, maar ik heb me nooit een Wietske gevoeld. Wietske is het meisje dat er niet durfde te zijn. Dat er niet mòcht zijn. Wietske bestond niet. Wat de mensen zagen was een aanpassing aan hun verwachtingen en wensen.

Op Ibiza heeft de transformatie naar mezelf plaats gehad en mijn intuïtie zei me dat ik eigenlijk Sangeeta heette. Met elke meridiaan in mijn lichaam voel ik dat ik Sangeeta heet. Ik voel ook dat het universum het daar heel erg mee eens is.’

Ze liet een stilte vallen. Het viel op dat ze tijdens het praten vaak naar Ada keek, die haar blikken met een warme glimlach beantwoordde. Job probeerde de aandacht naar zichzelf te trekken, om te voorkomen dat de autoriteit weer verloren ging, die hij volgens zichzelf aan het opbouwen was en nodig had om de dag te laten verlopen volgens zijn plan.  

‘Betekent Sangeeta iets?’ vroeg hij. Ze keek hem aan met een zachtaardige uitdrukking, waarvan Job niet helemaal zeker wist of hij echt was. Omdat ze het woord ‘universum’ gebruikt had als een soort vervanging voor god, en niet voor het fysieke heelal, wist hij dat ze spiritueel was. Die indruk had hij overigens al op basis van haar kleding; een lange koraalrode jurk met een hip zwart hesje.

‘Sangeeta betekent de onverschrokkene. Die naam past wel goed bij me. Ik ken weinig angst. Ik heb jarenlang alleen rondgereisd bijvoorbeeld. Dat schijnt iets bijzonders te zijn voor een vrouw.’

Job knikte. Hij mocht haar wel. Hij was altijd wat terughoudend met spiritueel geïnspireerde mensen. Dit was omdat ze hun geloof als een absolute waarheid zagen, terwijl ze net deden of ze heel tolerant waren. Dat ze altijd met zo’n verheerlijkt gezicht liefde liepen uit te stralen zou mooi zijn, als het authentiek was. Dat was het niet. Sangeeta’s reisverhaal beviel hem. Hij vond spirituelen die gereisd hadden prettiger dan spirituelen die altijd maar in hetzelfde dorp woonden. Natuurlijk waren dit allemaal vooroordelen, dat wist hij zelf ook wel, maar hij liet het zo, omdat het brein van mensen nu eenmaal zo werkt en ook omdat het een veilig gevoel gaf om in een eigen vooroordeel te geloven. Dat had hij ooit in zijn dagboek opgeschreven.

‘En wat kom je hier halen?’

Ze begreep hem niet goed.

‘Halen?’

‘Wanneer ben je aan het einde van de dag tevreden?’

‘Oh, mijn leerdoel. Sorry.’

Ze dacht na.

‘Wat wil je vandaag bij jezelf bekijken? Wat is een hoofdthema dat je erg bezighoudt?’ vroeg Ada plotseling met een serieuze blik. Iedereen keek onmiddellijk naar haar. Ze zag het en gaf gelijk een korte toelichting, terwijl ze Job aankeek.  

‘Die vraag lijkt me bij iemand als Sangeeta wat dieper te gaan, dan de vraag wat ze komt halen. Halen klinkt hebberig en volgens mij heeft ze niet zoveel met hebberigheid. Natuurlijk is dit een aanname, maar het klopt geloof ik wel, he?’

Sangeeta knikte. Er ontstond kortsluiting in Job’s kop nu de paradijsvogel hem zo vals verbeterde, maar zijn professionaliteit en ervaring zorgden ervoor dat hij zichzelf in toom wist te houden. Hij keek weer naar Sangeeta.

‘Inderdaad, je leerdoel’, zei hij.

Maar Ada was doortastend.  

‘Misschien is het wat drammerig van me, maar ik zou de vraag toch op een wat dieper niveau willen stellen. Dat verdient Sangeeta.’

‘En waarom zou Sangeeta dat wel verdienen en de anderen niet?’ bromde Job, voor wie het steeds moeilijker werd om zich in te houden.

De paradijsvogel kreeg haar glimlach terug.

‘Eerlijk gezegd vond ik dat de vragen aan de anderen ook wat meer verdienden, maar ik zal je niet afvallen.’

Lies-Hilde zat instemmend te knikken, terwijl ze naar Ada keek. Job stond op en begon, ineengedoken als iemand die zich tegen een sneeuwstorm beschermt te ijsberen. Toen keek hij de groep aan, maar niet Ada.

‘Beste deelnemers, wij kennen elkaar nog niet zo goed. Vanochtend verloopt de kennismaking niet helemaal zoals ik zou willen. Toegegeven, ik stond niet helemaal lekker op vanmorgen, dat is mijn aandeel hier, maar de komst van mijn collega hier was voor mij een complete verrassing.’

Hij kuchte.

‘Zoals jullie misschien al gemerkt hebben zijn niet alle trainers hetzelfde. Het is dan ook maar de vraag of de combinaties van trainers goed uitpakken. Ik zit nog op het niveau van kennismaking en Ada wil liever de diepte in. Die wens mag ze hebben, maar ik vind het nogal therapeutisch van haar. Omdat ik hier de trainer ben en zij meekijkt om het vak te leren…’

Hij wist dat hij haar hiermee kleineerde.

