Betrokkenheid of dwangmatige controle?

Anton beschouwt zichzelf als een heel betrokken manager. Helaas ervaren zijn medewerkers dit heel anders: zij vinden hem een controlfreak die het over niets anders kan hebben dan werk. Is dit verschil in beleving onvermijdelijk? Of kan er een brug geslagen worden?

Anton is manager van een grote afdeling. Hij is erg betrokken bij zijn mensen. Altijd aandacht voor zijn mensen en oprecht geinteresseerd in hoe 'het' gaat. 'Management by walking around' is zijn credo. Een paar keer per dag maakt hij een rondje door zijn afdeling en praat dan persoonlijk met de aanwezige mensen (hij vindt dit bijvoorbeeld prettiger dan het sturen van e-mail). Zijn lunchpauze neemt hij zoveel mogelijk samen met zijn medewerkers. Ondanks zijn goede bedoelingen stuit  Anton de laatste tijd op weerstand en lijkt het erop dat mensen hem  niet graag zien. Hij concludeert hieruit dat zijn medewerkers niet betrokken zijn en baalt hiervan. Wat een ondankbaarheid. Maar hij laat zich niet uit het veld slaan, hij zorgt er gewoon voor dat hij betrokken blijft, op een dag moeten zijn medewerkers wel bijdraaien...

Angela werkt sinds kort op de afdeling van Anton. Zij voelt zich erg ongemakkelijk bij het (in haar ogen) bemoeizieke gedrag van haar manager. Anton is typisch iemand die alleen maar aan het werk kan denken en vooral wil controleren of iedereen wel voldoende uitvoert, vindt Angela. Op vaste tijdstippen loopt hij over de afdeling, zich zogenaamd sociaal voordoend, maar ondertussen spiedend of iedereen wel aan het werk is. Waarom anders zou hij rondlopen juist om 8 uur, direct na de lunch en 's middags om kwart over 5? Als je pech hebt komt hij ook nog met de lunch bij je zitten, waardoor er niet lekker geouwehoerd kan worden, want Anton draait het gesprek altijd naar het werk (van Big Brother en Expeditie Robinson heeft hij nog nooit gehoord). Wat een controlfreak is die Anton. Gelukkig merkt Angela dat ze niet de enige is, haar collega's ervaren het precies zo. De laatste tijd wordt het ook steeds erger. Ze klagen onderling en maken hem een beetje belachelijk. Dat hij dat zelf niet door heeft...

Anton merkt dat de verhouding met zijn medewerkers steeds slechter wordt en kan hier geen vinger op leggen. Hij kan het niet verklaren, maar voelt wel dat er iets moet veranderen. Hij heeft alleen geen idee wat er speelt en zijn medewerkers zijn niet van plan hem iets te zeggen.

Hoe kan Anton dit het beste aanpakken?