Bowie bedankt!

Het zijn bijna familieleden, popsterren. Je kent ze al vanaf je jeugd en ze lopen heel wat jaren met je op. Als ze dood gaan voel je bijna hetzelfde verdriet als wanneer een oom of tante of een goede vriend sterft. De explosie aan berichten op de sociale media na de dood van David Bowie bewijst het. Zelf ben ik er behoorlijk van ontdaan, van de dood van deze artiest pur sang.

Iedereen heeft zijn eigen Bowie. Ik zelf weet nog dat ik als 9-jarig jongetje en trouw top 40 luisteraar voor het eerst zijn Space Oddity hoorde. Ik had, net als de meesten toen, nog geen idee wie Bowie was. Ik weet alleen nog dat ik dat nummer vergeleek met Atlantis van Donovan. Een beetje gekke vergelijking maar ik was 9 en dan denk je vrij associatief. Het woord ‘space’ kende ik al, want je had toen de ruimteserie de Thunderbirds, met de poppen van International Rescue. Als ik dit Bowienummer hoor, moet ik altijd denken aan het gele Thunderbird toestel, ik denk dat het de Thunderbird 4 was.

De volgende keer dat ik van Bowie hoorde was ergens in het begin van de jaren zeventig. Het stoere nummer The Jean Genie beklom de hitladders en ik zat in de leeftijd dat head bangen een prettige bezigheid was. En dat kon op dat nummer. Maar meer onder de indruk was ik van Heroes en het album Low. Hij maakte dat grotendeels met een andere favoriet van me, ex-roxy Music toetsenman Brian Eno.

In mijn puberteit was Bowie voortdurend in de buurt trouwens, omdat mijn beste vriend Gijsbert een absolute fan was. David Live stond vaak op, terwijl wij kennis maakten met bier, meisjes en andere geestverruimende middelen die het iets te rustieke Harderwijk voor ons een bijzonder aanzien gaven.

De mooiste anekdote heb ik overgehouden aan het album Black tie white noise. Op reis naar Siena had ik in het begin van de jaren negentig een zogenaamde discman op de kop getikt. Ik was zo betoverd door dit Bowie album, dat ik over de straten liep van de middeleeuwse stad en op bepaalde plaatsen zonder het zelf te merken een beetje stond te swingen. Op zeker ogenblik kwam Lucia op me af, een Italiaanse schone, met wie ik vervolgens een korte en hevige affaire mocht beleven. Ze vond het zo leuk dat iemand gewoon stond te dansen op straat. Dat was toen nog niet zo gewoon als nu. Nu is het normaal dat iedereen zijn muziek beluistert, maar dat was toen nog niet zo.

Het is trouwens ook Bowie geweest die door zijn voortdurende neiging tot verandering een voorbeeld voor me werd in verandermanagement. Bowie leed niet aan het fenomeen waar veel bedrijven wel aan lijden: aan het vasthouden van een oude koers. Hij veranderde telkens weer, men noemt het om die reden wel de kameleon. Op die manier is hij een voorbeeld geworden voor iedereen die zich te vast zet in verkeerde veiligheden, of voor hen die te lang op hun succes blijven teren.

Bowie leerde ons om van verandering te houden, om te begrijpen dat nieuw niet altijd beangstigend hoefde te zijn. Ik ben benieuwd in welke Thunderbird hij nu door de ruimte reist. Het zal hoe dan ook een prachtige Niteflight zijn, toevallig mijn favoriete dansnummer van Bowie: