De Top 50 strafschoppen, aller tijden! De top 10!

De top 10 is bekend. Spelers als Zinedine Zidane, Johan Cruijff, Philip Cocu, Frank & Ronald de Boer, Horst 'das Ungeheuer' Hrubesch, Patje Kluivert, Roberto Baggio, David Beckham en natuurlijk 'onze' Clarence Seedorf passeren de revue. Een sentimental journey langs de velden van de wereld, waar succes en nederlaag soms erg dicht bij elkaar blijken te liggen.

• 10. De Engelsen

Je ziet ze op stranden en ze zijn roodverbrand. Ze leren het ook nooit zich in te smeren in de brandende zon. Maar ja, strafschoppen nemen leren ze ook niet en gelukkig zijn ze nog slechter dan Oranje. Anders waren wij nu het penaltylachertje van de wereld geweest. De Engelsen missen..en missen...en missen...en missen. Voor inmiddels 6 shoot-outs hebben de Engelsen moeten opdraven en ze hebben er 5 verloren. Alleen tegen de Spanjaarden wisten ze, tijdens het EK in eigen land, te winnen. De spelers die strafschoppen misten? Wat dacht u van: David Beckham, Stuart Pearce, Gareth Southgate, Paul Ince, Chris Waddle, David Batty, Darius Vassell, Paul Lampard, Steven Gerrard and Jamie Carragher. Kortom, Oranje heeft het trauma in 2004, na de penaltywinst tegen de ontluisterend zwakke Zweden, overgedragen aan de Engelsen. Tijd voor champagne? Allerminst! Oranje heeft een erg lange weg te gaan wil het ooit wereldkampioen worden. Dit weblog ontleend haar volledige bestaansrecht aan het feit dat Nederlandse spelers en trainer halsstarrig blijven vasthouden aan zaken als de ‘ontrainbaarheid' van penalty's en verkeerde trainingsmethoden. Dat maakt strafschop.nl strijdbaar tot op het bot. Ik ga door totdat de wereldtitel (voor Oranje, welteverstaan)binnen is!

• 9. Cocu en R. de Boer (Nederland - Brazilië, ½ finale WK 1998)

Waarschijnlijk is Oranje de laatste 25 jaar nooit zo dicht bij een wereldtitel geweest als in 1998. Wat een samenballing van talent hadden we toen, met spelers als Cocu, de broertjes De Boer, Bergkamp, van der Sar, Davids, Kluivert, Seedorf en noem ze allemaal maar op. Maar ja, penalty's hè. Tegen de Brazilianen speelt Nederland een uitstekende wedstrijd en men is zeker niet de mindere. Uiteindelijk moeten de strafschoppen bepalen wie tegen de Fransen (in Frankrijk!) de finale mag spelen. Van der Sar, het moet gezegd, kan tegen de Braziliaanse strafschoppen weinig uitrichten (is het overigens niet opmerkelijk dat ik 2 keer door wetenschappers uit Brazilië ben benaderd om gegevens over mijn boek te geven? En nooit door Nederlandse?) Voor Oranje missen uiteindelijk Ronald de Boer en Philip Cocu (hij mist ook in 2004, nu tegen de paal!). Strafschoppen nemen is een specialiteit. Jammer, een grote gemiste kans.

• 8. Davide Trezeguet (WK Finale 2006, Italië - Frankrijk)

Deze finale staat nog vers in ons geheugen. Zidane speelt wederom een hoofdrol. De wedstrijd is net begonnen en Frankrijk krijgt een strafschop die Zidane, natuurlijk, onberispelijk inschiet. Uiteindelijk dienen strafschoppen te bepalen wie wereldkampioen wordt. Maar iedereen is dat allang vergeten, want we weten nog maar een ding van deze finale en dat is dat Zidane een kopstoot geeft aan Matterazzi, van het veld wordt gestuurd en geen strafschop meer mag nemen. Zou dat de doorslag geven? We zullen het nooit weten. Wel is duidelijk dat de Italianen inmiddels wel weten dat op penalty's getraind moet worden. Trezeguet mist de beslissende pingen voor de Fransen.

• 7. Baresi en R. Baggio (WK Finale 1994 Italië - Brazilië)

In 1994 moet voor het eerst een shoot out de beslissing brengen over een WK titel. De Brazilianen, met onder meer Romario en Bebeto en Dunga in de gelederen, winnen van de Italianen. Voor de Azzuri's missen R. Baggio en Baresi. Droevig, want het zijn de twee beste spelers van het toernooi. Voor Baresi is het helemaal een ramp. Tijdens het toernooi raakt de gelouterde speler ernstig geblesseerd. Hij laat zich direct opereren in New York en is net op tijd fit voor de finale. Voor de bijna pensioengerechtigde Baresi maakt het niet meer uit of hij daarna ooit nog kan voetballen, de WK titel is zijn einddoel. Juist hij en Baggio (over) missen en de Brazilianen, gekende strafschopnemers (altijd in de bovenhoeken) winnen de wereldtitel. Ach, de Italianen krijgen 12 jaar later kans op eerherstel.

• 6. Clarence Seedorf

Het is zuur voor de aardige Clarence Seedorf, maar als je zo vaak mist als deze uiterst succesvolle middenvelder, dan kom je gewoonweg er niet omheen om hem hoog in de lijst te zetten. Als speler in teams onomstreden, en winnaar van de Champions League met zowel Ajax, Real Madrid als AC Milan. In Oranje nog steeds zeer omstreden, wegens gebrek aan effectiviteit. De ellende voor Seedorf begint in 1996, als hij de beslissende strafschop tegen Frankrijk mist tijdens het EK in Engeland. Een slap schot door het midden, inmiddels weten we dat dit toch echt de slechtste keuze is die een speler kan maken. Enkele maanden later mag Clarence het weer proberen, als Oranje zich moet zien te plaatsten voor het WK en tegen Turkije speelt in Bursa. Nederland verliest met 1-0, mede omdat...u raadt het al...Seedorf een penalty mist. Dit keer gaat de bal over. Natuurlijk, Seedorf neemt zijn zogenaamde ‘verantwoordelijkheid'. Maar juist die spelers missen vaak, omdat de druk nog groter is dan bij de andere spelers en omdat zij dus duidelijk ook niet beseffen welk probleem hen wordt opgezadeld. Namelijk het probleem een strafschop te scoren. Maar ach, op 28 mei 2003 gaat het weer mis. AC Milan en Juventus strijden om de Champions League titel en uiteindelijk moeten strafschoppen de beslissing brengen. En wie neemt de verantwoording? Precies. En wie mist? Precies! Gelukkig zonder consequenties voor AC Milan, want ondanks de misser van Seedorf winnen ze toch de cup. Eind 2003 moet AC Milan echter spelen voor de wereldbeker voor clubteams en u begrijpt al, het draait uit op strafschoppen. En wie neemt een aanloop? Precies. En wie mist? Precies! Nu schiet Seedorf over. Kort daarop mist ook zijn bij FC Groningen spelende neefje Stefano een strafschop...it clearly runs in the family.

Dankzij Clarence Seedorf heeft deze site recht van bestaan. Daarvoor dank ik hem zeer. Want hoe geweldig hij ook is als speler...een pingel is alleen goed te nemen als je oefent Clarence!

• 5. Zinedine Zidane

Een van de beste spelers ooit is ook een van de beste strafschopnemers ooit. Zinedine Zidane is bijna persoonlijk verantwoordelijk voor de grootste overwinningen (en nederlagen) van het Franse voetbal in de afgelopen 10 jaar. Hij scoort uit een penalty (na een wat vreemde handsbal van de Portugees Abel Xavier) de 2-1 in de halve finale van het EK 2000 in Nederland. In de halve finale van het WK 2006 scoort Zidane ook al tegen de Portugezen het winnende doelpunt uit een strafschop. Ook in 1998 scoort hij in de penalty shoot out tegen de Italianen. Voor mij is de belangrijkste of de mooiste de strafschop tijdens het EK in 2004. Op het moment dat hij schiet, klapt Zidane zijn standbeen om, waardoor de richting plots van een schot naar de rechterhoek (voor de keeper) naar de linkerhoek verandert. Zoiets heb ik nog nooit gezien. Waarlijk een topspeler. Soms verliest hij alleen jammerlijk zijn hoofd, zoals in de finale van het WK 2006 tegen Italië. Hadden de Italianen ook gewonnen als Zidane wel een penalty had kunnen nemen?

