Helaas zijn generaals vaak politiek nadrukkelijk aanwezig in een organisatie en voegen weinig waarde toe. De term “dom” vind ik persoonlijk ongepast, en vaak gerelateerd aan het hebben of ontbreken van specifieke kennis. Ik ken echter genoeg hoogopgeleide mensen die niets bijdragen aan een organisatie terwijl andere met veel “minder opleiding” maar met inzet en juiste contacten of begeleiding meer bereiken. Als de strekking van het verhaal is dat we zuiniger met onze beschikbare tijd om moeten gaan kan ik me er wel in vinden? Maar dat geldt per definitie voor iedereen in de organisatie toch.

Goed verhaal. Essentie: plaats nr 1 de medewerkers, nr 2 het proces, maak de visie duidelijk en deel die. Laat de waan van de dag regelmatig los.

Maarrrrr: arbeid verwarmt, luiheid verarmt, zo luidt een oude wijsheid ;)

Een goed verhaal. Maar ik zie toch iets anders dan Peter Meurs. Ik zie twee lijnen: bemoei je minder met de operationele kant, dat kunnen de uitvoerders zelf beter. En daarnaast een pleidooi voor minder rituelen en meer normaal contract. Ik ken heel goede managers die dat zo doen. Maar die zeggen ook: er moet wel iets bij: er moet wel een zekere spanning op staan..... De kunst is dan niet alleen loslaten en luisteren maar er ook voor te zorgen dat de mensen weten waar je voor staat.
Is lui dan het juiste woord? Bemoeizucht leidt tot persoonlijke onzekerheidsreductie, loslaten - maar wel door luisteren en lezen op de hoogte blijven - lijkt me vooral ook een kwestie van moed en vertrouwen in je zelf en de anderen. The proof of the pudding is te zorgen voor een zekere spanning die niet duwend of verdrukkend is. Is dat te leren?

Persoonlijk zie ik het zo:
- zien waar je heen moet
- ontdekken waar de obstakels zitten
- de individuele krachten en groepsmogelijkheden van je mensen kennen
- zowel op groepsniveau als individueel niveau stimuleren dat de maximale inzet geleverd wordt om de doelen te bereiken
- als dat niet genoeg is: iets slims bedenken