Mopperen op managers en medewerkers

Ik heb de laatste weken een beetje gemopperd op medewerkers. Als je managementboeken leest, dan ligt het allemaal aan de leiders van organisaties, maar in de praktijk zie je soms ook heel onwelwillende medewerkers. Mensen die gericht zijn op overleven, die overal over klagen maar nooit weggaan, die iedereen bekritiseren behalve zichzelf. Onder medewerkers zie je ook informele pikordes. Regelmatig worden er zondebokken aangewezen en die worden ook naverant behandeld. Ik ben naast trainer en interim manager ook conflictbemiddelaar en kom af en toe schrijnende zaken tegen.

Maar om het weer in balans te brengen: ik heb kritiek op beide ‘lagen’. Ik vind dat teveel managers niet echt goed zijn in leiding geven en ik vind ook dat medewerkers  van tijd tot tijd lijden aan zelfoverschatting. Ze vinden dat ze recht hebben op zaken, vanwege hun verdiensten, en daar bedoelen ze dan gewoon werken mee.

Het klopt dat schouderklopjes ontbreken in ons nuchtere land, het klopt ook dat managers de confrontatie met hun mensen soms gewoon niet aandurven. Maar dat er heel wat medewerkers in de overlevingsstand zitten en te gemakkelijk in de weerstand schieten, dat is ook mijn ervaring.

Ik heb het hier overigens wel over misverstanden. Op veel plekken gaat het gelukkig anders en beter, maar ik wil dit soort zaken toch signaleren. Ik heb ook een behoefte. Ik heb behoefte aan meer kleur en humor in het bedrijfsleven. Minder serieus graag. En meer samen de schouders eronder.

De kloof tussen management en medewerker, en in de samenleving tussen academicus en niet-academicus, mag wat mij betreft dicht. Dat heb ik liever dan dat we alle managers gaan afschaffen.