Tegenvoeters

Uren dwaal je door een wildvreemde stad op zoek naar het All Seasons Frontier Hotel. Dat dus niet blijkt te bestaan. Navraag leert dat vermoedelijk het Darwin City Frontier Hotel wordt bedoeld. Dat gelukkig wel bestaat en waar je al vele keren langs bent gereden. Aan het meisje achter de incheckbalie vraag je met gevoel voor sarcasme of dit het All Seasons Frontier Hotel is, en tot je verbazing zegt ze ja. Op de vraag waarom dat dan niet op de voorgevel staat, haalt ze haar schouders op en zegt dat het op de zijgevel staat. Je loopt vier keer om het hele gebouw heen om te constateren dat er van alles op de zijgevels en zelfs achtergevel staat behalve All Seasons Frontier Hotel. Als je dat vervolgens triomfantelijk binnen komt melden, zegt het meisje volstrekt stoïcijns dat het er wel staat.

Klantonvriendelijkheid? Onbegrepen humor? Desinteresse? Wereldvreemd? Geen van alle. Het antwoord ligt ergens tussen schurende culturen. Wie wil weten hoe culturen kunnen botsen, kan gewichtige boekwerken ter hand nemen maar soms even informatief en altijd vermakelijker is het om reisverslagen te lezen. Dit voorbeeld komt uit het boek ‘In a Sunburned Country’ waarin Bill Bryson verslag doet van zijn reis door Australië, en gaat nog even verder. Het hotel blijkt niet alleen last te hebben van naamsverwarring. Zo blijkt de bar het vaste honk van hevig behaarde, dito getatoeëerde, en stevig drinkende mannetjesputters (zeg maar een soort ZZ Top conventie) waar op elk moment de stemming om kan slaan, is het restaurant met slechts drie van de veertig tafeltjes bezet volgens het personeel helemaal vol, en verder werkt niets behalve het spiraal als je ten minste van goede vering houdt. ‘Alles naar wens?’ vraagt het meisje de volgende dag. Werkelijk uitzonderlijk abominabel antwoord je. ‘Prima’ zegt het meisje en neemt je creditcard aan. Kennelijk is je oordeel niet helemaal doorgekomen, dus voeg je er met in westerse beschaving gedoopte venijnigheid aan toe: ‘De belangrijkste waarde van een verblijf in dit etablissement is dat alle latere ervaringen met dienstverlening vergeleken hiermee een verfrissing zullen zijn.’ Zo, die zit! Net zoals het onverdroten antwoord: ‘Wel, we hopen dat u nog eens terugkomt.’

Hoewel Darwin in de meest wonderlijke staat van Australië ligt (Northern Territory, een gebied dat officieel niet eens deel uitmaakt van dat land, officieus wel en dat leidt dan tot kolderieke situaties, zo stemmen ze wel zonder daarna afgevaardigden naar het parlement te sturen, ze horen er namelijk niet bij), krijg je toch een aardig beeld van de volksaard van ‘down under’, zij het in zijn meest ruwe vorm. Elders moet je het doen met gepolijste varianten die je pas goed begrijpt als je weet hebt van de ongepolijste variant.

In zijn eerste boek, ‘The Lost Continent’, herleeft Bryson de vakantietrips in de VS met zijn ouders, resulterend in een even boeiend als geestig verslag van een rondreis door de Midwest. Alle clichés over dat land worden pagina na pagina ontdaan van de heersende vooringenomenheid, en wat tevoorschijn komt is de enorme charme en aantrekkingskracht. Alles is zoals het is. De vaak zo ‘geschamperde’ vriendelijkheid is gewoon gemeende vriendelijkheid. En waarom alles zo groot is? Nou, daarom. Kennelijk is er drieduizend jaar Europese beschaving voor nodig om overal iets achter te zoeken.

Volgende week staat ‘Notes from a Small Island’ op het programma, over de verloedering van het beschaafdste land ter wereld. Misschien dat ik dan straks eindelijk de Britse volksaard begrijp.