Kathleen Ferrier: 'Kunnen zeggen wat je wilt, dat bestaat niet in een dictatuur' (Interview)

Kathleen Ferrier is volop in het nieuws. Ik interviewde haar vorig jaar in Den Haag, toen alles nog rustig was, Balkenende nog regeerde en het land bijna aangenaam wentelde in de crisis. Intussen stuift het overal in Den Haag en zien we door de bomen het bos niet meer. Wij plaatsen het interview met Kathleen Ferrier nogmaals. We vinden haar een moedige vrouw, en één van de mensen die nog de tijd neemt om echt over de dingen na te denken.  Hieronder de tekst van het interview.Media laten, als het om politici gaat, graag de vechtjassen aan het woord. Vaak dezelfde mensen. Genuanceerde mensen met mooie ideeën komen nauwelijks in beeld. Kathleen Ferrier, kamerlid  is een bijzondere vrouw met een interessante zienswijze op de economie van de toekomst. Ze merkt op dat Pauw en Witteman haar wel niet zo snel zullen interviewen. Trainer en coach Bert Overbeek wel. Juist de nuance van minder schreeuwerige mensen moet gehoord worden. Een interview dus. (Foto's zijn van Dirk Hol)

Als ik bij de ingang van de Tweede Kamer de naam noem van Kathleen Ferrier, ontdooit de strenge beveiligingsbeambte. Hij noemt haar ‘het liefste Kamerlid’. En één van haar assistenten die me naar het restaurant van politiek Den Haag leidt, deelt die mening. ‘Ze straalt altijd iets positiefs uit, ook als ze moe is’.

‘Wat leuk dat ze dat zeggen; ze zullen dat nooit rechtstreeks aan mij vertellen’ glimlacht ze als ik haar ermee confronteer . Op de vraag waar dat ‘lieve’ vandaan komt, noemt ze haar opvoeding.  Ze is een dochter van Johan Ferrier, de eerste president van Suriname. Hij wordt binnenkort 100. (Intussen is Ferrier overleden.)

‘Mijn vader is een groot pedagoog en een groot denker. Hij heeft me geleerd het goede in mensen te zien. Ieder mens is je gegeven. Je leeft niet voor jezelf, ik heb van hem een besef mee gekregen dat mensen met elkaar verbonden zijn en dat samenwerking ons verder brengt. Zeker nu.

In mijn studietijd reisde ik tussen Nederland en Suriname. Ik voelde mij volstrekt thuis in verschillende culturen en

ineens besefte ik dat dat bijzonder is, dat niet iedereen dat heeft. Daar wilde ik iets mee doen.   Ik vond dat ik een brugfunctie te vervullen had. Dat voel ik nog zo, en mijn geloof is daarbij een belangrijk fundament. Om die reden zit ik bij het CDA en bijvoorbeeld niet bij Groen Links. ‘

Op de vraag of de Surinaamse uitbundigheid wel te verenigen is met het ingetogen calvinisme zegt ze ronduit ja. ‘Mijn man Tjeerd  is een Friese theoloog. Die Fries-Surinaamse combinatie werkt verrassend.’

Nieuwe handelspartners

Op de vraag wat ze aan de jongere generatie managers wil meegeven, komen de lessen van de crisis voorbij.

‘We leven in een aparte tijd. Er is een financieel economische crisis. Dit is in mijn beleving de financiële echo van de crises op het gebied van klimaat, water en voedsel. Ik zie de huidige crisis als het einde van een tijdperk. Het tijdperk van het grote consumeren, het ‘alles moet kunnen’. Onze planeet is zo langzamerhand aan het einde van haar krachten.

Alles heeft met alles te maken. Dat moeten wij ons goed realiseren. Voor jonge mensen die straks bedrijven gaan leiden is het dus van belang dat ze breed leren kijken. Niet alleen naar het eigen bedrijfsbelang, maar verder dan dat. Wat betekent dat wat ik met mijn bedrijf doe voor de samenleving, de wereld?

Als er elders armoede ontstaat, is dat op den duur niet goed voor ons. Het is een bron voor terrorisme, bijvoorbeeld. Jongeren onder de 30 denken al meer aan die dingen, maar het moet doordringen in het bedrijfsleven.  Daar zijn oude krachten werkzaam; men maakt zich vooral druk om zichzelf, het eigen nest, het eigen bedrijf en denkt kennelijk dat de dingen die ver weg gebeuren geen invloed hebben. Dus moeten we anders leren kijken. De crisis biedt ons die mogelijkheid.

Er liggen veel handelskansen in samenwerking met Afrika. Afrika heeft een slechte reputatie, maar is echt geen zielenpoot. Het heeft bijvoorbeeld alles in huis om straks een geweldige energieleverancier te worden. Zon, wind.