• 4. Horst Hrubesch (WK halve finale 1982 West -Duitsland - Frankrijk)

Het WK in 1982 was het eerste toernooi in lange tijd waar Oranje niet aan meedeed. Uitgeschakeld in de kwalificatie door het toentertijd oppermachtige Frankrijk, geen schande. Maar we waren inmiddels verwend geraakt en de uitschakeling (een doelpunt van Platini uit een vrije trap nadat Krol en Van Breukelen verkeerde afspraken hadden gemaakt) was terecht. De rest van de wereld had ons ingehaald, en dan vooral de Fransen. Wat een mooi voetbal speelde dit elftal, gebouwd rondom een ijzersterk middenveld waarin onder meer Platini, Tresor, Giresse excelleerden. Hoewel de eerste wedstrijd tegen de Engelsen werd verloren (3-1) haalden de Fransen de halve eindstrijd tegen de West-Duitsers. De Engelsen kwamen 1 doelpunt tekort om de Duitsers van de halve finale af te houden, net als de Spanjaarden. Maar goed, de Duitsers hadden een sterk nieuw elftal onder een nieuwe coach, die degelijkheid predikte tot hij er bij neerviel en die eruitzag als een boekhouder: Jupp Derwall. In de halve finale spelen de Fransen geweldig goed, en komen in de verlengingen met 3-1 voor te staan. Maar je weet, tegen Duitsers...it ain't over till its over. De Duitsers komen tot 3-3 terug, door vechtlust en door nooit op te geven. De Fransen, die gedurende 80% van de wedstrijd het beste van het spel hebben, geven het initiatief uit handen en laten de Duitsers terugkomen.

De wedstrijd is overigens vooral bekend om een van de beruchtste schandalen uit de voetbalgeschiedenis. Keeper Toni Schumacher torpedeert de Franse speler Battiston die uitvalt. Frankrijk moet zonder hem verder. De Nederlandse scheidsrechter Corver laat het incident onbestraft. De kranten spreken er nog weken later schande van, vooral omdat Schumacher geen enkele consideratie met de zwaar geblesseerde Battiston schijnt te hebben.

Terug naar de strafschoppen. Voor de Duitsers mist Uli Stieleke, een wat kolderiek aandoende voetballer, die toch jarenlang succesvol bij Real Madrid speelde. Voor de Fransen mist Didier Six. Trefzekerheid was nooit zijn sterkste punt. Als het 4-4 is zijn de beste spelers geweest en komen de mindere goden aan bod. De houten Klaas Bossis mist direct voor de Fransen, waarna das Ungeheuer (het monster, de bijnaam van deze niet erg appetijtelijke speler) Horst Hrubesch het pleit beslecht. Duitsland zal in de finale later kansloos zijn tegen Italië, hun Angstgegner.

Deze strafschop staat symbool voor de enorme veerkracht en kunde van de Duitsers tijdens EK's en WK's. Oh ja, ze trainen op strafschoppen en scoren 95%. Oranje oefent niet....en scoort 67%. Gek he?

