WK voetbal voor vrouwen: eindevaluatie

Wat jeukten mijn handen bij het zien van het WK voetbal, ruim een week geleden afgesloten met een fantastische finale tussen Japan en de VS.  Maar ja, een posting plaatsen terwijl je ergens midden in het hooggebergte verblijft blijkt toch lastiger dan ik dacht. Desondanks enkele slotoverwegingen bij het WK, dat ik gelukkig nog wel uitvoerig heb kunnen bekijken. Wat wil je ook, als strafschoppen weer zo'n bepalende invloed hebben op het eindresultaat.Een week na afloop van het WK voetbal voor vrouwen 2011 blijven toch vooral de goede herinneringen over. Het was een feestje in Duitsland met erg goed bezochte wedstrijden, zelfs nadat de thuisfavoriet al lang was uitgeschakeld. Het vertoonde spel was daarnaast ook pure reclame voor het vrouwenvoetbal. Aan de positieve kant zag ik tomeloze inzet van de vrouwen, snel heen en weer golvend spel, over het geheel genomen (een back uit Canada daargelaten) technisch goede of redelijke speelsters en aantrekkelijk spel met veel doelkansen. De verdiende wereldkampioen tikte zowel Duitsland als Zweden helemaal suf met zeer intelligent spel, dat door een fantastisch middenveld werd gedreven. Japan was daarmee sowieso al de revelatie van het WK, want de meeste andere teams beperkten zich tot veredelde versies van kick and rush voetbal, een tactiek die tot in de jaren zeventig ook bij de mannen toonaangevend was in met name de Angelsaksische landen. Het is dan ook fantastisch om te zien dat het slimme en op Barcelona gelijkende spel van het Japanse team uiteindelijk de winst pakte. Waar de VS en Duitsland het toch voornamelijk moesten hebben van kracht en loop- en doorzettingsvermogen, lieten de Japansen bij tijd en wijle oogstrelende combinaties zien.

Er waren ook nog enkele duidelijke zwakke kanten te ontdekken aan het vrouwenvoetbal. De keepsters konden mij niet bekoren. De Zweedse keepster, toch erg ervaren, maakte enkele blunders achterelkaar en mocht blijven staan. De Japanse keepster haalde bij haar uittrappen nauwelijks het midden van het veld en zorgde daarmee voor veel gevaar voor haar achterhoede. En met nauwelijks 1 meter 65 was elke hoge bal een tenenkrommende aangelegenheid, die desondanks door de verdediging van de Japansen bijzonder verdienstelijk werd opgelost.

Ook de kansenbenutting was uiterst mager, waarschijnlijk toch veroorzaakt door een gebrek aan kracht.  Zo waren soms tientallen kansen te tellen en bleef de score desondanks op 2-1 steken.

Op een punt bleken de vrouwen zelfs even slecht te scoren als de Nederlandse en Engelse mannen: strafschoppen. Wat een drama's waren daar weer te zien. De finale werd beslecht na een shoot-out waarbij bijna alle strafschoppen abominabel werden ingeschoten. Alleen de winnende Japanse pingel was van grote klasse. En wat te denken van de coach van het Engelse team, die na een dramatisch verloren kwart-finale na penalty's constateerde dat haar speelsters lafaards waren.  Geen enkele Engelse speelster durfde tenslotte een penalty te nemen, pas na drie keer vragen meldde zich het eerste teamlid.

Dit is de zaken natuurlijk omdraaien door deze Engelse coach. Deze had de speelsters moeten voorbereiden op een shoot-out, een selectie vooraf moeten maken waarvan niet meer werd afgeweken. Nu werden de speelsters geconfronteerd met een situatie waar ze niet mee om konden gaan. Vergelijkbaar met het Ajax van Louis van Gaal in 1996 in de finale tegen Juventus. Kortom, de fout ligt niet bij ''laffe speelsters" maar bij een oliedomme en slechte coach. Foei, bij mij zou deze coach er nooit meer inkomen, een schande voor haar vak!

Afrondend, een prima WK waar Oranje node werd gemist. Maar ja, het vrouwenvoetbal heeft binnen de KNVB weinig prioriteit terwijl het toch de snelst groeiende doelgroep is voor de bond. Neem Amerika, met 10 miljoen (u leest het goed) geregistreerde voetballende vrouwen. Of Duitsland, met ruim 1 miljoen voetbalsters ook al een grootmacht. Jammer dat ook deze kans weer te laat wordt opgepakt door onze koninklijke bond.