Voetbal in Suriname (3, slot)

(Dit is het laatste deel van de trilogie van Cris Zomerdijk over voetbal in Suriname.)

Terug naar de wedstrijd. De energieke opening leidt ertoe dat het al binnen vijf minuten 1-0 staat voor Mongotapoe. Helaas staat het tien minuten later al weer gelijk. Vlak voor rust krijgt Sirano Amoeferie zijn 2e (onnodige) gele kaart en moet Mongotapoe de hele tweede helft met 10 man verder. Veel overtredingen zijn het gevolg van onnauwkeurige passes (de bekende ziekenhuisbal) of miscommunicatie. Het valt me op dat er weinig overleg plaatsvindt. Spelers communiceren nauwelijks met elkaar. Wat dat betreft zouden ze een voorbeeld kunnen nemen aan de driftige supporter die rechtsvoor mij zit. Iedere beslissing van de scheidsrechter wordt aangevochten en met drukke lichaamsbewegingen probeert hij het goede voorbeeld te geven. Tot meer dan een lach bij het publiek leidt dit overigens niet.

In de rust blijkt het Hollandse ‘broodje worst’ een (koud) sateetje te zijn met pittige saus. ’s Nachts op mijn hotelkamer blijkt dat ik deze versnapering beter niet had kunnen nemen en komt het er weer vrolijk uit.

De tweede helft kan Mongotapoe geen stand houden tegen de elf van San Juan. De aansluiting tussen de linies ontbreekt volledig en de energie waaraan geen gebrek leek is al grotendeels verspeeld in de eerste helft. De 1-2 kan dan ook niet uitblijven, hoewel de keeper nog een paar keer prima red.

Het hoogtepunt van de avond komt na ongeveer 20 minuten in de tweede helft. Een forse man met een origineel Barcelona shirt lijkt zichzelf in het veld te willen brengen. Zowel het broekje als het shirt zitten net iets te strak om het lichaam van deze meer dan 120 kilo wegende man. Op de tribune ontstaat al enig geroezemoes. 'Dat is nu Ronnie Brunswijk' , zegt Leo, oud guerrillastrijder, voorzitter, supporter en blijkbaar ook speler van Mongotapoe. Al veel te oud en te zwaar. Zijn entree is echter veelbelovend. Alsof hij zojuist Suriname heeft geplaatst voor het WK, sprint hij naar de overkant van het veld om een vreugdedans te maken voor ‘zijn’ aanhang. Achter hem gaat het spel alweer door als Ronnie Brunswijk zijn laatste opzwepende dansbewegingen maakt. 'Nu spelen ze nog maar met negen man, merkt Leo Koswal droogjes op'. Zijn eerste balcontact krijgt hij overigens pas nadat hij al zo’n 10 minuten in het veld staat. Met de nadruk op staat, want veel verder dan drie vierkante meter beweegt hij zich namelijk niet. Een vrije trap op zo’n 25 meter van het doel moet zijn moment worden. Na een aanloop van nog eens 25 meter, met tussendoor een rustpauze en opzwepende bewegingen eindigt zijn eerste balcontact zonder gevaar in de muur.

Ik kan er met mijn pet niet bij. Om het verhaal nog mooier te maken, hoor ik van Leo dat Ronnie Brunswijk eigenlijk een stadionverbod heeft van vijf jaar. Bedreigen van een collega-voorzitter en je vuisten gebruiken om een meningsverschil op te lossen bleek ook de Surinaamse Bond te ver gaan. Aangezien vanavond een internationale wedstrijd is, geldt het verbod echter niet, zo slim is Ronnie Brunswijk dan weer wel.

'Ga je nog iets zeggen op tv over deze legendarische wissel, vraag ik Leo. Nee, ik zal hoogstens opmerken dat de wissel niet het gewenste effect heeft gehad maar we blijven objectief hé, zegt Leo met een grijns'. Na de 1-3 eindstand stapt Ronnie Brunswijk van het veld alsof hij gewonnen heeft. Rechtop, buik vooruit, een kind aan zijn arm en al direct vrouwelijk schoon aan zijn zijde als hij de zijlijn verlaat. In gedachte zie ik Dirk Scheringa in zijn eigen DSB shirt zichzelf wisselen voor Kew Jaliens, zodat hij als extra spits El Hamdaoui kan ondersteunen?

Na afloop bedank ik Quaraisy. Hij is teleurgesteld over het eindresultaat, maar is tevreden over de manier waarop het door zijn team is vastgelegd en live gepresenteerd. Met een dinerpakketje Roti verlaten we zijn studio en word ik keurig door hem afgezet bij mijn hotel. 'Kijk aanstaande donderdag even naar zender 8 om mijn programma te zien', besluit hij. En als je volgende week nog een keer naar het stadion wilt dan bel je maar, ik zorg voor kaartjes. De volgende keer bij ons in Alkmaar geef ik hem terug, en ik bedank hem voor deze memorabele avond. Die donderdag voor de televisie word ik nog eens bevestigd dat de manier waarop de wedstrijden worden gepresenteerd professioneler is dan het Surinaamse voetbal zelf!

Cris Zomerdijk, mei 2009

Over de auteur
Cris Zomerdijk is als organisatieadviseur en trainer werkzaam bij Holland Consulting Group te Amsterdam. Hij heeft een passie voor sport en is zeer geïnteresseerd in organisaties en topsporters die het anders doen. Regelmatig schrijft hij over zijn ervaringen op o.a. ManagementSite.nl.