Als kenner van de zich verontschuldigende autoriteit was ik niet blij met het excuus van onze premier over de zorgpremie. Slechte communicatie… Tsjonge, tsjonge, dat kan toch origineler, zou je zeggen.
Maar dan vergis je je toch weer in onze leidslieden, want kort erna kwam de minister-president met een excuus van olympisch niveau. Sorry voor mijn hele vorige kabinet! Had nooit moeten gebeuren. Excuus.
In tijden van crisis moet je je grenzen durven verleggen. Ook op excuusgebied. Geen mager sorry na eindeloos gehengel en gezeur, maar onbekrompen een daverend mea culpa. Niet voor een misstapje, maar voor een hele levensfase. Knievalkundig een hoogstandje.
Even dacht ik dat ik aan een meesterzet. Ik zag onze lage landen overspoeld worden door een zee van claims van gedupeerden van het gedoog...
Tot dat het moment aanbrak dat men er niet meer onderuit kon en een eerste bewindsman schaapachtig grijnzend en zachtjes mompelend het gevreesde woord uitsprak. Toen bleek het volstrekt ongevaarlijk. 'Waren we daar nu zo bang voor?', ging het rond. In tegendeel; het bleek een toverwoord. En zij regeerden nog lang en gelukkig.