Europa, een oude dame die op sterven ligt?

Voor Latijns Amerika geldt hetzelfde. Daarmee heeft Europa historische en culturele banden. En Nederland heeft daar een goede reputatie; dat onderschatten we behoorlijk. In Chili vindt men nog altijd dat Nederland de bevolking heeft geholpen bij de val van Pinochet. Die reputatie heeft ons land ook in landen als Brazilië en Ecuador. En we doen er veel te weinig mee, met die relatie. De mensen daar zijn erg geïnteresseerd in onze kennis en kunde.

De Verenigde Staten boeten aan macht en aanzien in. Azië is zelfbewust. Europa heeft dus behoefte aan goede samenwerkingspartners. Latijns Amerika is dan een erg geschikte kandidaat.  Europa heeft de neiging om zich superieur te voelen. Dat gevoel is misplaatst. Als je mensen in andere werelddelen vraagt of ze naar Europa willen, zeggen ze nee. Wel als toerist, met die oude steden en zo, maar verder zien ze ons een beetje als  een oude dame die op sterven ligt en die nog wat na ligt te pruttelen. ‘

Ze probeert het beeld bij te stellen, bedenk ik. Afrika en Latijns Amerika worden van oudsher geassocieerd met ontwikkelingshulp, haar vakgebied. Als het om business gaat wordt eerder naar Azië en Amerika gekeken. Van dat idee moet de jongere generatie zich los maken.

‘Er liggen daar veel kansen voor jonge managers. Ze zijn in die werelddelen erg geïnteresseerd onze kennis en kunde. Het gaat om gemeenschappelijke belangen. Ik spreek dan ook principieel van ontwikkelingssamenwerking en niet van –hulp.

In Nederland zien we steeds vaker dat de verschillen worden benadrukt. Ik ben opgegroeid in Suriname en daar kunnen we veel van leren. Daar leven veel verschillende godsdiensten  vreedzaam naast elkaar. Maar de mensen zoeken elkaar daar op

Cuba

Kathleen Ferrier mag dan wel het liefste Kamerlid heten, ze kan ook kwaad worden, vertelt ze. Zoals een paar jaar geleden in Cuba. Ze is afgestudeerd op de Cubaanse dichter des vaderlands, Nicolás Guillén, maar werd geweigerd toen ze als Kamerlid het land bezocht.

‘Ik raakte ontroerd toen we landden, de zinnen van mijn favoriete Cubaanse dichter gingen door mijn hoofd en toen werden Boris (Dittrich; BO) en ik vastgezet. Toen we na  een paar uur werden vrijgelaten, moesten we direct weer naar het vliegtuig. Ik werd erg boos. Ik heb nooit iets tegen Cuba gedaan, ik vertik het.

De politieagent keek me vriendelijk aan, het geweer in de aanslag en stelde me voor de keus: ik kon het vliegtuig in of de gevangenis. Toen heb ik aan die twee bloedjes van kinderen van me gedacht die thuis op me wachtten, en heb gekozen voor het vliegtuig.’

Het voorval bleef niet zonder gevolgen. Ben Bot, de toenmalige minister van buitenlandse zaken, ontbood de Cubaanse ambassadeur. En ik denk dat onze missie uiteindelijk wel ergens toe geleid heeft. Protesterende vrouwen in Cuba kregen dat jaar vanuit de Europese Unie de Sacharovprijs voor de vrijheid van denken. Daar hebben wij aan bijgedragen.’

Intuïtief

Ze is dus niet alleen lief, ze is ook daadkrachtig en vindt het belangrijk om invloed te hebben. Zit ze daarom in de politiek?

‘Ik ben een intuïtief mens. Toen de vrouwen van het CDA me vroegen om als kandidaat voor de Tweede Kamer bij de partij te komen, bedacht ik dat je als politicus iets met je idealen kunt doen.  Mijn gevoel was echter ook belangijk. Het voelde goed. Dus deed ik het.

Ondanks dat ik de naam draag van  de wereldberoemde klassieke zangeres  Kathleen Ferrier, een verre verwant, kan ik helemaal niet zingen terwijl ik het heel graag doe. In mijn werk is het gelukkig anders. Ik doe iets wat ik leuk vind en goed kan. In het parlement werken heeft voor mij iets extra’s, omdat ik in Chili onder een dictatuur heb geleefd. Kunnen zeggen wat je wilt, dat bestond daar niet. Het is een reden te meer voor jongere mensen om de voordelen te benutten van de speelruimte die ze hebben, en de samenwerking te zoeken. In een dictatuur kan dat niet, omdat je simpelweg niemand vertrouwt. ‘

http://ferrier.cda.nl/