Gisteren maakte ik een ongelooflijke blunder. Zo eentje waar je niet blij van wordt. Ik vroeg aan een van de medewerkers of ze zwanger was. Dit was niet zo. Ik kon wel door de grond zakken. De dame in kwestie was niet blij, en mopperde half lachend, half boos dat dit niet meer goed zou komen. Ik begreep het.Het is zo’n opmerking waarvan je 100 keer tegen vrienden en bekenden hebt gezegd dat je hem niet moet maken. En dan, ineens, in een vlaag van sociale interesse, stel je de vraag zelf. En je weet het nadat de woorden als in een moment van verstandsverbijstering eruit zijn, dat het mis is.
Dom dus. Oliedom. Onvergeeflijk dom. En wat doe je dan als manager? Dat is een interessante vraag. Ik kom namelijk managers tegen die niet willen toegeven als ze iets doms hebben gedaan. Ik begrijp eigenlijk niet waarom. Excuses maken is geen knieval maken en hoeft geen machtsverlies te betekenen.
Kennelijk verkeren veel managers in de veronderstelling dat ze geen fouten mogen maken. Anderen mogen fouten maken maar jij moet het goed doen. Onzin. Ook jij mag fouten maken. En sterker: je maakt ze. Dagelijks. Je vergeet om te communiceren. Je grijpt te krachtig in bij een onbeduidend incidentje. Je geeft iemand een te positieve beoordeling. Je stelt de verkeerde prioriteit. Dat soort dingen.
Mijn opmerking tegen de dame die niet zwanger was, was er één die veel goodwill kan bederven. Een excuus was het minste dat ik kon doen.
Waar vind ik toepasbare kennis en gedeelde ervaringen?
Probeer het Pro-abonnement een maand gratis
En krijg toegang tot de kennisbank. 110 onderwerpen, kritisch, wars van hypes, interactief en geselecteerd op wat wél werkt.
Word een PRO