Mogen emoties nou wel of niet op de werkplek? Wat vinden we ervan als een collega of een van je medewerkers plotseling begint te huilen, of je leidinggevende? Of wanneer twee mannen ruzie krijgen in een vergadering en boos uit de vergadering weg lopen na de ander voor rotte vis te hebben uitgemaakt? Hoe gaan we om met collega's die met deuren smijten wanneer ze het oneens zijn met een besluit?
Een mooi voorbeeld, bijna te mooi om waar te zijn, hoorde ik onlangs vertellen. In een team met alleen maar mannen was iemand overspannen geraakt. Bij de bedrijfspsycholoog kwam de toedracht van de overspannenheid naar voren. De man die overspannen raakte, Leo geheten, was genegeerd door zijn collega's toen hij eens had moeten huilen omdat er een zwaar voorwerp op zijn voet viel. Zijn collega's reageerden op het moment enigszins onhandig. keken elkaar aan met een blik van 'doe iets', maar daarna begonnen ze al snel tegen hem te zeggen dat dit niet kon.
-Je bent toch geen wijf?
-Een wijf niet, maar misschien wel een mietje, zei een ander in een poging grappig te zijn en dat lukte want er werd gelachen.
De associatie die mannen in dit soort mannenteams maken met 'huilen' en 'wijven' en 'mietjes', om hun jargon maar even te gebruiken, is niet positief: zowel vrouwen, homoseksuelen als emoties mogen de sfeer niet teveel gaan bepalen. Je kunt je afvragen hoe dit komt en waar het vandaan komt. Onderdrukking van vrouwelijke kanten in zichzelf? Stoer doen tegenover elkaar? Afgeknepen emoties? Bang om zelf homoseksueel te zijn en daardoor een overmatige macho bewijsdrang?
Kan allemaal. Maar in mijn boek 'Mannen en/of vrouwen' (uitgeverij Futuro; in alle winkels te bestellen) wijs ik op de werking van het hormoon testosteron in teams met alleen maar mannen. Daar zie je een sterke doelgerichtheid, en meestal geen ruimte voor emotie. Teams met weinig testosteron klagen over een gebrek aan doelgerichtheid en juist over teveel emotie. In het onderwijs komt dit bijvoorbeeld veel voor.
Ruth Cohn heeft lang geleden dit onderwerp al bij de kop gepakt, en vastgesteld dat het handig is om ruimte voor emotie te maken maar dit wel te begrenzen. Wat mij vooral interesseert is hoe jullie als lezers hiermee omgaan. Laat dit vooral weten hieronder.
Bert Overbeek schreef de vermakelijke top 10 boeken 'Mannen en/of vrouwen' en 'Het Flitsbrein'. Hierin vindt u ondermeer de nieuwste inzichten over diversiteit. Overbeek heeft dan ook samen met Petra Teeuwen en Yasar Astuner een programma opgezet om de diversiteitsdoelen te versnellen in de praktijk.
Wilt u echter een andere training, een ander coachingstraject of lezing van Bert in uw organisatie? bert_overbeek@hotmail.com (pitchersupport.jimdo.com)
Waar vind ik toepasbare kennis en gedeelde ervaringen?
Probeer het Pro-abonnement een maand gratis
En krijg toegang tot de kennisbank. 110 onderwerpen, kritisch, wars van hypes, interactief en geselecteerd op wat wél werkt.
Word een PRO
Uit mijn eigen proeftuinen-studie kan ik jouw pleidooi en boodschap voor 100% steunen ook al heb ik je boek niet gelezen. Ik ga echter nog een stap verder: het precies kunnen omgaan met pop-up emoties, gevoelens (wat echt iets anders is!) en groepsdynamiek (gender balanced of niet), is de sleutel in het Nieuwe Organiseren. Dit punt maak ik in het boek dat momenteel onder mijn handen verschijnt. Succes in het brengen van awareness over de impact van emoties én gevoelens op de werkplek.
Groet
Dhian Sioe Lie
steun vinden bij collega's is zeer belangrijk, zie je die niet meer dan familie? het werken verloopt dan ook vlotter als je steun vindt bij collega's. uiteraard moet dit begrensd worden, als er op mijn werk iemand loopt te huilen neemt de teamleider deze steeds apart, de collega's spreken ook teamleider aan om dit te doen!