Sinds enkele jaren wordt het bedrijfsleven gehersenspoeld met een ultieme Haarlemmer-olie, het middel dat uw bedrijf tot opperste hoogte zal stuwen: de Balanced Scorecard. Waar deze gedachte op stoelt wordt uit alle euforische literatuur niet duidelijk. Jawel, er ligt een methode aan ten grondslag, er zit systeem in, het heeft een academisch gehalte, en de resultaten zijn empirisch en rekenkundige bewijsbaar. Maar toch...
Ons aller bedrijfsleven heeft het niet gemakkelijk: jaar in jaar uit wordt het overspoeld met nieuwe is-men en doctrines. Afkortingen die 'hot' zijn wisselen elkaar in hoog tempo af. Voor je weet wat een afkorting betekent is deze alweer verouderd. Voor je in de gaten had dat e-commerce moest, ging het al over de kop... Het valt niet mee voor die arme directeuren en manag...
Voor mij is de scorecard zoiets als een koortsthermometer. Iedereen weet het: als je veertig graden koorts hebt, moet je naar de dokter. Díe kijkt dan wel verder wat er aan de hand is.
Een apparaat dat in één keer mijn totale gezondheidstoestand bepaalt en dan óók nog de juiste medicijnen voorschrijft, is voorlopig nog science-fiction. Het is ook niet praktisch om elke inwoner van Nederland een studie medicijnen te laten volgen. Dus hebben we allemaal een thermometer in huis en bellen de dokter als het nodig is.
Op dezelfde wijze geven we lijnmanagers een scorecard; als het ergens fout gaat moeten ze een adviseur bellen. Hebben die ook werk.
De BSC is echter een middel en geen doel.
De gevonden uitkomsten dienen te worden gebruikt om te onderzoeken wat de oorzaken zijn van de afwijkingen.
De pijnpunten liggen soms op een ander vlak als de BSC aangeeft.
De scorecard geeft de gevolgen aan. Je zult zelf moeten analyseren wat de echte oorzaken zijn en die vervolgens aanpakken. Het gevaar van de BSC is dat men de gevolgen bestijd in het ene perspectief wat weer een negatief effect oplevert t in een ander perspectief.