• 3. Cruijff en Olsen (Ajax - Helmond Sport, 1982 (de 2-0)

De favoriet van de kroeg

5 december 1982. Ajax speelt tegen het nietige Helmond Sport. Bij een 1-0 voorsprong krijgt Ajax een strafschop. Op doel voor Helmond Sport staat Otto Versfeld. Voor Ajax staat de wat bekendere Johan Cruijff achter de bal. Wat volgt is uniek. Cruijff neemt een aanloop, maar als hij bij de bal komt, schiet hij niet op doel, maar schuift de bal naar links. De razendsnelle Jesper Olsen komt aangesneld, neemt de bal aan en passt terug op Cruijff, die nog steeds rond de middenstip staat. Keeper Versfeld weet niet hoe hij het heeft. Compleet door Cruijff uit positie gespeeld is het voor de beste Nederlandse speler ooit een makkie om de bal in het bijna helemaal lege doel te schieten. Iedereen in het stadion, en ‘s avonds bij Studio Spoort het hele land, ligt in een deuk. Wat een briljante actie. Mocht u denken dat Cruijff vaak strafschoppen nam, helemaal niet. In zijn tijd bij Ajax waren Gerrie Mühren en Johan Neeskens de strafschoppennemers, en uit zijn hele carrière zijn maar zo'n 6 strafschoppen bekend. De enige voor Ajax die bekend is was een strafschop tijdens een Amsterdam 700 toernooi. Cruijff schiet over het doel heen.

De strafschop van Cruijff en Olsen in drieën is wereldwijd bekend geworden en een absoluut kraker als gespreksonderwerp. Begin in Nederland over Cruijff en de strafschop in drieën komt absoluut ter sprake. De penalty heeft een onuitwisbare indruk achtergelaten, niet alleen in Nederland. Later hebben Thierry Henri en Robert Pires het nog een keer geprobeerd na te doen, met desastreuze gevolgen. Overigens zijn er berichten dat een vergelijkbare strafschop al eerder was genomen, namelijk in de jaren vijftig door de Belgische voetbalkunstenaar Rik Coppens in een interland tegen IJsland. Er schijnen beelden van te zijn, ik heb ze echter nog niet kunnen vinden.

• 2. Oranje tijdens Euro 2000 (halve finale EK, Italië - Nederland)

In tegenstelling tot Duitsers zijn Nederlanders hardleers. Waar Duitsers na de nederlaag in de finale tegen de Tsjechoslowaken in 1976 nooit meer een shoot out verliezen, daar blijven Hollanders na verliesbeurten in 1992 (Denemarken, ½ finale EK), 1996 (Frankrijk, ¼ finale EK) en 1998 (Brazilië, ½ finale WK) stug volhouden dat strafschoppen niet te trainen zijn. Dom. En helaas ook fataal. Enkele dagen voor dit EK komt mijn boek 'De Strafschop' uit. IK wordt uitgenodigd bij Villa BvD in Hoenderloo, doe mijn verhaal (Kluivert en De Boer moeten GEEN strafschoppen nemen) en breng de dag erop 30 gratis exemplaren van het boek voor bondscoach Frank Rijkaard en het team. Tevens bied ik aan de bondscoach te helpen met de voorbereiding op de strafschoppen. Ik heb nooit meer iets gehoord. En een ding is zeker, het boek hebben ze ook niet gelezen! Anders schiet je niet zulke abominabele penalty's.

In de halve finale treft Oranje Italië. Al gedurende de wedstrijd krijgt Oranje twee strafschoppen, die niet aan Frank de Boer en Kluivert zijn besteed. Zelfs met een man meer weten de mannen van Rijkaard de Italiaanse muur niet te slechten. Strafschoppen. In de serie missen De Boer (ja, weer hij), Stam en Bosvelt. Kluivert schiet tussendoor nog een strafschopje binnen. Te laat. Oranje mist 5 van de 6 strafschoppen. Pele zit op de tribune en lacht zich een kriek. De Italianen gaan door. Verdiend? Ach, wie geen strafschoppen weet te nemen verdient het in het moderne voetbal niet om te winnen.

Nog steeds wordt in Nederland, gelukkig is de trend wel kerende, niet of nauwelijks getraind op strafschoppen. Onzin. Oefening baart kunst, weet u nog wel.

De website strafschop.nl is dankzij het EK van 2000, en het toen ontstane penaltytrauma, een veel geraadpleegde informatiesite geworden voor Nederlandse pers, voetballiefhebbers en spelers. Daarom was ik in 2000 niet ALLEEN maar droevig over het falen van Oranje.

