Digital vs real world

Ik las laatst ergens dat men binnen afzienbare tijd geen verschil meer maakt tussen de digitale en de gewone wereld. Sindsdien merk ik af en toe voorbeelden hiervan bij mijzelf die even grappig als zorgwekkend zijn. Aanleiding van dit stukje is dat ik op de achtergrond een interessant gesprek hoor. Omdat ik het gesprek wil volgen, schiet er door mijn hoofd heen dat ik het geluid wat harder moet zetten. Op het moment dat ik denk aan de volumeknop, besef ik me uiteraard dat dit niet mogelijk is. Deze gedachte is voorbij in een nanoseconde, maar voor een baby die opgroeit in de digitale wereld moet de onmacht om de gewone wereld te beïnvloeden heel vervreemdend zijn.

Ik voel mijzelf heel goed thuis in de digitale wereld. Dagelijks ben ik bezig ben met nieuwe apps en gadgets. Gisteren was ik op een mediacongres, waar een van de sprekers een 'whizkid' was van 17 jaar oud. Hij vertelde dat hij vooral Snapchat gebruikt en dat Facebook voor oude lullen is. Bedrijven moeten om bij hem onder de aandacht te komen niet met advertenties aankomen (‘zenden is het nieuwe spammen’), maar proberen in zijn vriendengroep te komen via social media. Nu realiseer ik me dat de digitale transitie niet allemaal moeilijk is voor de traditionele mediabedrijven, maar dat het voor mij en 'mijn generatie' ook moeilijk is daar verandering in te brengen. Hoewel ik elke dag bezig met nieuwe online business modellen, moet ik mijn jongere collega vragen om de nieuwe functies van Snapchat uit te leggen en sta ik niet met mijn vrienden op het schoolplein de ‘digital native’ uit te hangen.

De vraag is: hoe connecten we met deze nieuwe generatie? 17-jarige whizkids inhuren voor inspiratiesessies? Of moet ik mijn vriendenkring uitbreiden met wat middelbare scholieren? En trouwens, een 17-jarige is niet eens een digital native. Toen hij geboren werd, zat Mark Zuckerburg nog op de middelbare school en liepen zijn ouders rond met een Nokia 3310. Een hedendaagse peuter weet niet meer dat swypen bij een tijdschrift niet werkt en dat je de bladzijden moet omslaan, kan op zijn tweede jaar beter Youtube bedienen dan wij ooit zullen kunnen. Kinderen zullen binnen enkele jaren leren programmeren op de basisschool. Een generatiekloof lijkt in dit geval een heuse taalbarrière met zich mee te brengen.

Hoe kunnen bedrijven zich voorbereiden om straks deze digital natives te bereiken, die geen onderscheid meer maken tussen de digitale en de 'echte' wereld?