Succes hebben is in onze maatschappij heel belangrijker, dat geldt voor u net zo als voor de mensen die werken bij OM en NFI. Omdat velen tegenwoordig van mening zijn dat het hebben van succes een bewuste keuze is en daarmee maakbaar en manipuleerbaar, maakt dat velen dan ook heel erg druk bezig met het smeden van dit ‘eigen succes’. Wie verbaast het dat nog dat mensen, onder deze druk, het niet altijd even nauw nemen met de waarheid, zeker niet als daardoor het ‘eigen succes’ in gevaar komt. Niemand wil tenslotte te boek staan als zijnde ‘niet succesvol’ of als ‘maatschappelijk mislukt’.

Als ‘eigen succes’ maatschappelijk hoger wordt gewaardeerd (en beloond) dan waarheidsvinding en integriteit, zolang de waan van de dag regeert en politici hier (over)gevoelig op reageren, zal er inderdaad niets veranderen en zal het aantal ‘ontdekkingen’ in de toekomst alleen maar toenemen. Tegen deze vorm van ‘eigen succes’ maken intern kritische processen geen schijn van kans, is kritiek alleen interessant als die over anderen gaat en viert het ‘bewuste niet willen weten’ hoogtij. Als het goed was zou het OM en NFI hier niet gevoelig voor moeten zijn, maar ja, de maatschappij dat ben ….!

Vanuit de managementtheorie een mooie benadering. Wat ik me afvraag hoe bekend de auteur is met praktijk en de interne organisatie van het OM. De organisatiecultuur is bijzonder sterk en de mate van indoctrinatie zeer hoog. Het OM, en Justitie in het algemeen, zou zich eens moeten bezinnen op zijn wettelijke taak en plicht. Helaas is ook deze organisatie bijzonder gevoelig voor macht, status en geld. De verantwoordelijke minister schuift, evenals het OM, het NFI en het college van procureurs-generaal de schuld van zich weg. En we gaan vervolgens weer over tot de orde van de dag. Het begrip integriteit krijgt op deze manier een totaal andere betekenis dan de omschrijving in Van Dale. En als de heer Koppen spreekt over tunnelvisie dan heeft hij helemaal gelijk. Er is bij het OM wel degelijk sprake van collectieve tunnelvisie. Vraag het maar aan de ex-voorzitter van het college van pg's, die kan het immers weten.

Een relativering die ik plaats bij de analyse van Hetebrij is dat hij waardering uit dat het OM feller wordt. Dat betekent m.i. niet doelgerichter, alerter, vasthoudender, maar vooral emotioneler en dus meer ontvankelijk voor maartschappelijke verontwaardiging. En wat we nodig hebben is juist een OM dat professioneel te werk gaat, gedreven, maar niet gefixeerd.

De felheid is trouwens heel relatief, de aanpak van de bouwfraude werd permanent gekenmerkt door een ongekend gebrek aan daadkracht.

Ik deel de opvatting in de eerste reactie dat het OM deel uitmaakt van een samenleving die gebiologeerd is door succes en prestige. We hebben dus niet zozeer te maken met een organisatiecultureel probleem, maar met een maatschappelijk (culttureel) probleem. Een complex geheel, waarvoor ik (ook) geen panklare oplossing heb.