• 1. Antonin Panenka (Finale EK 1976, Tsjecho-Slowakije - West-Duitsland)

Het summum van alle strafschoppen

Voor de kenners wellicht geen verrassing, deze strafschop behoort nog steeds tot de 5 mooiste voetbalmomenten aller tijden. Ik geef hier de tekst weer die in mijn boek 'De Strafschop' over deze strafschop staat opgenomen:

‘Panenka, zachtjes, naas....., Jaaaaa, SCOORT, wat een zenuwen, en wat een beheersing om die bal zo heel zacht dat wipje te durven geven. 5-3 voor de Tsjechen. En hij wordt bedolven, als die man daar maar levend onderuitkomt.' (rechtstreeks commentaar Herman Kuiphof.'

"Vlak na het laatste schot van het Europees Kampioenschap in 1976 viel de mond van heet Europa open. Een Tsjechische voetballer had net een strafschop genomen en zijn land voor het eerst in de historie een hoofdprijs op ene groot toernooi bezorgd. Met een strafschop. Geen voetballiefhebber zou ooit nog iets van deze shoot-out op het netvlies hebben gehad, als Panenka niet voor een van de mooiste momenten in de historie van de sport zou hebben gezorgd. (...) voor de laatste strafschop dient zich een speler genaamd Panenka aan. Een technische speler, niet snel, met een soort moedeloze uitstraling zoals zoveel Oost-Europeanen hebben. Hij sloft op zijn gemakje, met de sokken naar beneden, naar de strafschopstip en legt de bal neer. Toen moet hij het al geweten hebben. Toen moet hij al gedacht hebben: nu ga ik het doen. Hij neemt een lange aanloop. Van buiten de zestien-meter en komt met grote snelheid op de bal af. Sepp Maier (keeper van de West-Duitsters) kiest eieren voor zijn geld en duikt naar links. Maar de bal komt niet. Het schot wordt niet gelost. Het lijkt wel alsof de aarde is gestopt met draaien. Het gevoel van onzekerheid en onduidelijkheid dat ik op dat moment gevoeld heb, heb ik daarna nooit meer zo beleefd. Was de bal al geschoten? Zat de bal er nou in of niet? Wat was daar aan de hand? Uit het commentaar van Herman Kuiphof kan worden afgelezen dat hij het ook niet meer wist. Zat die strafschop er nou in of niet?"

De strafschop zat er in. En hoe. Panenka hield kort voor hij ging schieten in, liet Maier in de hoek vallen en scoorde met een wonderschoon boogje. Een stiftje zo u wilt. Briljant. Niet allen door de uitvoering. Ook doordat zoiets nog nooit was vertoond. Daarbij kwam het moment. Het ging om de beslissende strafschop die zou bepalen wie Europees Kampioen voetbal zou worden. De op een na hoogste prijs in het mondiale voetbal. En denkt u dat Panenka ongetraind was? Ach welnee. Antonin Panenka had twee jaar geoefend op zijn strafschop. Hij wist dat als hij zou missen hem dat door de communisten in zijn land als een bewuste actie gezien kon worden. Over druk gesproken! En de Duitsers? Ach, Uli Hoeness mist de Duitse strafschop, hetgeen hem tot op heden bekender heeft gemaakt in Duitsland dan al zijn mooie doelpunten. En na 1976 missen Duitsers er tijdens EK's en WK's nog maar een keer een strafschop. Een score van 95%. Door veel te oefenen. Want de schande van de strafschop van Panenka zorgde er wel voor dat de Duitsers DAT nooit meer wilden meemaken.

Klik op de onderstaande links om de rest van de top 50 te bekijken:

De Top 20 De nummers 11-20

De Top 30 De nummers 21-30

De Top 40 De nummers 31-40

De Top 50 De nummers 41-50

N.B. Op de top 50 strafschoppen aller tijden berust auteursrecht. Gebruik is pas toegestaan na toestemming van de auteur.