Bruggen slaan, waar slaat dat op?

Columns

Als kenner van de zich verontschuldigende autoriteit was ik niet blij met het excuus van onze premier over de zorgpremie. Slechte communicatie… Tsjonge, tsjonge, dat kan toch origineler, zou je zeggen.

Maar dan vergis je je toch weer in onze leidslieden, want kort erna kwam de minister-president met een excuus van olympisch niveau. Sorry voor mijn hele vorige kabinet! Had nooit moeten gebeuren. Excuus.

In tijden van crisis moet je je grenzen durven verleggen. Ook op excuusgebied. Geen mager sorry na eindeloos gehengel en gezeur, maar onbekrompen een daverend mea culpa. Niet voor een misstapje, maar voor een hele levensfase. Knievalkundig een hoogstandje.

Even dacht ik dat ik aan een meesterzet. Ik zag onze lage landen overspoeld worden door een zee van claims van gedupeerden van het gedoog...

Dik Brouwmeester
Ooit was het woord 'sorry' alom gevreesd in Nederlandse politieke kringen. Net zoiets als vloeken. Binnenskamers was de dreiging ervan al meer dan voldoende om onwillige bewindslieden of fractieleden in het gareel te houden. Gebruik van het woord zou groot gezichtsverlies betekenen en mogelijk een einde maken aan een mooie carrière.

Tot dat het moment aanbrak dat men er niet meer onderuit kon en een eerste bewindsman schaapachtig grijnzend en zachtjes mompelend het gevreesde woord uitsprak. Toen bleek het volstrekt ongevaarlijk. 'Waren we daar nu zo bang voor?', ging het rond. In tegendeel; het bleek een toverwoord. En zij regeerden nog lang en gelukkig.

Meer over Overheid