‘…volgen we vandaag mijn lijn en niet de hare. Dus Sangeeta, inderdaad, graag je leerdoel.’

Hij ging weer zitten, met de armen over elkaar op zijn buik, omdat hij altijd dacht dat die dikker was dan hij was.

‘We volgen zijn lijn, inderdaad.’ zei Ada met een serieus gezicht ‘maar het is niet zo dat ik hier het vak kom leren. Ik ben al 15 jaar trainer.’

‘Dat zien wij toch, Ada’ riep Lies uit ‘Denk je dat wij ons zo makkelijk door het praatje van een man zoals Job laten beïnvloeden? Wij zien heus wel dat hij het lastig vindt dat je er bent. En weet je waarom? Omdat je veel sneller  verbinding met ons maakt dan hij. Hij probeert op basis van macht, ervaring en zijn babbel verbinding te maken. Nou, beste Job…’

Nu keek ze naar hem.

‘Zo werkt dat dus niet.’

Maar Job hield voet bij stuk.

‘Sangeeta, het is jouw beurt’

Sangeeta had gedurende het gesprek haar ogen gesloten en de hand op haar boezem gelegd. Niemand zei iets, totdat Antoon in de lach schoot.

‘Dit heeft ze op die stilte-retraire geleerd’ zei hij binnensmonds, maar Job hoorde het.

‘Laten we alsjeblieft even de beleefdheid hebben om naar Sangeeta te luisteren’

‘De draak is je vriend’ zei zij -nogal verrassend- na enige tijd in zichzelf en opende haar ogen en mond om het woord te nemen.

‘Sorry’ zei ze weer ‘ik sprak even een esoterisch inzicht uit.’

‘Een erotisch inzicht?’ roep Hubert-Jan uit, maar Sangeeta negeerde hem.

‘Ik wil jullie er eigenlijk niet lastig vallen met inzichten, maar het energetische veld gaf er aanleiding toe.’

Hubert-Jan zette zijn hand in de lengte boven zijn wenkbrauwen, zoals iemand bij het vliegtuig spotten doet om zijn ogen tegen de zon te beschermen.

‘Wat doe je?’ vroeg Lies

‘Ik zit in een uitkijktoren op het energetische veld’

‘En wat zie je?’

‘Esoterische en erotische vogels. Ik kan ze niet zo goed uit elkaar houden.’

Lies-Hilde schoot in de lach.

‘Huub weer, hoor.’

‘Altijd in voor een grapje’ vulde hij aan.

‘Mijn leerdoel is…’ zei Sangeeta plotseling ‘…hoe ik het leven mag leven op zonder doel.’

‘En wat bedoel je met zonder doel?’ vroeg Job.

Hubert Jan mengde zich er opnieuw in.

‘Niets doen. Op je krent liggen en een beetje blowen met dreadlocks en dan zeggen dat dat een diepzinnig leven is.’

Opnieuw had hij succes bij Lies-Hilde. Sangeeta keek haar plaaggeest echter aan met een kwetsbare blik.

‘Door te streven bereik je niets’ zei ze. 

Dat was behoorlijk ad rem van haar. Job wist wie ze citeerde. Hij had een periode in het taoïsme rondgedwaald rond zijn 40^e levensjaar. De paradoxen van Lao Tse spraken hem aan en eigenlijk had hij er nog steeds een zwak voor.

‘Ik denk dat niet iedereen begrijpt hoe ver je bent in je ontwikkeling. Misschien is het een leerpunt om om te leren gaan met mensen die je niet begrijpen’ zei Job, die zich zorgen maakte om haar en haar wilde beschermen. Paternalistisch, hij besefte het, maar zeer gevoelige mensen die ook nog intelligent waren en spiritueel hadden het niet gemakkelijk. Vaak werd gedacht dat ze introvert waren, maar ze vonden de discussies gewoon niet de moeite waard, juist vanwege de Hubert Jans.

‘Het is niet zo moeilijk om spiritualiteit belachelijk te maken.’

Hij keek naar Hubert-Jan.

‘En paradoxen worden meestal niet door iedereen begrepen.’

Sangeeta’s blik werd meer ontspannen. Uit zijn ooghoeken zag hij Ada notities maken en dat was niet voor de eerste keer.

‘Waar werk je trouwens, Sangeeta?’

‘Ik werk bij RTL als product owner en daarnaast geef ik yoga-lessen voor vrouwen.’

‘Mannen zijn er niet welkom,’ sarde Hubert-Jan, ‘Omdat ze behaard zijn, rochelen en winden laten. Alle mannen dus, he.’

Sangeeta keek hem vorsend aan en schudde een paar keer langzaam nee.

‘Mannen zijn welkom, maar ze komen gewoon niet’ zei ze terwijl ze haar gezicht naar Job wendde, die begrijpend knikte. Dat prikkelde Hubert-Jan, die hem kennelijk van zweverigheid verdacht.

‘Je bent toch geen vriend van die Kurkuma, he?’

Hij zag Ada in reactie op deze vraag even glimlachen in zijn richting. Niet lang, maar lang genoeg om ervoor te zorgen dat Job zijn controle verloor.