Covey's wijze lessen worden onvoldoende toegepast!

Wonderlijk eigenlijk dat aan het recente overlijden van Stephen Covey zo weinig aandacht is besteed. Want deze grote goeroe heeft maar liefst 25 miljoen verkochte exemplaren zijn boek ‘De zeven eigenschappen van effectief leiderschap’ op z’n naam staan! Desondanks wordt zijn gedachtegoed veel te weinig toegepast. En dan heb ik het over twee van zijn cruciale lessen: één ‘begin met het einde voor ogen’ en twee ‘denk in termen van win/win’.

Want het is stuitend hoe weinig we visionair weten te acteren bij omvangrijke veranderingen. Waarbij niet alleen de strategie of de structuur aangepast moet worden, maar vooral het gedrag van de mensen die er werken. Wél iedereen de stuipen op het lijf jagen in termen van 'sense of urgency' of 'burning platform', maar dan niet duidelijk maken waar we heen gaan, wat ons doel dan is, waar we over een jaar of drie staan. En dat terwijl als je begint met het einde voor ogen het zoveel makkelijker is. Als je die stip op de horizon concretiseert in termen van klantwaarde die je dan als organisatie creëert. En hoe inspirerend dat beloofde land kan zijn. Hoeveel energie dat dan niet kan genereren zodat jij en jouw collega’s daar iedere dag met plezier hun eigen bijdrage aan leveren. Want zonder duidelijk doel komt ‘Alice in Wonderland’ dagelijks op visite. Of niet soms? Om dan vervolgens te vervallen in dat verstikkende micromanagement en tenslotte vreemd staan te kijken dat het gros van de collega’s op geen enkele wijze bereid is om in beweging te komen. Vanuit hun optiek overigens best begrijpelijk!

Dan Covey’s tweede boodschap. Acteren in termen van win/win. Doen we ook nog veel te weinig. We blijven te veel hangen in winst of verlies. Om te operen vanuit ons eigen koninkrijk of hertogdom. En dat terwijl bewezen is dat het gemeenschappelijk winnen vele malen effectiever is. Gericht op dat inspirerende gezamenlijke einddoel: de 'sense of excitement'. Om zo samen die koek groter maken en de onderlinge synergie te kunnen verzilveren. Met wederzijds partnership als uitgangspunt. Waarbij je elkaar versterkt, ieder vanuit eigen rol en verantwoordelijkheid, in de vorm van virtuele ketens. Bijvoorbeeld de trits: politiek-beleid-uitvoering-markt. Middels een end-to-end filosofie. Of wat dacht je van PPS constructies. Waarbij publieke en private samen kijken hoe ze elkaar kunnen versterken. Gericht op onderlinge complementariteit natuurlijk. Maar uiteraard gaat dat allemaal niet van zelf: voorwaarden hiervoor zijn vertrouwen, openheid en veiligheid. En als als je in anderen de kwaliteit en potentie kunt zien, kan een werkelijk creatieve samenwerking ontstaan. Waarbij je met elkaar tot mooie resultaten kunt komen!

Want we weten het toch allemaal: ‘waar patronen worden doorbroken ontstaan hele nieuwe werelden’.