Voetbal in Suriname (2)

Lees onderstaand het tweede deel van het verslag van Cris Zomerdijk van zijn ervaringen in Suriname. Het eerste deel kunt u lezen door HIER door te klikken.De warming-up van beide teams heeft in het begin nog veel weg van een gemiddeld ‘bierteam’. Hard op doel schieten en vooral niet teveel lopen. Hier wordt echter verandering in gebracht als een soort gymnastiekdocent het voortouw neemt. Krachtoefeningen en pass- en trapvormen wisselen elkaar in rap tempo af. Beide teams ogen fysiek dan ook opvallend sterk. Leo Koswal vertelt me dat de meeste Surinaamse teams alleen al op kracht het onderspit delven tegen de lange mannen uit Trinidad, maar dat Intermoengotapoe de enige Surinaamse ploeg is die mee kan in het fysieke geweld. Vijftien minuten voor tijd begint het stadion dan toch aardig vol te lopen. Niet de 15.000 die ik had verwacht, maar toch zeker wel een mannetje of 1.500. De sfeer en het geluid dat ze produceren valt me echter tegen. Geen muziekbandjes, trommelaars of gekleurde danseressen. Eerder het ‘bioscooppubliek’ waarmee ook veel Nederlandse voetbalsupporters worden geassocieerd. Het zullen de spanningen wel zijn voor deze belangrijke wedstrijd.

Ik ben er helemaal klaar voor en neem de enigszins trieste omstandigheden voor lief, het gaat tenslotte om het spel. Het begin is indrukwekkend. Bij het Surinaams volkslied staat iedere speler met één hand op zijn borst en de andere hand op de schouder van een teamgenoot. Niets geen gemompel zoals ‘onze jongens’ vaak doen, gewoon uit volle borst meezingen. Leo, Humphrey en Quaraisy hebben hun voorbeschouwing zojuist live voorgeschoteld aan Surinaamse voetbalsupporters die voor de buis zitten en komen weer naast me zitten.

De eerste tien minuten beginnen vele malen spannender dan een gemiddelde Nederlandse wedstrijd. Veel opportunisme, passie en strijd. Wel valt me op dat de bal wel erg snel (blind) naar voren wordt geramd. Leo Koswal vertelt me dat dat hier heel normaal is, “tactiek doen ze niet aan”. Eén speler valt me direct op, de man centraal op het middenveld die veel weg heeft van Clarence Seedorf. “Dat heb je al snel gezien, Ives Vlijter is zijn naam, zegt Leo”. Wat hem vooral onderscheid is dat hij met zijn hoofd voetbalt en niet alleen met zijn hart. Hij bouwt rust in, staat vaak op de goede plek en leest de wedstrijd.

Helaas is hij een van de weinige en hanteren zijn medespelers liever de lange bal. Het team smijt met energie en blijft van achteren naar voren rennen. Nazoeken op ‘google’ leert dat Ives Vlijter in 2007 al eens op proef is geweest bij Ajax; jammer dat hij het niet heeft gered. Nu is hij gedwongen om gewoon een baan te hebben in Suriname en strijkt hij enkel een zuinige wedstrijdpremie van omgerekend zo’n € 25,- op. Ik vraag bij Leo nog eens na of het niet lastig is om iedere dag te trainen en daarnaast nog een baan te hebben. Met een grijns deelt hij me mede dat er maar zo’n twee keer in de week getraind wordt, qua tijdsbelasting valt het dus alles wel mee.

Ik blijk hiermee direct een gevoelig punt te raken. Leo Koswal wilde met zijn Nederlandse trainerspapieren het Surinaamse voetbal naar een hoger plan tillen. Net als de initiatieven van Seedorf en andere Nederlandse steun bleek ook dit idee al snel vast te lopen (‘gekoppensneld’). “Het begint bij discipline, dat heeft nog niets met de knikkers te maken”, stelt Leo. Mijn eerste dagen als bondscoach ben ik begonnen om discipline te creëren in de groep door dagelijks te gaan trainen. De eerste dag stond maar de helft van het team op het veld, de rest was het niet eens met dit nieuwe beleid. Bovendien kreeg ik van de bond niet de vrijheid die ik wilde. Uiteindelijk liep het meer uit op een kantoorfunctie in plaats dat ik op het veld stond. “Erg jammer dat ik niet de gelegenheid heb gehad om mijn bijdrage te leveren aan het professionaliseren van het Surinaamse voetbal”, stelt Leo vast. “Ik weet nog wel een goede kandidaat, Guus Hiddink die flikt het overal”.