Het EK 2008: De afrekening

Het EK van 2008 in Oostenrijk en Zwitserland zal ingaan als wellicht het leukste uit de geschiedenis. Lachende gezichten in de organiserende landen, zelfs toen ze er al na een ronde uit lagen. Terecht succes voor het beste team Spanje. Geen hooligans en gevechten. Een Oranje invasie in Bern. De Russen van Guus. Weinig strafschoppen. De altijd weer aanwezige en gelukkige Duitsers. En twee wedstrijden van Oranje om nooit te vergeten. Het was een erg leuk toernooi met overwegend goed voetbal dat er verzorgd uitzag, met overtredingen binnen de limieten en naarmate het toernooi vorderde steeds minder schwalbes. Hulde ook aan de scheidsrechters, die veel toe lieten maar juist daardoor bijdroegen aan de spelvreugde.
De Strafschop is uiterst gelukkig met het verloop van het EK 2008. Natuurlijk had ik gehoopt op meer penalty's, al zijn er zoals verwacht toch weer 2 shootouts geweest in 7 wedstrijden waarin dit mogelijk was. 1 op de 3 wedstrijden een shootout blijft dus een geldige statistiek.

Weinig strafschoppen ook. En slechts een misser van Mutu, die daardoor Italië en de race hield en zijn eigen land bijkans uitschakelde. Er werd nog wel her en der getracht een penalty te versieren, maar de scheidsrechters waren goed op dreef en kenden slecht weinig zwakke momenten. Er werd vooral fijn doorgespeeld als een speler zich weer te makkelijk liet vallen, en juist die houding werd naarmate het toernooi vorderde beloond. Steeds minder duikelingen en teams die dit tot kunst hebben verheven, zoals de Italianen, probeerden het nog wel maar waren kansloos. Al had Toni natuurlijk wel een penalty verdiend.

Voor Oranje was het even briljant, om tegen de Russen ontstellend terug te vallen. Wellicht was er teveel toegeleefd naar het overleven van de groep des doods. Toen dat bereikt was, moest het nieuwe doel, de titel, eigenlijk nog in de hoofden worden 'ingeslepen'. Jammer, want de terugval was dusdanig groot dat veel Nederlanders hun ogen niet konden geloven. Na enkele minuten tegen de Russen leek de lethargische houding van Oranjespelers niet meer af te schudden, net zoals de Portugezen te makkelijk leken te denken over de wedstrijd tegen de Duitsers. Iets wat een ronde later de prestatie van de Russen ook leek te beheersen tegen de Spanjaarden.

Kortom, een toernooi van de verrassingen, de onverwachte wendingen, de terugkeer van de geloofwaardigheid van de scheidsrechters, het plezier, de mooiste doelpunten, weinig strafschoppen en enkele vaste waarden: Oranje speelde geweldig maar speelde een zwakke wedstrijd en lag eruit. Duitsland speelde matig, maar bewaarde de zwakste wedstrijd voor de finale.

Nederland-Italië en Nederland-Frankrijk staan in ieder geval in mijn centrale zenuwstelsel gebrandmerkt als twee van de leukste wedstrijden van Oranje in de laatste 40 jaar. Mooiste doelpunt van het toernooi: Snijder na kopbal Kuyt en voorzet van Van Bronckhorst...daar kreeg ook ik tranen van in mijn ogen.